ΟΙ ΩΦΕΛΗΜΕΝΟΙ ΜΙΑΣ ΚΑΛΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!!

Θα προσπαθήσω με απλά λόγια να πω δύο κουβέντες για την περιβόητη πια κρίση και πάντα με τη πιθανότητα (αν όχι βεβαιότητα) οι στοχασμοί μου αυτοί να μη στοχεύουν σωστά εφ όσον οι παράμετροι που υπεισέρχονται σε κάθε προσπάθεια ανάλυσης μιας παγκόσμιας κρίσης είναι και πολλοί και πολύπλοκοι.
Είναι φυσικό και αναπόφευκτο πως οι υποθέσεις που αναγκαστικά πρέπει να γίνουν από μέρους μου, είναι ατεκμηρίωτες και στηρίζονται μόνο στην όση εμπειρία και γνώση απέκτησα από την ενασχόληση μου με την πολιτική όλα αυτά τα χρόνια.

Έχουμε όλοι ακούσει και είναι αλήθεια, πως σε κάθε κρίση κάποιοι επωφελούνται κάποιοι καταστρέφονται, κάποιοι συνεχίζουν και επιβιώνουν.
Ποιοι είναι αυτοί που επωφελούνται λοιπόν γιατί το ποιοι ζημιώνουν δεν είναι καθόλου δύσκολο να το υπονοήσουμε.
και εξηγούμαι:

Οι, με γεωμετρική πρόοδο, αυξανόμενοι ρυθμοί της εισόδου της νέας τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία στον αιώνα που σχεδόν αισίως ακόμη περπατάμε, αποτελεί εκείνο το κατάλληλο πλαίσιο που φαίνεται να οδηγεί κατά κύριο λόγο στην κρίση που ξεσπά από τη μια έως την άλλη άκρη του πλανήτη μας.
Είναι όμως αυτή η αιτία του προβλήματος ή αποτελεί μόνο την εμφανή παράμετρο και την αφορμή για να ξεσπάσει μια κρίση πολλαπλά ωφέλιμη σε όσους με μαεστρία κατευθύνουν το όχημα της κρίσης που μέρα με τη μέρα την ωθούν, την επεκτείνουν και έντεχνα την διογκώνουν διεθνώς;

Η αύξηση αυτή του ρυθμού εισόδου της νέας τεχνολογίας στην παραγωγή, οδηγεί αναγκαστικά και μοιραία στην αντικατάσταση του ανθρώπινου δυναμικού που θα απαιτούνταν, από εξελιγμένες μηχανές και συστήματα υπολογιστών.
Στην πορεία αυτή ο αριθμός των εξειδικευμένων και υψηλού επιστημονικού επιπέδου εργαζομένων που απαιτείται συνεχώς περιορίζεται, αφού αρκούν λίγοι πια επιστήμονες αιχμής οι οποίοι με τις γνώσεις και τις έρευνες τους να μπορούν να εξελίσσουν τις μηχανές και τους υπολογιστές σε τέτοια υψηλά επίπεδα που η ανάγκη και οι θέσεις εργασίας για νέους επιστήμονες συνεχώς να μειώνεται και μάλιστα με γρήγορους φθίνοντες ρυθμούς.
Η πληθώρα λοιπόν επιστημόνων που εκεί αποβλέπουν όλα τα συστήματα παιδείας που θέλουν να λένε πως σέβονται τον πολίτη και την αποστολή τους, είναι μια πορεία που αρχικά φαίνεται πως αντί να δίνει λύσεις χειροτερεύει το πρόβλημα εργασίας, αμοιβών και ανεργίας, μια και η ανεργία ακόμη και επιστημόνων αιχμής βαίνει συνεχώς διογκούμενη!

Κάθε σύγχρονη λοιπόν επιχείρηση η οποία μέχρι σήμερα απασχολούσε εξειδικευμένους επιστήμονες εισάγοντας καθημερινά την νέα τεχνολογία στην παραγωγική της διαδικασία βρίσκει αναγκαστικά πως έχει πλεόνασμα επιστημόνων στη δύναμη της και οδηγείται μοιραία στην απόφαση απολύσεων, αφού στη διαδικασία παραγωγής της χρειάζεται μάλλον χειριστές κομπιούτερ (και μάλιστα σε πολύ μικρότερο αριθμό από τους επιστήμονες που έχει στη δύναμη της), παρά υψηλά αμειβόμενο επιστημονικό προσωπικό. Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα φυσικά για τους υπόλοιπους εργαζόμενους με μικρή ή καθόλου εξειδίκευση. Δεν είναι άσχετο και καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι σε προκηρύξεις θέσων διανομέων σε επιχειρήσεις υποβάλλουν τα δικαιολογητικά και τα βιογραφικά τους επιστήμονες με ερευνητική εργασία και με πτυχία ανώτερων και ανώτατων σπουδών.

Όμως οι απόλυσεις και μάλιστα οι μαζικές σε συνθήκες ομαλής οικονομικής γενικής κατάστασης, επιφέρει οργανωμένες και δυναμικές αντιδράσεις από τους εργαζόμενους και απαιτεί και υπέρογκα ποσά αποζημιώσεων από τις επιχειρήσεις και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί και που μπορεί να εξελιχθεί σε μια μικρή ή μεγαλύτερη ή και παγκόσμια εξέγερση με απρόβλεπτες φυσικά συνέπειες για το μέλλον και το συμφέρον των οικονομικά ισχυρών.

Ποια λοιπόν θα μπορούσε να είναι μια «έξυπνη» διαδικασία που και τις απολύσεις ανώδυνα να προωθήσει και τις αποζημιώσεις λόγω απόλυσης να μειώσει και το παγκόσμιο σύστημα να μη κλονίσει επικίνδυνα;

Η λύση και η απάντηση στο ερώτημα αυτό φαίνεται να έρχεται από μόνη της.

Η «εφεύρεση» μιας παγκόσμιας κρίσης!!

Μια παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να καλύψει και να δικαιολογήσει κάθε αυταρχικό μέτρο που θα επιβαλλόταν όσο και αυστηρό κι αν ήταν αυτό, στο όνομα της εξόδου από αυτή την κρίση.
Το δούρειο ίππο εισόδου της κρίσης στις ζωές μας για να σκορπίσει τον πανικό στον πλανήτη αποτέλεσαν οι Τράπεζες και το τραπεζικό κατεστημένο που κυβερνά τον πλανήτη.
Το σύνθημα, αν θέλετε η αφορμή, για να ξεκινήσει το υποχθόνιο σχέδιο της τεχνητής και πολλαπλά ωφέλιμης για τους κρατούντες κρίσης ήταν: δανείστε χρήματα σε αυτούς που δεν μπορούν να εγγυηθούν ότι θα τα επιστρέψουν. Τα δάνεια τα ονομαζόμενα υψηλού ρίσκου.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε ήδη αρχίσει. Καθημερινά χιλιάδες οι απολυμένοι αλλά και εκατομμύρια οι απελπισμένοι που ήταν πρόθυμοι να δεχτούν οποιοδήποτε μέτρο όσο και σκληρό κι αν ήταν για να αποφύγουν το σκληρό πρόσωπο της ανεργίας και το τέρας που ονομάστηκε παγκόσμια κρίση.

Ο σκοπός φαίνεται πως άρχισε να ικανοποιείται με αρκετή έως μέγιστη επιτυχία.
Απολύθηκαν και κάθε μέρα απολύονται εκατομμύρια εργαζόμενοι από τις επιχειρήσεις όλου του πλανήτη με ελάχιστες λαϊκές αντιδράσεις και ακόμη πιο ελάχιστες αποζημιώσεις, οι επιστήμονες περιόρισαν τις φιλοδοξίες τους και περιμένουν έναν οποιοδήποτε διορισμό θεωρώντας ευτυχία την αμοιβή τους με τα ψίχουλα των 600€ και 700€.!
Οι πολίτες δέχονται χωρίς σχεδόν καμιά ουσιαστική διαμαρτυρία και αντίδραση τη οικονομική στήριξη των τραπεζών από τα δικά τους λεφτά λες και τους τα χρωστάγαμε παρόλο που οι περισσότερες Τράπεζες παρέμεναν προκλητικά και δυναμικές και κερδοφόρες!!!
Πως αλλιώς εξηγείται το γεγονός ότι ενώ η κρίση ξεκίνησε υποτίθεται από τα δάνεια υψηλού ρίσκου των Τραπεζών, σήμερα οι Τράπεζες να παρουσιάζονται ως οι πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις και όλοι οι υπόλοιποι που δεν είχαν καμία ανάμειξη στα δάνεια αυτά να πλήττονται περισσότερο;
Αν αυτό δεν είναι τέχνασμα, με σκοπό την χωρίς αντίδραση κατακρήμνιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, τι άλλο μπορεί να είναι;

Το συμπέρασμα που μπορεί αβίαστα να εξαχθεί είναι πως όταν αποφασιστεί από τους ελέγχοντες η κρίση να τελειώσει, οι πιο πολλές μεγάλες πολυεθνικές και μη επιχειρήσεις θα έχουν «ξεσκαρτάρει» (δεν μου αρέσει ο όρος αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια την αλήθεια και την κυνικότητα με την οποία έχει σχεδιαστεί αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα που ονομάστηκε παγκόσμια οικονομική κρίση) από το περίσσιο επιστημονικό και άλλο προσωπικό τους και θα ατενίζουν το μέλλον τους το οικονομικό τους μέλλον με σαδιστική αισιοδοξία και προοπτική, μόνο που πίσω τους θα έχουν σπείρει τον πανικό και την υποτέλεια σε όλους τους εργαζόμενους αλλά και στις μικρές επιχειρήσεις, στους εργαζόμενους και στις επιχειρήσεις που δεν θα τους αναλογεί κανένα μερίδιο από τα θετικά της εξόδου από αυτή την κρίση. Μια προοπτική που θα είναι στηριγμένη και θεμελιωμένη πάνω στα συντρίμμια της εξαθλίωσης της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων.

Είναι όμως άραγε μόνο αυτός ο σκοπός το μοναδικό όφελος από αυτή τη καλά σχεδιασμένη κρίση ή υποκρύπτονται και αποσιωπούνται και άλλα σημεία του σχεδίου;

Όπως για παράδειγμα η βίαιη ανακατανομή εισοδήματος από όλους εμάς προς όλους αυτούς που σχεδιάζουν και εφαρμόζουν το σχέδιο!
Όπως επίσης και η προοπτική να οδηγηθούμε έντεχνα σε αποδοχή μιας ενιαίας και παγκόσμιας κυβέρνησης που θα επιδιωχτεί να αποτελέσει στα μάτια μας στα μάτια όλων των πολιτών του κόσμου, τη μόνη λύση για διέξοδο και «σωτηρία» από την παρούσα καλοστημένη και άρτια μελετημένη κρίση!

Ανακάλυψαν την κρίση την σχεδίασαν με κάθε λεπτομέρεια πέταξαν εκατομμύρια ανθρώπους στα περιθώρια της φτώχειας, της εξαθλίωσης, ακόμη και της αυτοκτονίας, δημιουργούν συνειδητά μια Αφρική της πείνας στην καρδιά της Ευρώπης και της Αμερικής και συνεχίζουν ακάθεκτοι για νέα κέρδη και νέες επελάσεις στα εισοδήματα μας, στη ποιότητα της ζωής μας, του ελεύθερου χρόνου μας και τόσων άλλων αγαθών που με κόπους και αγώνες κατακτήθηκαν.

Η συνειδητοποίηση της αλήθειας είναι ίσως το πρώτο βήμα της άμυνας μας και αρωγός στην προσπάθεια μας για απόκρουση της ενορχηστρωμένης επίθεσης.

Ένα δεύτερο βήμα ίσως να είναι και η βεβαιότητα που πρέπει να αποκτήσουμε για την αντικατάσταση των πολιτικών μας εκείνων ηγεσιών που εξυπηρετούν με τη στάση τους, την ανοχή τους, τη συνενοχή ακόμη και τη συμμετοχή τους τα υποχθόνια αυτά σχέδια του διεθνούς κατεστημένου.

Ένα άλλο και πιο σπουδαίο βήμα θα ήταν να διδαχτούμε και να ακολουθήσουμε τα φωτεινά παραδείγματα μιας αυτόνομης και ανεξάρτητης ανάπτυξης σχεδιασμένης στα μέτρα μας και χωρίς να περιμένουμε και πολλά από την πολιτεία, όπως το παράδειγμα της Ανάβρας.

Η ενεργός πολιτική συμμετοχή μας στα κοινά πρέπει να αποτελεί το ύψιστο καθήκον μας, στην προσπάθεια να περισώσουμε ότι μπορεί να περισωθεί χωρίς να γυρίζουμε την πλάτη μας στο μέλλον.

Η εξουσία όμως στα χέρια των πολιτών που αποτελεί το ζητούμενο και που ψευδεπίγραφα πολλά συστήματα λένε πως υποστηρίζουν, ας μην είμαστε αφελείς, είναι ένα όνειρο που μάλλον είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί σε τούτο τον πλανήτη, σε τούτη τη ζωή...


...ίσως στην άλλη...

...αυτές εν ολίγοις οι απόψεις ενός συνήθως ύποπτου αισιόδοξου, αλλά ενίοτε και απαισιόδοξου vagnes...