ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΖΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ




Θα γίνεις πολύ φίλος με τον εχθρό σου

όταν και οι δυό σας πεθάνετε.

Χαλίλ Γκιμπράν.









...ΕΔΩ ΓΙΑ ΦΩΤΟ & ΠΟΙΗΣΗ

...ΕΔΩ ΓΙΑ  ΦΩΤΟ & ΠΟΙΗΣΗ
κλικ στην εικόνα για τα φωτοποιήματα

Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΤΟ ΔΝΤ & το Αγγούρι που μιλάει...








Δεν έχω καταλάβει κάτι, αν μπορείτε να μου το εξηγήσετε...

Τα Αγγουράκια Ισπανίας ήταν η αιτία θανάτου 10 ανθρώπων στην...Γερμανία!
Αλήθεια στην Ισπανία που τα παράγει δεν έφαγε κανένας ή εκεί απλά δεν πέθανε κανένας?

Επειδή και η Ισπανία είναι υποψήφια για δάνεια και πιθανόν ΔΝΤ μήπως το βακτήριο που έχουν τα αγγουράκια λέγεται Γερμανία?



Η δική μας κρίση δεν είναι καπιταλιστική

Του Γιωργου Παγουλατου*
 
«Ρυθμίστε μας γιατί είμαστε πολύ άπληστοι», ζητούσαν κάποιοι Αμερικανοί τραπεζίτες το 2008, στην ταινία-χρονικό της διεθνούς οικονομικής κρίσης «Στημένη Δουλειά» (Inside Job). «Περιορίστε μας γιατί είμαστε πολύ ανεπαρκείς», θα έπρεπε να ζητούν από τις Βρυξέλλες κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, σε ένα υποθετικό χρονικό της ελληνικής χρεοκοπίας.

Η χρηματοπιστωτική απορρύθμιση στις ΗΠΑ ήταν μια επιτήδεια δουλειά «από μέσα», έργο μιας ελίτ που το έφτιαξε στα μέτρα της. Το δικό μας δημοσιονομικό σύστημα πριονίστηκε «από κάτω», από τη διαχρονική συνέργεια πολιτικών, κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας, οργανωμένων συμφερόντων και ψηφοφόρων, που όλοι αθροίζονταν σε μια πιθανή πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ομως, το άθροισμα των επιμέρους συμφερόντων δεν ταυτίζεται με το γενικό συμφέρον. Το πλήθος των συντεχνιακών πελατών ενός κράτους-λάφυρου δεν φτιάχνει κοινωνία, όπως και η ικανοποίηση των οικονομικών διεκδικήσεων δεν συνιστά οικονομική πρόοδο.

Η δική μας κρίση δεν ήταν μέρος της διεθνούς χρηματοπιστωτικής παθογένειας. Δεν προήλθε από αχαλίνωτα τραπεζικά ιδρύματα, που υπερδάνεισαν την ιδιωτική οικονομία, έφτιαξαν φούσκες, άντλησαν μπόνους δισεκατομμυρίων, πολλαπλασίασαν μόχλευση και κινδύνους και έστειλαν τον λογαριασμό στο κράτος. Οι ελληνικές τράπεζες ούτε υπερδάνεισαν ούτε υπερδανείστηκαν ούτε ξεκοκάλισαν εξωφρενικές αμοιβές. Το ιδιωτικό μας χρέος είναι από τα χαμηλότερα. Οι τράπεζες δεν διασώζονται με δημόσιο χρήμα επειδή δημιούργησαν κινδύνους. Διασώζονται επειδή κινδυνεύουν από το τσουνάμι του δημοσίου χρέους. Τα τοξικά των τραπεζών είναι οι επενδύσεις τους σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου.

Η ελληνική κρίση δεν ήταν έκρηξη ιδιωτικού δανεισμού που μεταμορφώθηκε σε δημόσιο έλλειμμα και χρέος (όπως σε ΗΠΑ, Βρετανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ισπανία, κ. α.). Δεν ήταν μια κρίση των τραπεζών που έγινε κρίση του κράτους. Ηταν ακριβώς το αντίστροφο: μια κρίση δημοσίου χρέους, που στη συνέχεια μόλυνε έναν υγιή τραπεζικό τομέα.

Τι περιέχει η ελληνική δημοσιονομική κρίση; Γνώριμα πρόσωπα, οικείες συνήθειες. Δημόσιες δαπάνες πάνω από τα έσοδα, στρατιές περιττών υπαλλήλων, διεφθαρμένους πολιτικούς που εκλέγαμε, σπατάλες για να χαϊδεύουν τις τοπικές πελατείες, διευκολύνσεις σε «αφεντικά», μια θάλασσα μικρο-ρουσφετιών, τη μεγαλύτερη φοροδιαφυγή και μικροδιαφθορά στην Ευρωζώνη. Με τη χώρα στο χείλος του γκρεμού το 2008, ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Καραμανλή εκπαραθυρώθηκε μόλις πρότεινε μέτρα περιορισμού της φοροδιαφυγής των ελεύθερων επαγγελματιών. Κάθε φορά που αμνήμονες ταγοί ξιφουλκούν αυτάρεσκα κατά του τρισκατάρατου Μνημονίου, ας τους θυμίζουμε ότι δεν είμαστε ακριβώς οι άδολες παρθένες που χέρια ξένων βαρβάρων οδήγησαν στην πυρά.

Συνέβαλε στην κρίση μας το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Συνέβαλε, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Με τη μετατροπή του δημοσίου χρέους σε εξωτερικό, την τελειοποίηση της φοροαποφυγής για τους έχοντες πλούτο, τη διόγκωση του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών μετά την ένταξη στο ευρώ. Περίπου μέχρις εκεί.

Γι' αυτό η εθνική μας κρίση δεν είναι μια κρίση του προηγμένου χρηματο-καπιταλισμού. Είναι πρωτίστως κρίση διαχρονική της μεταπολίτευσης. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το πολιτικό μας σύστημα, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Δεν είναι κρίση ενός high-tech καπιταλιστικού συστήματος, είναι κρίση ενός low-tech πολιτικού συστήματος, και της κοινωνίας που το δημιούργησε και διαπλάστηκε από αυτό. Γι' αυτό και το πρόβλημα εξόδου από την κρίση δεν είναι πρόβλημα οικονομικής συνταγής, είναι κυρίως ξανά πρόβλημα πολιτικού προσωπικού. Που δυσκολεύεται να ξεπεράσει τον εαυτό του για να κάνει ό, τι είναι αναγκαίο. Ή που αρνείται να τιθασεύσει τα κομματικά ρεφλέξ και να κατέβει από τα κεραμίδια της φτηνής αντιπολίτευσης.

Εχει σημασία η ελληνική «διαφορά»; Εχει, διότι αφορά τις προϋποθέσεις «νομιμοποίησης» του προγράμματος προσαρμογής. Οταν ο Ιρλανδός υπάλληλος ενός ελάχιστου κράτους συμπιέζεται για να σωθούν οι ιρλανδικές τράπεζες που δημιούργησαν την κρίση, δεν είναι το ίδιο με τον Ελληνα υπάλληλο ενός κράτους-Γαργαντούα, που ο μισθός του συμπιέζεται για να μην απολυθούν οι υπεράριθμοι του Δημοσίου που παρήγαγε το έλλειμμα του 15,4%. Η ελληνική κρίση είναι συνέπεια αποτυχίας της δημοκρατίας μας κι όχι ασυδοσίας των αγορών. Και γι' αυτό είναι δημοκρατικά θεμιτή η προσαρμογή με δημοσιονομική πειθαρχία, με αποκατάσταση του κράτους δικαίου, με διεύρυνση της φορολογικής βάσης, με μείωση του κρατικού λίπους, με θυσίες απ' όλους.

Δεν είναι άδικο το πρόγραμμα προσαρμογής; Είναι άδικο για όσους δεν συμμετείχαν στο πλιάτσικο, έλιωναν στον ανταγωνισμό, πλήρωναν τους φόρους τους. Είναι άδικο για όσους χάνουν τη δουλειά τους, αγωνιούν για το σπίτι τους, φλερτάρουν με τη φτώχεια. Και, βέβαια, η βάση δεν έχει ίδιες ευθύνες με την κορυφή. Ακόμα δεν είδαμε έναν φαύλο πολιτικό πίσω από τα κάγκελα. Αλλά αυτή δεν είναι μια κρίση που εξυφάνθηκε στην πλάτη μας. Είναι μια κρίση που τη γνωρίζαμε και την αγνοήσαμε. Δεν μας την έκρυψαν σε περίπλοκα προϊόντα, όπως η Γουόλ Στριτ στους πελάτες της. Δεν μας αιφνιδίασε, όπως στην Ιρλανδία. Εναν κίνδυνο ήξερε το Μάαστριχτ, το δημόσιο έλλειμμα και χρέος. Οι πολιτικοί μας οι ίδιοι προειδοποιούσαν. Αλλά μετά συνέχιζαν τη χαλαρότητα, για να μας κρατούν ευχαριστημένους.

Η κρίση σε Ευρώπη και Αμερική αναδεικνύει την παρασιτική υπερανάπτυξη των χρηματαγορών εις βάρος της δημοκρατίας. Η ελληνική κρίση έχει αντίστροφη φορά: είναι κρίση ενός δημοκρατικού κρατισμού που, στη θαλπωρή μιας αχαλίνωτης μεταπολίτευσης, αναπτύχθηκε παρασιτικά, πνίγοντας την οικονομία και τις αγορές. Τώρα, η οικονομία δίνει τη μάχη της επιβίωσης, στο όνομα της κοινωνίας.


* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Παραγωγή Βοής...









Όταν η ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση)  έδινε αποζημιώσεις στους αγρότες μας
για να θάβουν τα προϊόντα τους
τα έδινε όχι για θάψιμο των προϊόντων
άλλα για θάψιμο (εξαφάνιση) των αγροτών μας.
Το χειρότερο όμως είναι πως με αυτή  τη χρηματοδότηση πέτυχαν τον αισχρό σκοπό τους.
Μας χρηματοδοτούσαν δηλ. όταν "καταφέρναμε" να παράγουμε προϊόντα "άξια" να θαφτούν και ανάξια να καταναλωθούν! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
Ε και μεις το δεχτήκαμε.
Δεχτήκαμε να κάνουμε το προϊόν μας σκουπίδι, κάναμε μάλιστα και απεργίες όταν δεν μας έδιναν τη ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΗ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ αυτή χρηματοδότηση.


Τώρα που ίσως το μόνο που θα μπορούσε να μας σώσει,
θα ήταν οι καλλιέργειες στο πιο εύφορο περιβόλι της Ευρώπης (αν όχι και της γης)
που λέγεται Ελλάδα, οι καλλιέργειες αυτές δεν υφίστανται.
Το μόνο που θα μπορούσε να μας σώσει
θα ήταν η ασυναγώνιστη ποιότητα και νοστιμιά των αγροτικών μας προϊόντων.

Σήμερα όμως δεν έχουμε αγρότες
μας τους έθαψε -όπως είπαμε- η ΕΕ μαζί με τα προϊόντα τους.
Δεν έχουμε το πρώτο και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ απαραίτητο σε καιρούς κρίσης προϊόν
Δεν έχουμε το αγροτικό, κτηνοτροφικό και θαλάσσιο προϊόν.
Δεν έχουμε δηλ. τροφή.
Δεν έχουμε να φάμε κοινώς.
Και σε μια κρίση το πρώτο που θέλει κάποιος να εξασφαλίσει για να επιβιώσει είναι το φαγητό του.

Υπάρχει άραγε λύση;
Ναι υπάρχει, είναι η άμεση επιστροφή στην παραγωγή.
Είναι η επιστροφή στην εκμετάλλευση των εκατομμυρίων ακαλλιέργητων στρεμμάτων γης της χώρας μας και η εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου μας.
Αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες.

Ποιοι είναι όμως διατεθειμένοι να καλλιεργήσουν αυτή τη γη να εκμεταλλευτούν τα βουνά μας και τη θάλασσα;
Κανένας φυσικά θα ήταν η πιο απλή και αυθόρμητη απάντηση.
Κανένας που να είναι χορτάτος, θα έλεγα εγώ!!
Αυτός που είναι διατεθειμένος να το κάνει είναι αυτός που θα πεινάσει.
Είναι αυτός που θα πεινάσει πραγματικά.
Ακόμη όμως δεν υπάρχουν τόσο πεινασμένοι όπως φαίνεται.
Θα υπάρξουν όμως σύντομα αν όλα συνεχίσουν να πηγαίνουν -όπως τώρα-
από το κακό στο χειρότερο.
Δεν θα αργήσει αυτό να γίνει.
Είναι φρόνιμο να το αφήσουμε πρώτα να γίνει
ή να σκεφτούμε από τώρα την επιστροφή στην πρωτογενή παραγωγή
στην παραγωγή αγροτικών-κτηνοτροφικών-θαλασσινών ποιοτικών προϊόντων;

Πιστεύω πως η ώρα είναι τώρα.
Να αναδιπλώσουμε τις δυνάμεις μας
και να χρησιμοποιήσουμε τα άνεργα πτυχία μας στην οργάνωση σύγχρονων αγροτικών και κτηνοτροφικών επιχειρήσεων με ποιοτικούς υψηλού επιπέδου προσανατολισμούς.

Η Ελλάδα είναι η εύφορη πεδιάδα μας, αυτήν έχουμε και είναι θησαυρός, είναι όμως ένας κρυμμένος και απαξιωμένος θησαυρός.
Αν σωστά την εκμεταλλευτούμε αν εστιάσουμε στην παραγωγή
και ξεχάσουμε ρουσφέτια και φαύλους αναποτελεσματικούς και αντιπαραγωγικούς διορισμούς
δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα
Η λύση είναι μια:
ΠΑΡΑΓΩΓΗ και ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ
και όχι κι άλλο φούσκωμα της φούσκας μας.

Την έξοδο από την κρίση δεν θα μας τη χαρίσει κανένας, καμία ΕΕ, θα την κερδίσουμε εμείς οι ίδιοι ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ  ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ και τότε μόνο η έξοδος αυτή θα έχει και αξία αλλά κυρίως θα έχει διάρκεια αν όχι μονιμότητα.

Ποιος όμως είναι διατεθειμένος να ακούσει;
και πιο πολύ ακόμη, ποιος είναι διατεθειμένος να πράξει;
Η απάντηση μου είναι από τη μια ο πεινασμένος αλλά απ’ την άλλη και ο ΣΟΦΟΣ.
Θα προτιμούσα να αποφασίζαμε σαν ΣΟΦΟΙ παρά σαν πεινασμένοι.


...θα ήθελα η Βοή μου να ακουστεί δυνατά, θα ήμουν όμως ευτυχισμένος αν πετύχαινα έστω και τον προβληματισμό πάνω στο θέμα




 Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η.Α στις 26 Μαΐου 2011 

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Ετικέτες

πολιτική (82) ποίηση (70) κοινωνία (69) πολιτική σάτυρα (12) πολίτης (11) σάτιρα (10) σύνθεση (10) άνθρωπος (9) Επανω-πολιτικη (7) παιδεία (7) φιλοσοφείν (7) Ελλάδα (6) αυτοκριτική (6) ευχές (6) θρησκεία (6) πολιτική ηγεσία (6) ψήφος (6) ΠΑΣΟΚ (5) άποψη (5) Οικονομική κρίση (4) νέοι (4) παιχνιδι (4) φωτογραφία (4) bloggers (3) ΝΔ (3) Πίστη (3) αγανακτισμένοι (3) αξιοκρατία (3) αξιολόγηση (3) αφιέρωση (3) ζωή (3) κοινωνική συνείδηση (3) κρίση (3) νέα κυβέρνηση (3) υγεία (3) φιλία (3) χιούμορ (3) ψυχολογία (3) 28δις (2) Έλληνες (2) Δημοκρατικοί (2) Ομπάμα (2) Προεδρική Δημοκρατία (2) ΣΥΡΙΖΑ (2) ανέκδοτο (2) αντίο (2) αποχή (2) απόψεις (2) βατοπέδι (2) δημοσκόπηση (2) εκλογές (2) ευρωεκλογές (2) ευχή (2) καθημερινότητα (2) κριτική (2) ποδήλατο (2) πολιτική πρόταση (2) πολιτική ωριμότητα (2) συνέδριο (2) συνδιάσκεψη (2) συνεργασία (2) τεστ (2) τηλεόραση (2) τράπεζες (2) χ (2) χοίροι (2) ... ... ... (1) 1821 (1) 1989 (1) 2009 (1) NO INDIA (1) blogs (1) e-διαδήλωση (1) slide (1) viza (1) Γιώργος (1) Δημόσιο (1) Διεθνισμος (1) Ελληνικη γλωσσα (1) Επανω-προτασεις (1) Ευρώπη (1) Ιωαννινα (1) ΜΜΕ (1) Μαρία (1) ΟΛΠ (1) ΟΤΕ (1) Π.Ο.Υ. (1) Παπανδρέου (1) Πολυτεχνείο (1) Σημίτης (1) αγάπη (1) αγώνες (1) αδικία (1) αθωπνορς (1) αισιοδοξία (1) αισχος (1) αισχροκέρδεια (1) ακρόαμα (1) αλλαγη νομων (1) αμπελοφιλοσοφείν (1) αναξιοπιστία (1) ανεργία (1) αντίδραση (1) αξία (1) αξιοπιστία (1) αποδοχή (1) αποτέλεσμα (1) αποτέφρωση (1) αποτελέσματα (1) αποψη (1) αριστερά (1) ασυδοσία (1) ασφαλιστικό (1) αυτάρκεια (1) βάση του 10 (1) βίοι παράλληλοι (1) βιντεοσυνθέσεις (1) βουλή (1) γέλιο (1) γνωριμία (1) γρίππη (1) δάνειο (1) δημοσιευμένο άρθρο (1) δημοσιο (1) διάγγελμα (1) διάλειμμα (1) διαμαντι (1) διαμαρτυρία (1) διαπίστωση (1) διαπλοκή (1) δράση (1) εαυτός (1) ειρωνία (1) ελευθερία (1) ελπίδα (1) επιλογή (1) επιμόρφωση (1) επιχειρήσεις (1) επιχειρηματικότητα (1) εργασία (1) ευθύνη (1) εφαρμογή νόμων (1) εφεγαλκος (1) ηγέτης (1) ηλικία (1) θοες (1) ιατρική (1) ιστορία (1) κήπος (1) κίνητρα (1) καθηγητές (1) καπιταλισμός (1) καταλήψεις (1) κοινή λογική (1) κοινότητα (1) κοσμημα (1) κυβέρνηση (1) κόμματα (1) κόσμος (1) λευκό (1) λιμάνια (1) μέτρα (1) μαργαριτάρια (1) μνήμες (1) μουσική (1) νέα γενιά (1) νέο κόμμα (1) οικονομια (1) ομαδικο μυθιστορημα (1) ορφάνια (1) παγκοσμιοποίηση (1) παιδιά (1) παραμύθι (1) περιπετεια (1) πλανήτης (1) πλούτος (1) ποδόσφαιρο (1) πολίτευμα (1) πολη (1) πολιτική ποίηση (1) πολιτικο διλλημα (1) πολιτικό λογοπαίγνιο (1) προανακριτική (1) προβληματισμός (1) πρωταπριλιά (1) ραδιόφωνο (1) σκάνδαλο (1) σοφία (1) σπίτι (1) συναίσθημα (1) συντεχνίες (1) σύμπνοια (1) σύμπτωση (1) σύνθημα (1) σύνοδος (1) σύστημα (1) τύχη (1) φάρμακα (1) φθινόπωρο (1) χρήμα (1) χόμπυ (1) ψωμί (1) ωριμότητα (1) ωριμότητα πολιτική (1)

η ωρα κανει καλα τη δουλειά της, ΕΜΕΙΣ;