ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΖΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ




Θα γίνεις πολύ φίλος με τον εχθρό σου

όταν και οι δυό σας πεθάνετε.

Χαλίλ Γκιμπράν.









...ΕΔΩ ΓΙΑ ΦΩΤΟ & ΠΟΙΗΣΗ

...ΕΔΩ ΓΙΑ  ΦΩΤΟ & ΠΟΙΗΣΗ
κλικ στην εικόνα για τα φωτοποιήματα

ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΗ ΤΡΥΠΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ;






(ανοικτή επιστολή προς όσους μας κυβερνούν)

Αυξήσατε την τιμή του πετρελαίου για να εισπράξετε πρόσθετο φόρο
Μειώσαμε την κατανάλωση του πετρελαίου-κρυώσαμε
Αυξήσατε το ΦΠΑ για να εισπράξετε
Μειώσαμε τις αγορές μας, έπεσαν οι τζίροι
Αυξήσατε τα τέλη κυκλοφορίας
Παραδώσαμε τις πινακίδες
Μειώσατε τους μισθούς
Μειώσαμε την κατανάλωση
Μειώσατε τις συντάξεις
Κόψαμε το κρέας, γυρίσαμε στις σούπες - θα πεινάσουμε
Θα αυξήσετε το ρεύμα
Θα καταναλώσουμε λιγότερο, θα σβήσουμε τα φώτα
Όσες κι άλλες αυξομειώσεις κι αν κάνετε...
Η ζωή, η επιβίωση προστάζει να βρούμε τρόπους να τις αντιμετωπίζουμε...


Πότε θα καταλάβετε ότι με τις αποφάσεις σας αυτές  κάνετε όχι μια αλλά πολλές τρύπες στον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και στο νερό;

Πότε θα καταλάβετε επιτέλους πως αυτά που κάνετε δεν φέρουν θετικά αποτελέσματα;
Πότε θα καταλάβετε πως δεν θέλουμε να πληρώσουμε όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί μας τελειώσανε τα χρήματα.
ΔΕΝ έχουμε χρήματα, δεν δουλεύουμε, μας απολύσατε, μας κλείσατε τα μαγαζιά μας, μας στείλατε στην ανεργία, μας μειώσατε μισθούς και συντάξεις.
Από που περιμένετε να εισπράξετε;;;

Αν θέλετε να εισπράξετε πρέπει επιτέλους να ανοίξετε τα βιβλία σας να ξεδιπλώσετε τα πτυχία σας και να βρείτε τρόπους αποδοτικούς.
Αν θέλετε να εισπράξετε πρέπει να αποδείξετε την αξία σας πρώτα ως πολιτικοί με κύρος και βαρύτητα στην Ευρώπη κι ύστερα σε μας με μέτρα που να μη γυρνάνε μπούμερανγκ εναντίον μας.
Πηγαίνετε στην Ευρώπη και πέστε τους πως το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας, της Ευρώπης και της γης ολόκληρης, δεν λύνεται με επιτόκια και με οικονομικά μέτρα όποια κι αν είναι αυτά, το οικονομικό πρόβλημα λύνεται Μόνο με πολιτικές λύσεις.
Αν είστε Πολιτικοί με Π κεφαλαίο μπορείτε να το πετύχετε...αν όχι αλίμονο μας, αλίμονο και σε σας, αλίμονο  στους Ευρωπαίους πολίτες, αλίμονο σε όλους τους κατοίκους της γης.



Δημοσιεύτηκε 31-12-2011 στην εφημερίδα Πρωινός Λόγος στη σελ 2




ΤΙ ΘΑ ΛΕΓΑΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΦΠΑ Κε ΥΠΟΥΡΓΕ;





Είμαι πολύ αφελής να πιστεύω πως αν ο ΦΠΑ μειωθεί στο 12% -από 23 που είναι σήμερα- τα έσοδα του κράτους θα αυξηθούν;

Πως θα γίνει αυτό θα με ρωτήσετε.
Πολύ απλά θα πω.
Αν σήμερα  ενώ μπορώ να αγοράσω δυο πακέτα...


Γιατί η Γερμανία δυσκολεύτηκε να δανειστεί;




1. Γιατί η Γερμανία δυσκολεύτηκε να δανειστεί;
Το γεγονός της εβδομάδας ήταν η αποτυχία της πρόσφατης δημοπρασίας Γερμανικών ομολόγων. Η Κρίση έφτασε στα πρόθυρα του πιο σκληρού μέρους του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, όπως ήταν αναμενόμενο σε όποιον (πλην ευρωπαίων ηγετών) είχε μάτια και έβλεπε. Τι ακριβώς συνέβη; Έχασε η κραταιά Γερμανία την αξιοπιστία της; Όχι βέβαια. Απλά, οι επενδυτές (ιδίως οι εξ Ασίας) άρχισαν να λαμβάνουν πολύ σοβαρά την πιθανότητα να μην υπάρχει ευρώ σε πέντε χρόνια, όταν δηλαδή θα λήξουν τα Γερμανικά ομόλογα που δεν βρήκαν ικανό αριθμό αγοραστών πριν μερικές μέρες.
Η διαφορά μεταξύ των προβλημάτων χρηματοδότησης του Ιταλικού χρέους...


ΟΙ ΩΦΕΛΗΜΕΝΟΙ ΜΙΑΣ ΚΑΛΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!!

 Θεωρώ πολύ χρήσιμο να επαναλάβω μια παλαιότερη ανάρτηση μου που δημοσίευσα στις 15 Φεβρουαρίου του 2009...και έχει ως εξής:



Θα προσπαθήσω με απλά λόγια να πω δύο κουβέντες για την περιβόητη πια κρίση και πάντα με τη πιθανότητα (αν όχι βεβαιότητα) οι στοχασμοί μου αυτοί να μη στοχεύουν σωστά εφ όσον οι παράμετροι που υπεισέρχονται σε κάθε προσπάθεια ανάλυσης μιας παγκόσμιας κρίσης είναι και πολλοί και πολύπλοκοι.
Είναι φυσικό και αναπόφευκτο πως οι υποθέσεις που αναγκαστικά...


ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΕΣ ή ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ;



Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα η χώρα κυβερνήθηκε από αυτοδύναμες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Μόλις δύο κυβερνήσεις ήταν συνεργασίας η κυβέρνηση Τζανετάκη και αμέσως μετά η κυβέρνηση Ζολώτα και οι δύο αυτές κυβερνήσεις ήταν βραχύβιες.

Αν σήμερα βρισκόμαστε σ’ αυτή την τραγική έως άθλια οικονομική κατάσταση το μεγαλύτερο και σοβαρότερο μερίδιο ευθύνης ανήκει φυσικά στους πολιτικούς και τα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια.  Παρόλα αυτά καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί είτε πολιτική είτε...


ΠΩΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ




               Αγανακτισμένοι πολίτες
Απεργίες
Γενικές απεργίες
Απειλές, προπηλακισμοί ακόμη και επιθέσεις σε κυβερνητικούς και μη βουλευτές.
Παρελάσεις με απαξίωση των επισήμων, συνθήματα ακόμη και κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Αυτά νομίζω αποτέλεσαν τις βασικές πολιτικές αιτίες που ο τ. πρωθυπουργός ζήτησε κυβέρνηση συνεργασίας. Με το τρόπο αυτό...


ΠΟΛΛΑ ΝΑΙ ΕΙΠΑΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ!




Είπατε ΝΑΙ στην πελατειακή σχέση
στα ρουσφέτια
στην οικογενειοκρατία
στην ατιμωρησία των συναδέλφων σας πολιτικών

είπατε ΝΑΙ στην αναξιοκρατία
στην πρόωρη συνταξιοδότηση σας
στην πολλαπλή συνταξιοδότηση σας

είπατε ΝΑΙ στον αλόγιστο δανεισμό
στην εκτόξευση των ελλειμμάτων
στη διόγκωση του χρέους

είπατε ΝΑΙ στα σκάνδαλα
στη διαφθορά
στη διαπλοκή
στον παράνομο πλουτισμό

είπατε ΝΑΙ σε καταχρηστικά δικαιώματα σας

Ψηφίσατε ΝΑΙ σε όλα
ΝΑΙ στο μνημόνιο
ΝΑΙ στο μεσοπρόθεσμο
ΝΑΙ στη μείωση των μισθών
ΝΑΙ στη μείωση των συντάξεων
ΝΑΙ στις έκτακτες και μόνιμες εισφορές

Είπατε ΝΑΙ στην υποταγή σε τρόικα και ΔΝΤ
είπατε ΝΑΙ στο ξεπούλημα της περιουσίας της χώρας μας

είπατε ΝΑΙ ούτε καν σκύβοντας το κεφάλι σας από ντροπή
είπατε ΝΑΙ χωρίς να ζητήσετε ούτε συγνώμη
είπατε ΝΑΙ σε όλα για σας και ΟΧΙ σε όλα για μας

δεν είπατε ΟΧΙ ούτε καν στην καταρράκωση της περηφάνιας της χώρας μας

Μετά από τόσα ΝΑΙ πως απαιτείτε να έχετε και τιμητική θέση στις εξέδρες της επετείου του ΟΧΙ;;;

..... .............................ΝΑΙ στο ΟΧΙ



Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου είναι η επέτειος του
 ΟΧΙ
ενάντια στους κατακτητές.

Στην επέτειο αυτή τιμητική θέση πρέπει να έχουν όλοι όσοι συνεχίζουν να λένε
 ΟΧΙ
στους κάθε λογής σύγχρονους, κρυφούς κατακτητές κι εκμεταλλευτές.






Ιδεολόγοι και Επαναστάτες




Με ποιο τρόπο ένα παιδί από τις πολλές ερωτήσεις για όλα στους γονείς και στους παππούδες του, μετατρέπεται σε ένα αδιάφορο και απρόθυμο για  μάθηση νέο;
Πως αυτές οι αλλεπάλληλες ριπές ερωτημάτων μετατρέπονται σε απάθεια;
Ποια απάντηση μπορούμε να δώσουμε αν όχι πως γι αυτό το φαινόμενο φταίει ένα σύστημα παιδείας στημένο και ανελαστικό σαν ψυχρός βράχος


Φταίει μια διαδικασία μάθησης εντελώς λανθασμένη, μια διαδικασία μάθησης που εξυπηρετεί μόνο όσους σκόπιμα θέλουν να κρατούν τα επίπεδα μόρφωσης και καλλιέργειας σε χαμηλό και κυρίως ελεγχόμενο επίπεδο.
Φταίει  ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο πρύτανης που δεν κατάφεραν να μεταδώσουν τη φλόγα της μόρφωσης στα παιδιά γιατί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να εφαρμόζουν τα στημένα προγράμματα του Υπουργείου, να πέφτει  το δεκαπενθήμερο και να απολαμβάνουν χωρίς ανταποδοτικότητα για την κοινωνία τα πλούσια πακέτα των Ευρωπαϊκών  προγραμμάτων.
Εκείνο που νομίζω πάντως με πλήρη βεβαιότητα είναι πως εκείνο που δεν  φταίει καθόλου είναι το παιδί που γεννιέται γεμάτο ερωτήσεις, περιέργεια και φλογερή επιθυμία για μάθηση, παιχνίδι και ζωή.

Η άποψη μου είναι πως φταίνε κι άλλα πολλά, εκτός όμως από τον μαθητή που είναι εντελώς αθώος, μέχρι βέβαια να μετατραπεί κι αυτός σιγά-σιγά από το σύστημα σε έναν ακόμη ένοχο.

Αν αντί για πρόγραμμα είχαμε στο σχολείο ελεύθερη επιλογή από τους μαθητές για το τι ήθελε ο καθένας από αυτούς να ρωτήσει και στη συνέχεια να μάθει, τότε τα πράγματα θα είχαν πολύ διαφορετική προοπτική, και θα καθόριζαν μια εντελώς διαφορετική και πολύ αξιόλογη εξέλιξη μέσα στο σχολείο.
Αφήνουμε με άλλα λόγια το παιδί του νηπιαγωγείου να καθορίσει το πρόγραμμα που επιθυμεί να ακολουθήσει, (πράγμα που ως ένα βαθμό ισχύει σε αυτή τη φάση της εκπαίδευσης), το πρόγραμμα το αποφασίζει το νήπιο και ακολουθούμε αυτή την πρακτική-διαδικασία και στην πρώτη δημοτικού και σε ολόκληρο το δημοτικό και στην πρώτη γυμνασίου και σε ολόκληρο το γυμνάσιο, στην πρώτη αλλά και σε όλες τις τάξεις του λυκείου!!!!

Ναι αυτή είναι η άποψη μου και η πρόταση μου. Μπορούμε να υποθέσουμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αρκεί να σταθούμε και να φανταστούμε τι θα γινότανε μέσα στις αίθουσες. Φανταστείτε φίλοι μου τον καταιγισμό των ερωτήσεων που θα υπήρχε και που θα οδηγούσε τους δασκάλους σε συνεχή εγρήγορση και απογείωση του ρόλου τους μέσα στο σχολείο και σε συνεχή αλλαγή και εναλλαγή θεμάτων μαθημάτων και προγραμμάτων.  
Μια ατέλειωτη σειρά ερωτήσεων που θα οδηγούσε τους δασκάλους σε ένα εντελώς ελεύθερο πρόγραμμα μάθησης, ένα πρόγραμμα μάθησης που θα στηριζόταν και θα καθοδηγούνταν  από την έμφυτη περιέργεια των μικρών παιδιών και θα κατέληγε μέχρι το λύκειο με τον ίδιο ρυθμό ώστε τότε εντελώς ελεύθερα και ενσυνείδητα ο μαθητής να διαλέξει τον τομέα που θα ήθελε να ειδικευτεί. Μετά θα ακολουθούσε χωρίς κανένα περιορισμό τον κλάδο που θα αγαπούσε πιο πολύ. Γιατί 17 χρονών μαθητής πια, θα ήταν χορτασμένος και κατασταλαγμένος για το τι  θα ήθελε και  θα αγαπούσε για να ασχοληθεί στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή του. Φαντάζομαι πόσο διαφορετικές και ώριμες θα ήταν τότε οι επιλογές του και πόσο θα ανθίζανε άλλες ειδικότητες και επαγγέλματα που σήμερα  είτε υποτιμώνται είτε δεν έχουν ακόμη επινοηθεί.

Μια χαρά τα λέω μπορεί να μου πείτε, άλλοι όμως μπορεί και να με πείτε γραφικό ίσως και ονειροπαρμένο δεν θα με πειράξει, μου αρκεί να βγει κάποιο θετικό συμπέρασμα από το σκεπτικό μου αυτό και να ανοίξει ένας κύκλος προβληματισμού σε εντελώς διαφορετική βάση. Και βέβαια οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μπορεί να βγάλουν πιο ασφαλή συμπεράσματα από την πρόταση μου όσο και ουτοπική αν μοιάζει αρχικά.

Αλλά  την πιο τολμηρή πρόταση ακόμη δεν την έκανα και αυτή δεν είναι άλλη από την άμεση ρήξη όλων με τα προγράμματα παιδείας από αύριο κιόλας.
Καταργείστε το επίσημο πρόγραμμα αύριο κιόλας, οι στιγμές που ζούμε το επιτρέπουν το επιβάλλουν θα έλεγα, χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα και αυτό δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από το σχολείο και από την πιο πρωτοπόρα, αμόλυντη και ανεξάρτητη κοινωνική ομάδα αυτή των νηπίων, μετέπειτα  των μαθητών  και κατόπιν των εφήβων και νέων.
Αφήστε τα παιδιά να φτιάξουν και να κατευθύνουν το πρόγραμμα του σχολείου όπως και όπου αυτά θέλουν και προς όποια κατεύθυνση αυτά επιθυμούν.

Χρειαζόμαστε μια πραγματική επανάσταση, αυτό που προτείνω μπορεί να μην είναι επανάσταση είναι σίγουρα όμως μια επαναστατική ιδέα...(!) που μπορεί να οδηγήσει και να εμπνεύσει όσους ακόμη τολμούν να ονειρεύονται, όσους πιστεύουν πως για να αποφύγουμε τα χειρότερα επιβάλλεται να είναι ιδεολόγοι, τολμηροί και επαναστάτες.

Η γη κάποτε ήταν επίπεδη(!), η τόλμη και η επιμονή κάποιων απέδειξε πως  ήταν όντως σφαιρική, διαφορετικά ακόμη και σήμερα, αν κάποιους δυνατούς εξυπηρετούσε, θα εξακολουθούσε να είναι επίπεδη.

Αυτοί οι νέοι ιδεολόγοι μπορούν να μας πάνε δυο-δυο  βήματα μπροστά, πολύ μπροστά.
Αυτούς πρέπει να βρούμε και από πίσω τους να στοιχηθούμε.
Υπάρχουν, ζουν και αναπνέουν δίπλα μας, αυτούς χρειαζόμαστε
Ας τους βρούμε ανάμεσα μας.


ΥΓ1: Φυσικά η πρόταση δεν μπορεί να ξεκινήσει παρά μόνο από το νηπιαγωγείο και ίσως τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και για τα νέα παιδιά όχι για αυτά που έχουν ήδη ενσωματωθεί στα στείρα προγράμματα του Υπουργείου.

ΥΓ2: Ποτέ  μια επανάσταση δεν την αποφάσισε ένα Υπουργείο....




ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ;




Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι δύσκολα ένας λόγος, ένα γραπτό είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πράγματα της χώρας μας;

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν και ελάχιστοι και ανίκανοι να επιβάλλουν μια τάξη ένα ρυθμό, να κατακτήσουν μια αξιοπιστία για τους ίδιους αλλά κυρίως για τη χώρα;

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι και μείς ζώντας σ ένα περιβάλλον απαξίωσης και αναξιοκρατίας, ζώντας σ ένα περιβάλλον ρουσφετιού και ιδιοτέλειας δεν αρχίσαμε να αφομοιώνουμε την κατάντια μας και να την διαιωνίζουμε επιμένοντας να μοιάζουμε όλο και πιο πολύ στα λαμόγια και στους διεφθαρμένους, παρά στους τίμιους ηθικούς και εργατικούς συμπολίτες μας που ΝΑΙ υπάρχουν ζουν ανάμεσα μας με αξιοπρέπεια και κινδυνεύουν λιγότερο από όλους μας να καταβροχθιστούν από την φτώχια μας κι από την πτώχευση μας;;

Μήπως δεν είναι αλήθεια πως χαιρόμαστε ακόμη και τώρα όταν τα παιδιά μας περνάνε στο πανεπιστήμιο και κάνουμε πως ξεχνάμε τι πληρώσαμε στην παραπαιδεία και πόσα ακόμη θα πληρώσουμε για πέντε ή και παραπάνω χρόνια φοίτησης μέχρι να αποκτήσουν  τα παιδιά μας τα πτυχία της ανεργίας;

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι δουλειές όπως αγρότης, κτηνοτρόφος, παραγωγός, επαγγελματίας, βιοτέχνης, χειροτέχνης φαντάζουν ακόμη στο κουτό μυαλό μας σαν δουλειές κατώτερες για  να την ακολουθήσουν τα  παιδιά μας;

Μήπως δεν είναι αλήθεια πως για να επιβιώσουμε και να έχουμε προοπτική ως κράτος η μόνη λύση είναι η παραγωγή;  Η παραγωγή ποιοτικών και καινοτόμων προϊόντων και η μόνη προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό, είναι όλο και πιο πολλοί κάθε μέρα  να ασχολούμαστε σε τέτοιες παραγωγές. 

Μήπως δεν είναι αλήθεια πως μόνο με έργα πια, γιατί τελειώσανε τα λόγια, πρέπει να αποδείξουμε πως σεβόμαστε τον κοινό μας κοινόχρηστο τόπο που ασύστολα τον ρυπαίνουμε και τον απαξιώνουμε σαν να μην είναι η πατρίδα μας, σαν να θέλουμε την καταστροφή του τόπου μας, σαν να επιζητούμε την δική μας εξαφάνιση από την ιστορία;

Μήπως δεν είναι αλήθεια πως τα παιδιά μας, τα πιο καλά μυαλά ίσως, φεύγουν αναζητούν και βρίσκουν δουλειά στο εξωτερικό και εγκαθίστανται μόνιμα εκεί;

Μήπως επιτέλους ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, να γνωρίσουμε από την αρχή τι θα πει αξιοπρέπεια, ντροπή, ηθική, ευγνωμοσύνη, αλληλεγγύη, ομόνοια, ευθύνη, υποχρέωση, σεβασμός, καθήκον, χρέος, τιμιότητα, ευθύτητα, ευσυνειδησία;;;

Μήπως ήρθε η ώρα να αποσύρουμε οριστικά  τους πολιτικούς της σήψης και την οικογενειοκρατία τους (παλιάς και νέας) που με τη  ματαιόδοξη και ακατάσχετη επιμονή τους για επανεκλογή, οδήγησαν τη χώρα σε ασύδοτο , ασύστολο, απερίσκεπτο, εξοντωτικό  δανεισμό και φόρτωσαν στις πλάτες των παιδιών μας δυσβάσταχτα χρέη και υποχρεώσεις;  
  
Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να είμαστε Ζητιάνοι των πολιτικών γραφείων και κομμάτων, να πάψουμε να είμαστε λουφαδόροι και να γίνουμε εργατικοί και αποδοτικοί για το κοινωνικό σύνολο πρώτα και ύστερα για τους εαυτούς μας;;

Μήπως ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε τη χώρα μας για να έχουμε ελπίδα να τη σώσουμε για να σωθούμε και μείς μαζί της;

Μήπως ήρθε η ώρα να τιμήσουμε την Ελλάδα, ξαναχτίζοντας την πάνω σε αρχές και αξίες, τοποθετώντας την στη θέση που της αξίζει;




Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η. Α. στις 27/9/2011 στη σελ 12






ΜΗ ΨΗΦΙΣΕΤΕ ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ....







Δεν ξέρω τόσο καιρό που λείπω αν κάποιοι θα με διαβάσουν....


.....όμως αν κάποιοι με διαβάσετε μια συμβουλή ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΗ έχω να σας δώσω...

Στις εκλογές που έρχονται μη πάτε να ψηφίσετε αν ΠΡΩΤΑ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ που σας προτείνω..........

και δείτε και το σχετικό βιντεο αν έχετε μια ώρα ελεύθερο χρόνο





ΕΤΣΙ ΘΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΟΥΜΕ;;



Μια πεταχτή κουβέντα δύο νέων παιδιών άκουσα
ο ένας απ' τους δυο είπε στον άλλον:

Άμα είσαι καλός θα σε φάνε....

πως να μη χάσω την αισιοδοξία μου;
πως θα ορθοποδήσουμε σ΄ αυτή τη χώρα που οι νέοι της θεωρούν μειονέκτημα την καλοσύνη;




ΜΙΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ (;) (!)




Μια ιστορία έχω να σας πω σαν παραμύθι, που το τέλος του δεν μπορώ να φανταστώ αν καλό ή αν κακό για τους πιο πολλούς θα είναι.

Ήτανε λέει ένας τρελός πολιτικός που προκαλούσε εσκεμμένα ύφεση, εκτελώντας με ακρίβεια μια προσχεδιασμένη εξαθλίωση του λαού του
κι απέναντι του ήτανε πολίτες με οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανωριμότητα που ζούσανε χρόνια σε μια ψεύτικη ευμάρεια και ένα άσκοπο καταναλωτισμό μέσω μιας άκρατης και αλόγιστης δανειοδότησης
κι απέναντι του ήτανε ένας λαός που ξέρει μόνο να ζητά και να ξεχνά μονίμως πως για να απαιτεί χρειάζεται πρώτα απόλα να προσφέρει στο κοινωνικό το σύνολο
κι απέναντι του ήτανε πολίτες που τα ίδια κι ίσως και χειρότερα θα κάνανε κι αυτοί αν κάποτε γινότανε πολιτικοί!

Στο τέλος κάποιοι ζήσανε καλά και κάποιοι όχι…

Μια άλλη του παραμυθιού εκδοχή λέει πως ο πολιτικός μας ήταν αφελής και πως παρασυρότανε από δυνάμεις εχθρικές και κερδοβόρες μα και κει ακόμη στο τέλος του παραμυθιού κάποιοι ζήσανε καλά και κερδίζανε και κάποιοι χάσανε πολλά και στον καθημερινό τον τρόμο ζούσαν από τότε…

Μα ποια να είναι άραγε η συνταγή ώστε για πιο πολλούς το παραμύθι αυτό καλό τέλος να έχει;
Ακούστε αν θέλετε τη συμβουλή:
Για να έχει το παραμύθι μου τέλος καλό για τους πολλούς,
θα πρέπει οι πολλοί
για τους πολλούς και όχι για τους εαυτούς των μόνο να δουλεύουν.
Όταν οι πολλοί συνειδητοποιήσουν πως το συμφέρον τους είναι να δουλεύουν για τους πολλούς, τότε δύσκολα θα μπορούν να υπάρξουν και να αναδειχτούν τρελοί ή αφελείς πολιτικοί.






ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ



Υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία, πέραν από πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις και προκαταλήψεις, τέσσερις μεγάλες κατηγορίες πολιτών.

Η πρώτη κατηγορία είναι ίσως (αλλά και δυστυχώς) η πολυπληθέστερη και σε αυτήν ανήκουν όσοι εξυπηρετούνται και απολαμβάνουν ή νομίζουν πως απολαμβάνουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής με τα σημερινά δεδομένα της αναξιοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων πολίτη και πολιτικής κομματικής ηγεσίας, εκμεταλλευόμενοι ένα «κράτος» που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ενεργοποιήσει τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς. Η κατηγορία αυτή των πολιτών ενδιαφέρεται μόνο πως θα ρουφήξει προς όφελος της και την τελευταία σταγόνα από το αίμα της χώρας και το τελευταίο πόρο προς ίδιον όφελος, χωρίς καμιά σκέψη και προοπτική για την κοινωνία και για τους άλλους πολίτες.

Η δεύτερη κατηγορία είναι όλοι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει πως για να έχει η χώρα μας μέλλον και να μπορέσει να βγει από την τεράστια κρίση που έχει περιέλθει, χρειάζονται ριζικές αλλαγές στην νοοτροπία του κράτους και των πολιτών σε μια πορεία προς την υγιή παραγωγή, την εργατικότητα, την τιμιότητα, την ηθική, την δικαιοσύνη χωρίς ανήθικους συμβιβασμούς, την αλληλεγγύη, το μεράκι και τελικά την αγάπη για τον συμπολίτη, την αγάπη για την κοινωνία, με κοινωνική συνείδηση σε πλήρη εγρήγορση.

Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή που συνειδητά έχει επιλέξει να μη συμμετέχει και στην ουσία να αδιαφορεί για τα κοινά. Ζουν και εργάζονται στη χώρα, ζουν και βλέπουν πως η χώρα η πατρίδα τους δεν πάει καλά και αυτοί παραμένουν αμέτοχοι και αδιάφοροι για την εξέλιξη και την όποια κατάληξη. Συνειδητά απέχουν για διάφορους λόγους, πολιτικούς, προσωπικούς ή άλλους και απολαμβάνουν όσα καλά τους έχει προσφέρει μέχρι σήμερα το κράτος και υπομένουν και υποφέρουν βεβαίως κι αυτοί με τα δεινά, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλουν να συμμετέχουν στην ουσία αδιαφορούν.

Υπάρχει τέλος μια κατηγορία πολιτών(;), ευτυχώς είναι η πιο μικρή, η οποία αρέσκεται στο να καταστρέφει ότι με κόπο έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας από μνημεία μέχρι κτίρια και επιχειρήσεις, από καταστήματα μέχρι και πολιτιστικούς και ιστορικούς θησαυρούς. Αυτή η κατηγορία πολιτών θεωρεί πως προσθέτοντας κι άλλα δεινά  στη χώρα, αυτός θα είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος που μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας σώσει από την κρίση!

Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που κυριάρχησε στη διοίκηση και στα πολιτικά και κυρίως στα οικονομικά δρώμενα της χώρας από ιδρύσεως αν θέλετε του Ελληνικού κράτους. Είναι η κατηγορία  εκείνη που ο λαϊκισμός είναι ο οδηγός της και οι πελατειακές σχέσεις είναι το θηρίο εκείνο που κατασπάραξε και συνεχίζει να κατασπαράζει τον  πλούτο και την ελπίδα για το αύριο της Ελλάδας.
Κατέχει την εξουσία,  την παραεξουσία για να είμαι ακριβής, και λυμαίνεται ακόμη και σήμερα χωρίς ενδοιασμούς και ενοχές κάθε ευκαιρία που της παρουσιάζεται για ίδιο και μόνο όφελος, αδιαφορώντας σε «εγκληματικό» βαθμό για το σύνολο της κοινωνίας και για την προοπτική μιας αναγέννησης της χώρας.
Είναι όλοι αυτοί που συντηρούν το υπάρχον σάπιο και ανήθικο σύστημα εκμαυλισμού και εξαγοράς των πάντων με όποιο τίμημα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που ή θα είναι σχεδόν μόνιμα εκτός εξουσίας ή όταν καταλαμβάνουν οι εκφραστές της κάποιο από τα ανώτερα κύρια αξιώματα γρήγορα απομακρύνονται σε δευτερεύουσες θέσεις ή υποχρεούνται σε παραίτηση από τις πιέσεις που τους εξασκεί η πρώτη κυρίαρχη, όπως την αποκαλέσαμε, κατηγορία.

Η τρίτη και τέταρτη κατηγορία επιδίδεται μονίμως στο έργο της, η μια στην μη συμμετοχή και στην αδιάφορη απραξία της και η άλλη σταθερά ταγμένη στον καταστροφικό της προσανατολισμό.

Ποια λοιπόν, μετά από αυτά, μπορεί να είναι η λύση στο απύθμενο πρόβλημα της κρίσης χρέους και αξιοπιστίας την οποία διερχόμαστε ως πολίτες και ως χώρα;

Η απάντηση σχεδόν μοιάζει αυτονόητη.
Παρόλο που τα αυτονόητα στη χώρα μας είναι τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα διαχρονικά, η απάντηση και συνεπώς και η λύση, που εναγωνίως αναζητούμε, είναι μία.
Την άσκηση της εξουσίας της όποιας εξουσίας και του ελέγχου του κράτους και κυρίως της διαχείρισης των οικονομικών θα πρέπει σήμερα κιόλας να την αναλάβει η δεύτερη κατηγορία, θα πρέπει να ανατεθεί στη δεύτερη κατηγορία πολιτών.

Όμως το σοβαρότερο ερώτημα που αμέσως προκύπτει από αυτή τη λογική διαπίστωση, είναι πως είναι δυνατόν να αποφασίσει η πρώτη κατηγορία, η κατηγορία που τόσα χρόνια κυριαρχεί και από εξουσία που είναι σήμερα (παραεξουσία είναι ο πιο σωστός χαρακτηρισμός) να πάει στο περιθώριο των εξελίξεων;
Υπάρχουν δύο τρόποι κατά την άποψη μου για να γίνει αυτό, ο ένας επώδυνος και καταστροφικός ο άλλος πολιτισμένος και αποτελεσματικός:

Ο πρώτος ο επώδυνος, είναι η πρώτη και δεύτερη κατηγορία πολιτών να  επιδοθούν σε μια ατέλειωτη διαδικασία συγκρούσεων μεταξύ τους, με απρόβλεπτα και οπωσδήποτε οδυνηρά αποτελέσματα για τη χώρα, που με βάση και τις μνήμες από το παρελθόν θα πρέπει πάσει θυσία να αποφευχθεί.
Στις εποχές που ζούμε της ταχύτητας και της επανάστασης της τεχνολογίας οποιαδήποτε σύγκρουση θα μας οδηγούσε, με μεγαλύτερη ταχύτητα και πιο σύντομα απ’ ότι φανταζόμαστε, στην καταστροφή χωρίς ελπίδα επιστροφής.

Ο δεύτερος θα ήταν ο ειρηνικός, να παραδεχτούν δηλ οι της πρώτης κατηγορίας ότι δεν πάει άλλο με την ιδιοτελή πολιτική τους και την οικονομική και κοινωνική τους συμπεριφορά, να κατανοήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για το βάθος της κρίσης στο οποίο μας έχουν οδηγήσει, να αλλάξουν ριζικά και οριστικά στάση και συνειδητά πια να  παραχωρήσουν τα κύρια πόστα της εξουσίας στην δεύτερη κατηγορία πολιτών.

Βλέπετε εσείς να υπάρχει κάποια άλλη λύση;

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν, ας ξεχάσουμε το αμαρτωλό παρελθόν, ας ξεχάσουμε λαϊκισμούς και πελατειακές σχέσεις διαφθοράς, αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας κι ας σκεφτούμε το μέλλον της πολιτείας μας, της χώρας μας.
Όλοι ενωμένοι κι ενταγμένοι στο Ιερό σκοπό αυτό.
Στον σκοπό που κύριο μέλημα του θα έχει την επανεκκίνηση της παραγωγής από το μηδέν, από την πρωτογενή αγροτική παραγωγή μέχρι την σύγχρονη τεχνολογία και τεχνογνωσία. Αυτή είναι η λύση και η μόνη προοπτική για να ξεκινήσει η αναστροφή του κλίματος με σταθερή στόχευση στην συνεχή ανάπτυξη.

Πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη κατηγορία πολιτών όλοι κάτω από την ίδια σημαία, τη σημαία της διάσωσης της πολύτιμης και αγαπημένης μας πατρίδας.
Ζούμε σε κρίσιμη ιστορική στιγμή, θα καταφέρουμε να είμαστε άξιοι αυτής της τόσο ένδοξης ιστορίας του τόπου μας  ή θα κατρακυλήσουμε στο βούρκο της πτώχευσης και της υποτέλειας που πρώτα και πιο σκληρά θα διαλύσει τις πιο ασθενικές οικονομικά τάξεις;


 Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η.Α στις 16 Ιουνίου 2011


Συνεννοηθήκανε. Αυτό δεν αναμέναμε άλλωστε...



Αφού δεν μπορούν να συνεννοηθούν είναι σίγουρο πως δεν μπορούν και να συγκυβερνήσουν...
Γι αυτό το λόγο είμαστε Αγανακτισμένοι, γιατί ενώ ούτε μπορούν να κυβερνήσουν ούτε μπορούν να συγκυβερνήσουν δεν μπορούν ακόμη- ακόμη ούτε να προτείνουν ένα κοινά αποδεκτό πρωθυπουργό μια κοινά αποδεκτή κυβέρνηση...
Τι να τους κάνουμε τέτοιους πολιτικούς, τέτοια κόμματα;

Να ποιοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες μας
Να ποια είναι τα κόμματα μας
Να γιατί μας ρίξανε στο γκρεμό

ΠΑΣΟΚ: αφού χάνουμε από τις δημοσκοπήσεις πάμε για κυβέρνηση μεγάλης διάρκειας

ΝΔ: αφού κερδίζουμε από τις δημοσκοπήσεις πάμε για κυβέρνηση μικρής διάρκειας

ΚΚΕ: αφού οι δημοσκοπήσεις μας δίνουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό πάμε εκλογές για να το  πανηγυρίσουμε

ΣΥΡΙΖΑ: αφού οι δημοσκοπήσεις μας φέρνουν πάνω από 3% πάμε για εκλογές

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Πάμε για εκλογές γιατί οι δημοσκοπήσεις λένε ότι μπαίνουμε στη νέα βουλή και αυτό θα είναι θρίαμβος για το νεοσύστατο κόμμα μας

ΛΑΟΣ: !  ;  ?  αυτοί πάντως δεν σκέφτηκαν τις δημοσκοπήσεις περίεργο

Εμάς αλήθεια αναρωτιέμαι που μας έχουν γραμμένους πως και μας έχουν σίγουρους, αφού μόνο τις δημοσκοπήσεις ρωτούν κι εμάς μας έχουν γραμμένους στα μπιιιπ.

Ε να λοιπόν η πρόταση γράψτε τους και σεις ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Απαιτείστε και συνδιαμορφώστε πολιτική εκπροσώπηση των Αγανακτισμένων στην επόμενη βουλή.
Επειδή όμως χρειάζεται πολύς χρόνος και διαδικασίες χρονοβόρες για να συμμετάσχει ένα νεοϊδρυθέν κόμμα στην επόμενη βουλή, ας συμφωνήσουνε οι Αγανακτισμένοι (εμείς όλοι δηλαδή οι πολλοί) με ένα μικρό πολύ μικρό κόμμα να αποδεχτεί τις προτάσεις και τα προτεινόμενα πρόσωπα και να το διαδώσουμε σ’ όλη την Ελλάδα, πως το κόμμα αυτό στις επόμενες εκλογές θα εκπροσωπήσει τους Αγανακτισμένους.

Και τότε ναι ας πάμε στις εκλογές και να δούμε ποιον αυτές οι εκλογές θα ωφελήσουν τα επαγγελματικά γερασμένα και αναξιόπιστα κόμματα που μας έφεραν στο σημείο μηδέν ή την πρόταση προτροπή των Αγανακτισμένων;;

Εμπρός λοιπόν να προτείνουμε και να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στη νέα βουλή.
Υπάρχουν προτάσεις;
Μπορούμε να βρούμε εκείνα τα πρόσωπα που θα γίνουν οι ηγέτες των Αγανακτισμένων;
Μπορούμε να κατεβάσουμε ιδέες και πρόγραμμα διακυβέρνησης;
Κι ας μη ξεχνάμε το πρώτο κόμμα στις προηγούμενες εκλογές ήταν η αποχή
Αυτούς τους απέχοντες εκφράζουν οι Αγανακτισμένοι.
Οι σημερινοί Αγανακτισμένοι είναι οι χτεσινοί απέχοντες
Τι λέτε;
Μπορούμε να ξεκινήσουμε;




ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ 15/6/2011 (Συνεχώς με προσθήκες)



Ιδου το κέρδος
των ειρηνικών πολιτισμένων συγκεντρώσεων

Κλονίζουν το πολιτικό σύστημα
το οποίο κάτω από το βάρος των ενοχών του
και των αλόγιστων υπογραφών σε συμβόλαια και μνημόνια

αποφασίζει να κινηθεί προς άλλες κατευθύνσεις
που το κίνημα των αγανακτισμένων αλλά φιλειρηνικών διαδηλωτών
επιβάλλει με τον αγώνα του και την επιμονή και υπομονή του,
παρόλες τις προσπάθειες
αποσυντονισμού αυτού του κινήματος
από τους επαγγελματίες της δυσφήμισης και της καταστροφής
καθώς και της διαστρέβλωσης
των αιτημάτων και των προθέσεων των αγανακτισμένων.

Οι πολιτικές και οικονομικές λύσεις
θα έρθουν σύντομα
και θα είναι προς όφελος όλων μας.

Οι Αγανακτισμένοι θα επιβάλλουν τον πολιτισμό τους
Θα αποβάλλουν τους καταστροφείς
Και θα επιβάλλουν
Την Εθνική συμφιλίωση
και Ομόνοια όλων μας.

Η απαίτηση για εθνική συμφιλίωση
περνά μέσα από μια νέα κυβέρνηση
που δεν θα παίζουν τον πρώτο ρόλο οι πολιτικοί
αλλά οι πολίτες.
Όχι πρωθυπουργός πολιτικός (Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, Τσίπρας, Παπαρήγα, Κουβέλης)
όχι υπουργός οικονομικών πολιτικός
όχι κυβέρνηση πολιτικών
σίγουρα όχι κυβέρνηση πολιτικών αλλά κυβέρνηση ποιοτικών πολιτών με αξία  αξιοπρέπεια
και ενεργό και αποδειγμένη ανεξαρτησία και αγάπη-λατρεία για την Ελλάδα




Την απάντηση αποδείχτηκε περίτρανα δεν μπορούν να τη δώσουν
οι πολιτικοί
αυτοί οι μικροί ελάχιστοι πολιτικοί που είναι στο προσκήνιο.
Θα μπορούσαν ίσως να δώσουν απάντηση
αυτοί που είναι σιωπηλοί
και έντιμοι (Αλέκος Παπαδόπουλος, Κωστής Στεφανόπουλος)
Όμως το κομματικό συμφέρον
αυτό που έφερε την Ελλάδα στο σημείο μηδέν αντιδρά


Το λόγο έχουν πάλι οι Αγανακτισμένοι
Οι Αγανακτισμένοι πρέπει να μιλήσουν
Να προτείνουν ανοιχτά και φωναχτά
μια λύση Συμφιλίωσης
μια λύση που να αποδεικνύει την αγάπη τους για την Ελλάδα
μια λύση που να σέβεται τις αγωνίες ενός ολόκληρου λαού.




Δημιουργική διαμαρτυρία




Tου Αλεξη Παπαχελα


 

Τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία και απελπισία από τις στατιστικές για την ανεργία των νέων· τα νούμερα είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Eίναι μαθηματικώς βέβαιο πως αν δεν βρεθούν γρήγορα λύσεις, δηλαδή δουλειές, πολλά νέα παιδιά θα ακολουθήσουν τον δρόμο της άρνησης, της βίας, ακόμη και τον δρόμο των δεκάδων παιδιών των «Πυρήνων».

Για να τα λέμε όμως τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ένα ζήτημα είναι να υπάρξει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ένα άλλο ζήτημα είναι να αλλάξει η νοοτροπία μας. Η γενιά της μεταπολίτευσης μεγάλωσε τα παιδιά της με την αρχή πως έχουν παρά πολλά δικαιώματα και μεγάλες προσδοκίες από το κράτος. Το ζητούμενο ήταν ένας διορισμός στο Δημόσιο ή μια δουλειά «αγρότη» που βασιζόταν σε εγγυημένες επιδοτήσεις. Πουθενά δεν υπήρχε το στοιχείο του ρίσκου, το κυνήγι της ευκαιρίας και η ιδέα πως πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Ηταν τόσο μεγάλη η προσδοκία του βολέματος που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιες σκέψεις.

Ας μην ξεχνάμε πως ο Ελληνας νέος ερχόταν και έρχεται, σε μεγάλο βαθμό, αντιμέτωπος με όλη τη σαπίλα του ελληνικού συστήματος πολύ νωρίς. Πάει στον στρατό και το μόνο που βλέπει είναι παιδιά που τηλεφωνούν στους γονείς για να βεβαιωθούν πως ο τάδε μίλησε στον δείνα για μια καλή μετάθεση. Πάει στο πανεπιστήμιο και βιώνει την απόλυτη μιζέρια, τις μάχες για να μην κόβονται οι φοιτητές και να μη συνεργασθεί ο ιδιωτικός τομέας με κανέναν καθηγητή για να μη θιγούν τα αριστερά όσια.

Μεγάλωσαν όμως αυτά τα παιδιά με πολύ αντιφατικές αρχές και αξίες. Από τη μια θεωρούσαν αυτονόητο να έχουν δικό τους αυτοκίνητο και να πίνουν καφέ κάποιες ώρες κάθε μέρα. Πολλές φορές, άλλωστε, τον εξασφάλιζε αυτόν τον τρόπο ζωής η οικογένεια. Από την άλλη εθεωρείτο αδιανόητο για μερικούς να δουλέψουν σε τουριστικά επαγγέλματα ή στη γη, γιατί «ήταν πτυχιούχοι» ή γιατί εθεωρείτο εξευτελιστικό. Μεγάλωσαν θέλοντας όλα τα καλά ενός καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία όμως περίμεναν από το τελευταίο ημισοβιετικό σύστημα.

Οι νέοι έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους πρυτάνεις και καθηγητές τους, όλους. Οχι όμως γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά στο Δημόσιο. Αλλά επειδή τους μεγάλωσαν με λάθος προσδοκίες και έστησαν μια ολόκληρη κοινωνία που στηριζόταν σε μια απάτη. Το σύστημα της μεταπολίτευσης βόλευε τους δικούς του πελάτες, απαξίωνε την επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία και έκανε μια χαρά τις δουλειές του. Το σύστημα χρεοκόπησε και τώρα δεν μπορεί να βολέψει και να προστατεύσει κανέναν.

Οι δρόμοι για τους νέους είναι δύο.
Ο ένας περνάει μέσα από τη βία, την άρνηση και τον χουλιγκανισμό. Ο άλλος παίρνει την οργή και τη μετατρέπει σε ένα μεγάλο κίνημα με στόχο να εκδιώξει το ανίκανο πολιτικό προσωπικό και τους υποκριτές πανεπιστημιακούς που κόπτονται, δήθεν, για το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο ουδέποτε διαφύλαξαν και προστάτευσαν. Μιλάμε για ένα κίνημα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας που θα πάει πέρα από το «να γίνουν όλα στάχτη». Απαιτεί όμως ρίσκα, πρωτοβουλία, δράση και όχι μόνο ψευτοδιαμαρτυρία. Τελευταία, ακούω ιστορίες πρωτόγνωρες που με κάνουν αισιόδοξο. Ακουσα π.χ. για τον πρωτοετή φοιτητή που σηκώθηκε σε μια συνέλευση και τόλμησε να πει πως «καλή η απεργία αλλά πρέπει να σκεφθείτε και εμάς που έχουμε γονείς από την επαρχία και θέλουμε να μάθουμε γράμματα και να δουλέψουμε» και καταχειροκροτήθηκε! Ακουσα για νέα παιδιά που πάνε στην επαρχία και στήνουν μικρές επιχειρήσεις που κάνουν θαύματα.

Αν θέλουμε δουλειές για τους νέους μας, αν θέλουμε να μη χάσουμε τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα μας στο εξωτερικό, οφείλουμε να τους ενθαρρύνουμε να βγάλουν από μέσα τους τα στοιχεία που έκαναν πάντοτε τον Ελληνα μοναδικό: τη μυρωδιά για την ευκαιρία και όχι τη λαμογιά, την εξωστρέφεια, το εμπορικό μυαλό, την ικανότητα να βρίσκει λύσεις εκεί που οι άλλοι κολλάνε, ό,τι τέλος πάντων κάνει τους Ελληνες να μεγαλουργούν όταν ζουν και δουλεύουν έξω, μακριά από το βόλεμα, τη συναλλαγή και την ψεύτικη και άρρωστη προστασία ενός χρεοκοπημένου πλέον κράτους και πολιτικού συστήματος.





Συμφωνώ και γι αυτό παραθέτω τις απόψεις του...περιμένοντας αν θέλετε και τα σχόλια σας

Ένα Καθρέφτισμα



Πάλι εσύ μπροστά μου;


Τον είχα ξεχάσει… Μάλλον τον είχα αφήσει πίσω μου. Νόμισα ότι τον προσπέρασα. Τον εγκατέλειψα κάπου να κάθεται λουφαγμένος…Ίσως και να είχε έρθει η ώρα να κάνει και την αυτοκριτική του, σκεφτόμουν. Τι κατάφερε το καθίκι με την επιπόλαιη, εγκληματική στάση του; Με το να κοιτάει μόνο την πάρτη του! Ήρθε η ώρα της αλήθειας φανταζόμουν… Λάθος μου μεγάλο. Τι μαλάκας είμαι; Πόσο φριχτά ανυποψίαστη; Δε θα ξεμπερδέψω ποτέ μ΄αυτό το τέρας. Το κατάλαβα μόλις είδα την τεράστια ταμπέλα… Δε χρωστάμε. Δε πληρώνουμε. Δε πουλάμε. Τελεία και παύλα.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα! Λείπει μόνο το «Δε γουστάρω». Όχι δε λείπει…Το αναγνωρίζω κι ας απουσιάζει ως λέξη. Κατσικώθηκε ως έννοια χρόνια σε τούτη τη χώρα. Το «έτσι γουστάρω» ως απόλυτη φιλοσοφία. Και πάνω που νόμιζα ότι την είδε αλλιώς… Τούτος ξεθάρρεψε κιόλας μες τις φωνές των πολλών. Ανδρώθηκε.

Τον είχα ξεχάσει…Νόμιζα ότι τον άφησα πίσω μου. Πάλι μπροστά μου τον βρήκα. Τον θυμάμαι να κάθεται στο καφενείο. Μα δεν άνοιξε ο κώλος του να κάθεται; Πολιτικές συζητήσεις της δεκάρας, αμπελοφιλοσοφία του κερατά, λίγο να τακτοποιήσει τ΄αρχίδια του, λίγο να κρυφοκοιτάξει τα βυζιά της ανατολικής, λίγο να πηδήξει… Μάλλον πολύ! Το σπέρμα που στούμπωσε ο εγκέφαλος κάπου έπρεπε να διοχετευτεί. Οι επιδοτήσεις νάναι καλά. Ξερή η γη. Χεστήκαμε! Πληρώνει η Ευρώπη.

Τον θυμάμαι να αγοράζει Kαγιέν. Τόσο Καγιέν ακόμα και στα λάχανα. Μα δεν έβγαιναν τα Καγιέν με τα δηλωμένα κουκιά εισοδήματά του. Χεστήκαμε! Να δηλώσουν πρώτα οι πλούσιοι.
Τον θυμάμαι να μην εμφανίζεται στην υπηρεσία του. Έχεις πάρει άδεια; Όχι μωρέ έχω καλή σχέση με τον διευθυντή. Τον θυμάμαι να βγαίνει στη σύνταξη στα 40. Μα δεν είναι νωρίς; Όχι μωρέ. Δούλευα στην Ολυμπιακή. Τον θυμάμαι να χτίζει το σύμπαν. Να φράζει τη θέα των πολλών. Δεν είναι άδικο; Κάνε και συ το ίδιο. Ποιος στο απαγορεύει; Τον θυμάμαι στο αστυνομικό τμήμα ν΄απαντάει σε μια παρανομία, μετατοπίζοντας μονίμως την ευθύνη «αν δεν υπάρχει καταγγελία δε μπορώ να κάνω τίποτα»…

Τον θυμάμαι να ακυρώνει ακόμα μια φορά μια δίκη… Χρόνια και χρόνια και χρόνια για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μα δεν ενοχλείται κανένας; Σώπα μωρέ κάποτε θα βγει απόφαση. Σιγά τ΄αβγά. Τον θυμάμαι να γραπώνει επίδομα για ασθένεια που δεν είχε. Να πληρώνεται για υπερωρίες που δεν έκανε. Να εργάζεται σε υπηρεσία που δεν προσέρχεται. Να φωνάζει «πεινάω» ενώ ρεύονταν. Τον θυμάμαι να μιλάει για το δίκιο του εργάτη όντας μπιλιονέρ. Το θυμάμαι να ταξιδεύει Μύκονο, να χτίζει Μύκονο, να μιλάει Μύκονο, να συνδιαλέγεται Μύκονο, να κοιμάται Μύκονο, να ξυπνάει Μύκονο.

Τον θυμάμαι να παραδίδει όλες τις δουλειές και τα επαγγέλματα στους ξένους, στους Αλβανούς. Εκείνος ήταν για αφεντικό. Τον ανάγκαζε η ιστορία του. Τον υποχρέωναν ρε αδελφέ οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τον θυμάμαι να σνομπάρει τους ξένους τουρίστες και να τσεκουρώνει τους Έλληνες… «Σαν τον Έλληνα τουρίστα κανένας». Να ζει για να χτυπιέται σε τζακούζι. Τον θυμάμαι να δανειοδοτείται για επιχείρηση που δεν έκανε ή στην καλύτερη περίπτωση στοίχιζε το ένα τρίτο…Είχε άκρη με την Τράπεζα.

Τον θυμάμαι να κανονίζει φροντιστήρια για το παιδί του...Να το προτρέπει «κοίτα πώς τα κατάφερε ρε ο πατέρας σου!». Να το πιέζει για γνωριμίες «οι δημόσιες σχέσεις είναι το παν ρε μαλάκα». Να το κανακεύει, να κάνει τα στραβά μάτια στην αμορφωσιά, στην αχρηστία του. Να το στέλνει Λονδίνο να κάνει παρέα με ελληνάκια. Όπου πήγαινε «με ελληνάκια».

Τον θυμάμαι να ρουφάει κόκα για ν΄αντέξει την πίεση. Τον θυμάμαι να κλείνει δρόμους με συνθήματα τζούφια και επαναστατικές κινήσεις της δεκάρας. Μα θα κλείσουν μαγαζιά. Ποιος θα κατεβεί στο κέντρο να ψωνίσει; Χεστήκαμε. Δημοκρατία έχουμε. Να μην εμφανίζεται στο πανεπιστήμιο να διδάξει και να διδαχτεί. Να επιτρέπει τη βεβήλωση του χώρου. Ξανά Δημοκρατία έχουμε… Να διακινεί έντεχνα κάθε λογής παρανομία με εργαλείο τους μετανάστες. Ν΄ανοίγει διάπλατα πόρτες συνόρων. Δεν επιτρέπεται η ξενοφοβία.

Τον θυμάμαι να δρασκελάει κάθε αρχή. «Εδώ είναι Ελλάδα. Άμα γουστάρεις!». Τον θυμάμαι μασκαρεμένο παπά να εξευτελίζει τη θρησκεία μετατρέποντας το λειτούργημά του σε δημόσιο υπάλληλο και το παγκάρι σε οικογενειακό γεύμα. Τον θυμάμαι να μη κάνει τίποτα…Πόσοι άραγε πληρώθηκαν για να μη κάνουν τίποτα! Παγκόσμιο ρεκόρ! Τον θυμάμαι να μην αποδίδει ΦΠΑ και τις εισφορές στο ΙΚΑ των εργαζομένων…Να πληρώσει το κεφάλαιο που στέλνει τα λεφτά στην Ελβετία!

Τον θυμάμαι να σηκώνει ταμπέλες για λακκούβες σε δρόμους με προϋπολογισμό δισεκατομμυρίων…Δεν πρέπει λαός να πλήρωσε πιο ακριβά λακκούβες. Μέχρι που έπεσε μέσα κι αυτός. Η εκδίκηση της λακκούβας. Τον θυμάμαι να κάνει γαργάρα καίριες ερωτήσεις σε πολιτικούς...Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Τον θυμάμαι, τον θυμάμαι, τον θυμάμαι…Να ψηφίζει λαμόγια. Διάσημα λαμόγια. Μα είναι δυνατόν; Αναρωτιόμουν. «Δε ξέρω τι λέει ο κόσμος…Εμένα μου βόλεψε το παιδί μου»…Τον θυμάμαι ως διαδρομή Τσοχατζόπουλου....Στάση Διονυσίου Αρεοπαγίτη.

Τον θυμάμαι να δείχνει ο ένας τον άλλον στο άκουσμα της λέξης «κλέφτης»… Θυμάμαι λέξεις του…Δεν ήταν δα και πολλές! «Ρε μαλάκα», «καμιά δουλίτσα και για μας;», «Super!», «Έχω μια άκρη», «Αυτό είναι χούντα»….

Νόμιζα ότι τον είχα προσπεράσει. Είδα κόσμο έξω και χάρηκα. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και νόμιζα ότι συνεννοηθήκαμε. Έλεγα…Υπάρχει και Θεός! Ώσπου ξαφνικά, δυο βήματα πιο κει…Τον ξαναβρήκα μπροστά μου…Τον αναγνώρισα. Είναι ψυχικό μου τραύμα! Ο ίδιος! Φώναζε. Δε χρωστάμε…(Πάντα χρησιμοποιεί πληθυντικό για να κρύβεται)….Δε χρωστάμε. Δε πληρώνουμε. Δε πουλάμε….Κατάλαβα! Πάλι καλούνε την κλάση μας πατριώτη…Παρόν. Παρούσα. Έλλην έντιμος …Όχι απόλυτα νομοταγής…Χρέωσε μου ένα κόκκινο κι αυτό γιατί νόμιζα ότι δε λειτουργεί το φανάρι. Χρέωσε μου και έναν ακάλυπτο…(Ναι, ναι θα πληρώσω τώρα. Και με την παρανομία μου ακόμα θα καλύψω το κράτος)…Ας το ξαναπιάσουμε από την αρχή. Έλλην έντιμος, όχι απόλυτα νομοταγής ωστόσο επικίνδυνα αντιστασιακός στο «σύστημα»… Μιλάμε για αντίσταση…Έλλην επίμονα, επίπονα έντιμος, διαχρονικά μαλάκας.

Χρωστάω! Πληρώνω! Πουλάω! Κι να φανταστείς…Δε χρωστάω ρε γαμώτο…


Χωρίς σχόλια από μένα.
...αν και έχω πολύ καιρό να επισκεφτώ τους χώρους σας... Θα επιθυμούσα τις απόψεις σας


Σας ευχαριστώ


Χάσαμε την τιμή μας;



Μια φορά κι έναν καιρό έκαμαν συντροφιά η φωτιά, το νερό κι η τιμή.
Εκεί που περπατούσαν λεν οι άλλοι δυο της φωτιάς:
- Κυρά φωτιά αν θα σε χάσουμε, που θα σε ματαβρούμε;
- Όπου δείτε καπνό, εκεί είμαι εγώ.
Ύστερα ρωτούν η τιμή και η φωτιά, το νερό:
- Εσένα νερό άμα σε χάσουμε, που θα σε ματαβρούμε;
- Όπου δείτε χλωρό λιβάδι, κει είμαι εγώ.
Ύστερα το νερό και η φωτιά ρωτούν την τιμή:
- Εσένα κυρά τιμή άμα σε χάσουμε, που θα σε ματαβρούμε;
- Εμένα τους λέει η τιμή, να μ’ έχετε από κοντά,
γιατί άμα με χάσετε μια φορά, πουθενά δε θα με ματαβρείτε.


Την τιμή μας, είναι σίγουρο, ότι την έχουμε χάσει, το τι πρέπει άλλο να αναζητήσουμε ως λαός είναι το ζητούμενο.

Οι περισσότεροι πάντως από εμάς θα ήταν ευτυχισμένοι να μην αλλάξει τίποτα από αυτά που μας έφεραν σε αυτή τη δεινή θέση.

Κι εγώ όπως πάντα περίεργος και μοναχικός αναρωτιέμαι
Έχουν δίκιο οι Τούρκοι για μια παροιμία που έχουν για μας η οποία λέει:

"Το μυαλό των Ελλήνων έρχεται στο τέλος" !!!...



 

ΑΓΑΝάΚΤΗΣΗ







Το κίνημα της μη βίας γίνεται ισχυρό
γίνεται αήττητο
δεν χωράνε προβοκάτσιες εκεί μέσα
συνθήματα και πανώ χιλιοειπωμένα είναι περιττά
κόμματα και κομματισμοί γίνονται επιτέλους αποκρουστικά
δεν προσκυνάμε μαυσωλεία και σάπια είδωλα πια

Η αποφασιστικότητα
η εργατικότητα
η αλληλεγγύη
η τιμιότητα
το μεράκι
η περηφάνια
η ηθική
η αγάπη
γέννιουνται ξανά
γίνονται τα πανίσχυρα όπλα
στα χέρια μιας πλειοψηφείας που σιωπούσε και έκανε υπομονή στη σκιά

Αλλά τα όρια πια ξεπεράστηκαν
και τα εμπόδια εύκολα υπερπηδούνται
όταν η χώρα κινδυνεύει να ξεπουληθεί
για ένα κομμάτι ψωμί

Ναι είμαστε αγανακτισμένοι
ήρθε η ώρα να μιλήσουμε
ήρθε η ώρα να παράγουμε
ήρθε η ώρα να παράγουμε ποιότητα παντού
αξιοκρατία και διαφάνεια
τιμιότητα και δουλειά
φαντασία και όρεξη
αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη χωρίς ανήθικους συμβιβασμούς

Ναι ήρθε η ώρα της μη βίας
της μη βίαιης εξέγερσης
αυτής της εξέγερσης που δεν θα βρεθούν όπλα για να την συκοφαντήσουν
που δεν θα βρεθούν όπλα να την υποτάξουν
Η βία φέρνει βία είναι αναποτελεσματική
η μη βία φέρνει τις νίκες

Ας ενταχθούμε σε αυτή τη Δύναμη της Αγανάκτησης όλοι
Ας βγάλουμε στην επιφάνεια τα ειρηνικά μας οπλοστάσια.
Ας δώσουμε στα όνειρά μας το έδαφος που χρειάζονται για να γίνουν πραγματικότητα

Η χώρα μας είναι πλούσια μπορεί να παράγει τα πάντα
εργάτες αφοσιωμένους δεν είχε μέχρι τώρα αυτό της έλλειπε
Σήμερα αποκτά αυτούς τους εργάτες, τους εργάτες της περηφάνιας
αποκτά ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ.





Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΤΟ ΔΝΤ & το Αγγούρι που μιλάει...








Δεν έχω καταλάβει κάτι, αν μπορείτε να μου το εξηγήσετε...

Τα Αγγουράκια Ισπανίας ήταν η αιτία θανάτου 10 ανθρώπων στην...Γερμανία!
Αλήθεια στην Ισπανία που τα παράγει δεν έφαγε κανένας ή εκεί απλά δεν πέθανε κανένας?

Επειδή και η Ισπανία είναι υποψήφια για δάνεια και πιθανόν ΔΝΤ μήπως το βακτήριο που έχουν τα αγγουράκια λέγεται Γερμανία?



Η δική μας κρίση δεν είναι καπιταλιστική

Του Γιωργου Παγουλατου*
 
«Ρυθμίστε μας γιατί είμαστε πολύ άπληστοι», ζητούσαν κάποιοι Αμερικανοί τραπεζίτες το 2008, στην ταινία-χρονικό της διεθνούς οικονομικής κρίσης «Στημένη Δουλειά» (Inside Job). «Περιορίστε μας γιατί είμαστε πολύ ανεπαρκείς», θα έπρεπε να ζητούν από τις Βρυξέλλες κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, σε ένα υποθετικό χρονικό της ελληνικής χρεοκοπίας.

Η χρηματοπιστωτική απορρύθμιση στις ΗΠΑ ήταν μια επιτήδεια δουλειά «από μέσα», έργο μιας ελίτ που το έφτιαξε στα μέτρα της. Το δικό μας δημοσιονομικό σύστημα πριονίστηκε «από κάτω», από τη διαχρονική συνέργεια πολιτικών, κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας, οργανωμένων συμφερόντων και ψηφοφόρων, που όλοι αθροίζονταν σε μια πιθανή πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ομως, το άθροισμα των επιμέρους συμφερόντων δεν ταυτίζεται με το γενικό συμφέρον. Το πλήθος των συντεχνιακών πελατών ενός κράτους-λάφυρου δεν φτιάχνει κοινωνία, όπως και η ικανοποίηση των οικονομικών διεκδικήσεων δεν συνιστά οικονομική πρόοδο.

Η δική μας κρίση δεν ήταν μέρος της διεθνούς χρηματοπιστωτικής παθογένειας. Δεν προήλθε από αχαλίνωτα τραπεζικά ιδρύματα, που υπερδάνεισαν την ιδιωτική οικονομία, έφτιαξαν φούσκες, άντλησαν μπόνους δισεκατομμυρίων, πολλαπλασίασαν μόχλευση και κινδύνους και έστειλαν τον λογαριασμό στο κράτος. Οι ελληνικές τράπεζες ούτε υπερδάνεισαν ούτε υπερδανείστηκαν ούτε ξεκοκάλισαν εξωφρενικές αμοιβές. Το ιδιωτικό μας χρέος είναι από τα χαμηλότερα. Οι τράπεζες δεν διασώζονται με δημόσιο χρήμα επειδή δημιούργησαν κινδύνους. Διασώζονται επειδή κινδυνεύουν από το τσουνάμι του δημοσίου χρέους. Τα τοξικά των τραπεζών είναι οι επενδύσεις τους σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.

Η ελληνική κρίση δεν ήταν έκρηξη ιδιωτικού δανεισμού που μεταμορφώθηκε σε δημόσιο έλλειμμα και χρέος (όπως σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ισπανία, κ. α.). Δεν ήταν μια κρίση των τραπεζών που έγινε κρίση του κράτους. Ηταν ακριβώς το αντίστροφο: μια κρίση δημοσίου χρέους, που στη συνέχεια μόλυνε έναν υγιή τραπεζικό τομέα.

Τι περιέχει η ελληνική δημοσιονομική κρίση; Γνώριμα πρόσωπα, οικείες συνήθειες. Δημόσιες δαπάνες πάνω από τα έσοδα, στρατιές περιττών υπαλλήλων, διεφθαρμένους πολιτικούς που εκλέγαμε, σπατάλες για να χαϊδεύουν τις τοπικές πελατείες, διευκολύνσεις σε «αφεντικά», μια θάλασσα μικρο-ρουσφετιών, τη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και μικροδιαφθορά στην Ευρωζώνη. Με τη χώρα στο χείλος του γκρεμού το 2008, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή εκπαραθυρώθηκε μόλις πρότεινε μέτρα περιορισμού της φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών. Κάθε φορά που αμνήμονες ταγοί ξιφουλκούν αυτάρεσκα κατά του τρισκατάρατου Μνημονίου, ας τους θυμίζουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς οι άδολες παρθένες που χέρια ξένων βαρβάρων οδήγησαν στην πυρά.

Συνέβαλε στην κρίση μας το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Συνέβαλε, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Με τη μετατροπή του δημοσίου χρέους σε εξωτερικό, την τελειοποίηση της φοροαποφυγής για τους έχοντες πλούτο, τη διόγκωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών μετά την ένταξη στο ευρώ. Περίπου μέχρις εκεί.

Γι' αυτό η εθνική μας κρίση δεν είναι μια κρίση του προηγμένου χρηματο-καπιταλισμού. Είναι πρωτίστως κρίση διαχρονική της μεταπολίτευσης. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το πολιτικό μας σύστημα, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Δεν είναι κρίση ενός high-tech καπιταλιστικού συστήματος, είναι κρίση ενός low-tech πολιτικού συστήματος, και της κοινωνίας που το δημιούργησε και διαπλάστηκε από αυτό. Γι' αυτό και το πρόβλημα εξόδου από την κρίση δεν είναι πρόβλημα οικονομικής συνταγής, είναι κυρίως ξανά πρόβλημα πολιτικού προσωπικού. Που δυσκολεύεται να ξεπεράσει τον εαυτό του για να κάνει ό, τι είναι αναγκαίο. Ή που αρνείται να τιθασεύσει τα κομματικά ρεφλέξ και να κατέβει από τα κεραμίδια της φτηνής αντιπολίτευσης.

Εχει σημασία η ελληνική «διαφορά»; Εχει, διότι αφορά τις προϋποθέσεις «νομιμοποίησης» του προγράμματος προσαρμογής. Οταν ο Ιρλανδός υπάλληλος ενός ελάχιστου κράτους συμπιέζεται για να σωθούν οι ιρλανδικές τράπεζες που δημιούργησαν την κρίση, δεν είναι το ίδιο με τον Ελληνα υπάλληλο ενός κράτους-Γαργαντούα, που ο μισθός του συμπιέζεται για να μην απολυθούν οι υπεράριθμοι του Δημοσίου που παρήγαγε το έλλειμμα του 15,4%. Η ελληνική κρίση είναι συνέπεια αποτυχίας της δημοκρατίας μας κι όχι ασυδοσίας των αγορών. Και γι' αυτό είναι δημοκρατικά θεμιτή η προσαρμογή με δημοσιονομική πειθαρχία, με αποκατάσταση του κράτους δικαίου, με διεύρυνση της φορολογικής βάσης, με μείωση του κρατικού λίπους, με θυσίες απ' όλους.

Δεν είναι άδικο το πρόγραμμα προσαρμογής; Είναι άδικο για όσους δεν συμμετείχαν στο πλιάτσικο, έλιωναν στον ανταγωνισμό, πλήρωναν τους φόρους τους. Είναι άδικο για όσους χάνουν τη δουλειά τους, αγωνιούν για το σπίτι τους, φλερτάρουν με τη φτώχεια. Και, βέβαια, η βάση δεν έχει ίδιες ευθύνες με την κορυφή. Ακόμα δεν είδαμε έναν φαύλο πολιτικό πίσω από τα κάγκελα. Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση που εξυφάνθηκε στην πλάτη μας. Είναι μια κρίση που τη γνωρίζαμε και την αγνοήσαμε. Δεν μας την έκρυψαν σε περίπλοκα προϊόντα, όπως η Γουόλ Στριτ στους πελάτες της. Δεν μας αιφνιδίασε, όπως στην Ιρλανδία. Εναν κίνδυνο ήξερε το Μάαστριχτ, το δημόσιο έλλειμμα και χρέος. Οι πολιτικοί μας οι ίδιοι προειδοποιούσαν. Αλλά μετά συνέχιζαν τη χαλαρότητα, για να μας κρατούν ευχαριστημένους.

Η κρίση σε Ευρώπη και Αμερική αναδεικνύει την παρασιτική υπερανάπτυξη των χρηματαγορών εις βάρος της δημοκρατίας. Η ελληνική κρίση έχει αντίστροφη φορά: είναι κρίση ενός δημοκρατικού κρατισμού που, στη θαλπωρή μιας αχαλίνωτης μεταπολίτευσης, αναπτύχθηκε παρασιτικά, πνίγοντας την οικονομία και τις αγορές. Τώρα, η οικονομία δίνει τη μάχη της επιβίωσης, στο όνομα της κοινωνίας.


* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Ετικέτες

πολιτική (82) ποίηση (70) κοινωνία (69) πολιτική σάτυρα (12) πολίτης (11) σάτιρα (10) σύνθεση (10) άνθρωπος (9) Επανω-πολιτικη (7) παιδεία (7) φιλοσοφείν (7) Ελλάδα (6) αυτοκριτική (6) ευχές (6) θρησκεία (6) πολιτική ηγεσία (6) ψήφος (6) ΠΑΣΟΚ (5) άποψη (5) Οικονομική κρίση (4) νέοι (4) παιχνιδι (4) φωτογραφία (4) bloggers (3) ΝΔ (3) Πίστη (3) αγανακτισμένοι (3) αξιοκρατία (3) αξιολόγηση (3) αφιέρωση (3) ζωή (3) κοινωνική συνείδηση (3) κρίση (3) νέα κυβέρνηση (3) υγεία (3) φιλία (3) χιούμορ (3) ψυχολογία (3) 28δις (2) Έλληνες (2) Δημοκρατικοί (2) Ομπάμα (2) Προεδρική Δημοκρατία (2) ΣΥΡΙΖΑ (2) ανέκδοτο (2) αντίο (2) αποχή (2) απόψεις (2) βατοπέδι (2) δημοσκόπηση (2) εκλογές (2) ευρωεκλογές (2) ευχή (2) καθημερινότητα (2) κριτική (2) ποδήλατο (2) πολιτική πρόταση (2) πολιτική ωριμότητα (2) συνέδριο (2) συνδιάσκεψη (2) συνεργασία (2) τεστ (2) τηλεόραση (2) τράπεζες (2) χ (2) χοίροι (2) ... ... ... (1) 1821 (1) 1989 (1) 2009 (1) NO INDIA (1) blogs (1) e-διαδήλωση (1) slide (1) viza (1) Γιώργος (1) Δημόσιο (1) Διεθνισμος (1) Ελληνικη γλωσσα (1) Επανω-προτασεις (1) Ευρώπη (1) Ιωαννινα (1) ΜΜΕ (1) Μαρία (1) ΟΛΠ (1) ΟΤΕ (1) Π.Ο.Υ. (1) Παπανδρέου (1) Πολυτεχνείο (1) Σημίτης (1) αγάπη (1) αγώνες (1) αδικία (1) αθωπνορς (1) αισιοδοξία (1) αισχος (1) αισχροκέρδεια (1) ακρόαμα (1) αλλαγη νομων (1) αμπελοφιλοσοφείν (1) αναξιοπιστία (1) ανεργία (1) αντίδραση (1) αξία (1) αξιοπιστία (1) αποδοχή (1) αποτέλεσμα (1) αποτέφρωση (1) αποτελέσματα (1) αποψη (1) αριστερά (1) ασυδοσία (1) ασφαλιστικό (1) αυτάρκεια (1) βάση του 10 (1) βίοι παράλληλοι (1) βιντεοσυνθέσεις (1) βουλή (1) γέλιο (1) γνωριμία (1) γρίππη (1) δάνειο (1) δημοσιευμένο άρθρο (1) δημοσιο (1) διάγγελμα (1) διάλειμμα (1) διαμαντι (1) διαμαρτυρία (1) διαπίστωση (1) διαπλοκή (1) δράση (1) εαυτός (1) ειρωνία (1) ελευθερία (1) ελπίδα (1) επιλογή (1) επιμόρφωση (1) επιχειρήσεις (1) επιχειρηματικότητα (1) εργασία (1) ευθύνη (1) εφαρμογή νόμων (1) εφεγαλκος (1) ηγέτης (1) ηλικία (1) θοες (1) ιατρική (1) ιστορία (1) κήπος (1) κίνητρα (1) καθηγητές (1) καπιταλισμός (1) καταλήψεις (1) κοινή λογική (1) κοινότητα (1) κοσμημα (1) κυβέρνηση (1) κόμματα (1) κόσμος (1) λευκό (1) λιμάνια (1) μέτρα (1) μαργαριτάρια (1) μνήμες (1) μουσική (1) νέα γενιά (1) νέο κόμμα (1) οικονομια (1) ομαδικο μυθιστορημα (1) ορφάνια (1) παγκοσμιοποίηση (1) παιδιά (1) παραμύθι (1) περιπετεια (1) πλανήτης (1) πλούτος (1) ποδόσφαιρο (1) πολίτευμα (1) πολη (1) πολιτική ποίηση (1) πολιτικο διλλημα (1) πολιτικό λογοπαίγνιο (1) προανακριτική (1) προβληματισμός (1) πρωταπριλιά (1) ραδιόφωνο (1) σκάνδαλο (1) σοφία (1) σπίτι (1) συναίσθημα (1) συντεχνίες (1) σύμπνοια (1) σύμπτωση (1) σύνθημα (1) σύνοδος (1) σύστημα (1) τύχη (1) φάρμακα (1) φθινόπωρο (1) χρήμα (1) χόμπυ (1) ψωμί (1) ωριμότητα (1) ωριμότητα πολιτική (1)

η ωρα κανει καλα τη δουλειά της, ΕΜΕΙΣ;