ΜΙΑ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ (;) (!)

Μια ιστορία έχω να σας πω σαν παραμύθι, που το τέλος του δεν μπορώ να φανταστώ αν καλό ή αν κακό για τους πιο πολλούς θα είναι.

Ήτανε λέει ένας τρελός πολιτικός που προκαλούσε εσκεμμένα ύφεση, εκτελώντας με ακρίβεια μια προσχεδιασμένη εξαθλίωση του λαού του
κι απέναντι του ήτανε πολίτες με οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανωριμότητα που ζούσανε χρόνια σε μια ψεύτικη ευμάρεια και ένα άσκοπο καταναλωτισμό μέσω μιας άκρατης και αλόγιστης δανειοδότησης
κι απέναντι του ήτανε ένας λαός που ξέρει μόνο να ζητά και να ξεχνά μονίμως πως για να απαιτεί χρειάζεται πρώτα απόλα να προσφέρει στο κοινωνικό το σύνολο
κι απέναντι του ήτανε πολίτες που τα ίδια κι ίσως και χειρότερα θα κάνανε κι αυτοί αν κάποτε γινότανε πολιτικοί!

Στο τέλος κάποιοι ζήσανε καλά και κάποιοι όχι…

Μια άλλη του παραμυθιού εκδοχή λέει πως ο πολιτικός μας ήταν αφελής και πως παρασυρότανε από δυνάμεις εχθρικές και κερδοβόρες μα και κει ακόμη στο τέλος του παραμυθιού κάποιοι ζήσανε καλά και κερδίζανε και κάποιοι χάσανε πολλά και στον καθημερινό τον τρόμο ζούσαν από τότε…

Μα ποια να είναι άραγε η συνταγή ώστε για πιο πολλούς το παραμύθι αυτό καλό τέλος να έχει;

Ακούστε αν θέλετε τη συμβουλή:

Για να έχει το παραμύθι μου τέλος καλό για τους πολλούς,

θα πρέπει οι πολλοί

για τους πολλούς και όχι για τους εαυτούς των μόνο να δουλεύουν.

Όταν οι πολλοί συνειδητοποιήσουν πως το συμφέρον τους είναι να δουλεύουν για τους πολλούς, τότε δύσκολα θα μπορούν να υπάρξουν και να αναδειχτούν τρελοί ή αφελείς πολιτικοί.