Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι δύσκολα ένας λόγος, ένα γραπτό είναι αρκετά για να αλλάξουν τα πράγματα της χώρας μας;
Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν και ελάχιστοι και ανίκανοι να επιβάλλουν μια τάξη ένα ρυθμό, να κατακτήσουν μια αξιοπιστία για τους ίδιους αλλά κυρίως για τη χώρα;
Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι και μείς ζώντας σ ένα περιβάλλον απαξίωσης και αναξιοκρατίας, ζώντας σ ένα περιβάλλον ρουσφετιού και ιδιοτέλειας δεν αρχίσαμε να αφομοιώνουμε την κατάντια μας και να την διαιωνίζουμε επιμένοντας να μοιάζουμε όλο και πιο πολύ στα λαμόγια και στους διεφθαρμένους, παρά στους τίμιους ηθικούς και εργατικούς συμπολίτες μας που ΝΑΙ υπάρχουν ζουν ανάμεσα μας με αξιοπρέπεια και κινδυνεύουν λιγότερο από όλους μας να καταβροχθιστούν από την φτώχια μας κι από την πτώχευση μας;;
Μήπως δεν είναι αλήθεια πως χαιρόμαστε ακόμη και τώρα όταν τα παιδιά μας περνάνε στο πανεπιστήμιο και κάνουμε πως ξεχνάμε τι πληρώσαμε στην παραπαιδεία και πόσα ακόμη θα πληρώσουμε για πέντε ή και παραπάνω χρόνια φοίτησης μέχρι να αποκτήσουν τα παιδιά μας τα πτυχία της ανεργίας;
Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι δουλειές όπως αγρότης, κτηνοτρόφος, παραγωγός, επαγγελματίας, βιοτέχνης, χειροτέχνης φαντάζουν ακόμη στο κουτό μυαλό μας σαν δουλειές κατώτερες για να την ακολουθήσουν τα παιδιά μας;
Μήπως δεν είναι αλήθεια πως για να επιβιώσουμε και να έχουμε προοπτική ως κράτος η μόνη λύση είναι η παραγωγή; Η παραγωγή ποιοτικών και καινοτόμων προϊόντων και η μόνη προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτό, είναι όλο και πιο πολλοί κάθε μέρα να ασχολούμαστε σε τέτοιες παραγωγές.
Μήπως δεν είναι αλήθεια πως μόνο με έργα πια, γιατί τελειώσανε τα λόγια, πρέπει να αποδείξουμε πως σεβόμαστε τον κοινό μας κοινόχρηστο τόπο που ασύστολα τον ρυπαίνουμε και τον απαξιώνουμε σαν να μην είναι η πατρίδα μας, σαν να θέλουμε την καταστροφή του τόπου μας, σαν να επιζητούμε την δική μας εξαφάνιση από την ιστορία;
Μήπως δεν είναι αλήθεια πως τα παιδιά μας, τα πιο καλά μυαλά ίσως, φεύγουν αναζητούν και βρίσκουν δουλειά στο εξωτερικό και εγκαθίστανται μόνιμα εκεί;
Μήπως επιτέλους ήρθε εκείνη η ευλογημένη ώρα να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, να γνωρίσουμε από την αρχή τι θα πει αξιοπρέπεια, ντροπή, ηθική, ευγνωμοσύνη, αλληλεγγύη, ομόνοια, ευθύνη, υποχρέωση, σεβασμός, καθήκον, χρέος, τιμιότητα, ευθύτητα, ευσυνειδησία;;;
Μήπως ήρθε η ώρα να αποσύρουμε οριστικά τους πολιτικούς της σήψης και την οικογενειοκρατία τους (παλιάς και νέας) που με τη ματαιόδοξη και ακατάσχετη επιμονή τους για επανεκλογή, οδήγησαν τη χώρα σε ασύδοτο , ασύστολο, απερίσκεπτο, εξοντωτικό δανεισμό και φόρτωσαν στις πλάτες των παιδιών μας δυσβάσταχτα χρέη και υποχρεώσεις;
Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να είμαστε Ζητιάνοι των πολιτικών γραφείων και κομμάτων, να πάψουμε να είμαστε λουφαδόροι και να γίνουμε εργατικοί και αποδοτικοί για το κοινωνικό σύνολο πρώτα και ύστερα για τους εαυτούς μας;;
Μήπως ήρθε η ώρα να αγαπήσουμε τη χώρα μας για να έχουμε ελπίδα να τη σώσουμε για να σωθούμε και μείς μαζί της;
Μήπως ήρθε η ώρα να τιμήσουμε την Ελλάδα, ξαναχτίζοντας την πάνω σε αρχές και αξίες, τοποθετώντας την στη θέση που της αξίζει;
Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η. Α. στις 27/9/2011 στη σελ 12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σπείρε μια σκέψη, κάθε σπόρος είναι μια λαχτάρα.