ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΕΣ ή ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ;

Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα η χώρα κυβερνήθηκε από αυτοδύναμες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Μόλις δύο κυβερνήσεις ήταν συνεργασίας η κυβέρνηση Τζανετάκη και αμέσως μετά η κυβέρνηση Ζολώτα και οι δύο αυτές κυβερνήσεις ήταν βραχύβιες.

Αν σήμερα βρισκόμαστε σ’ αυτή την τραγική έως άθλια οικονομική κατάσταση το μεγαλύτερο και σοβαρότερο μερίδιο ευθύνης ανήκει φυσικά στους πολιτικούς και τα κόμματα που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια.  Παρόλα αυτά καμία ευθύνη δεν έχει αποδοθεί είτε πολιτική είτε...




...και ποινική με τα τόσα σκάνδαλα που προέκυψαν με τα τόσα σφάλματα που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Τα σκάνδαλα αποτέλεσαν μόνο πολύ καλή ύλη για τα τηλεοπτικά κανάλια προς ευρεία κατανάλωση από τους πολίτες που ανήμποροι παρακολουθούσαν όλες τις λεπτομέρειες  χωρίς να μπορούν να επέμβουν ώστε να αποδοθεί, έστω και τυπικά, μια γεύση δικαιοσύνης και τιμωρίας. Μοναδική φορά που αποδόθηκαν ευθύνες σε πολιτικούς,  (ασχέτως αν αυτές αποδόθηκαν  σωστά ή όχι κάτι που θα κριθεί από την ιστορία),  οι οποίοι μάλιστα καθίσανε και στο εδώλιο του κατηγορουμένου, ήταν το 1990 για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Μοναδική φορά λοιπόν η απόδοση ευθυνών και μάλιστα και ποινικών σε πολιτικούς έγινε όταν η κυβέρνηση ήτανε κυβέρνηση συνεργασίας. Τυχαίο; Κατά την άποψη μου όχι.

Ποιο λοιπόν μπορεί να είναι το ισχυρό εκείνο επιχείρημα όσων κομμάτων, ακόμη και σήμερα που έχουμε μια κυβέρνηση συνεργασίας, θέλει μετά τις ερχόμενες εκλογές να επιτύχει αυτοδυναμία; Με ποιο σκεπτικό και με ποια πρότερη σχετική εμπειρία μια αυτοδύναμη κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη λύση για τους πολίτες; Μια αυτοδύναμη κυβέρνηση με τα τερτίπια των εκλογικών νόμων μπορεί  να έχει την πλειοψηφία στη βουλή αλλά σχεδόν ποτέ  δεν την έχει και στους πολίτες. Πως μπορεί λοιπόν μια τέτοια κυβέρνηση να είναι ισχυρότερη από μια κυβέρνηση συνεργασίας που έχει και την πλειοψηφία στη βουλή αλλά συγχρόνως και κυρίως έχει και την πλειοψηφία στους πολίτες;

Μια στιγμή κρίσης όπως αυτή που περνάμε σήμερα, της σοβαρότερης ίσως κρίσης από ιδρύσεως του Ελληνικού κράτους, ήταν αρκετή για να πείσει και τους πιο δύσπιστους πως οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις δεν έχουν λύσεις και δεν έχουν λύσεις γιατί κυρίως  δεν διαθέτουν το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό που θα πρέπει να έχουν οι κυβερνήσεις για να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα, δεν έχουν την πλειοψηφία των πολιτών με το μέρος τους, οι περισσότεροι πολίτες είναι εναντίον τους, στέκονται απέναντι τους.

Αφού λοιπόν οι συνεργατικές κυβερνήσεις είναι πιο κατάλληλες και διαθέτουν μεγαλύτερη ικανότητα να λύνουν τα σοβαρότερα των προβλημάτων όταν αυτά ανακύπτουν, με τι επιχειρήματα κάποιος μπορεί να μας πείσει πως αυτές οι κυβερνήσεις θα είναι λιγότερο ικανές για να επιλύουν τα λιγότερο σοβαρά και ευκολότερα προβλήματα της κοινωνίας και της καθημερινότητας; Ποια είναι τα εχέγγυα από το παρελθόν που μπορούμε να έχουμε ώστε να επιλέξουμε ξανά αυτοδύναμες κυβερνήσεις του ενός κόμματος; Πόσες άλλες σοβαρότερες αποδείξεις χρειαζόμαστε εκτός από τα χειροπιαστά τραγικά αποτελέσματα μιας σαραντάχρονης μεταπολιτευτικής περιόδου  αυτοδύναμων κυβερνήσεων, για να εμπεδώσουμε πως αυτές οι συνταγές αποδείχτηκαν αποτυχημένες, για να πειστούμε πως αυτό δεν ωφέλησε τον τόπο, δεν ωφέλησε την πλειοψηφία των πολιτών; Πόσο άλλο πιο κάτω πρέπει να κατεβούμε για να το καταλάβουμε αυτό;

Όσα λοιπόν κόμματα σήμερα επιζητούν αυτοδυναμίες και όσα δηλώνουν πως δεν θέλουν να συμμετάσχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως συμβαίνει με τα κόμματα της αριστεράς, στην ουσία αρνούνται να υπηρετήσουν την πλειοψηφία των πολιτών, αρνούνται να τιμήσουν την εκφρασμένη με την ψήφο βούληση των ψηφοφόρων τους και από την άλλη ανοίγουν διάπλατα και το δρόμο για τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις  που τόσα δεινά σώρευσαν όλα αυτά τα χρόνια στον τόπο μας.

Τα –λεγόμενα- κόμματα εξουσίας που επιδίωξή τους είναι η αυτοδυναμία αλλά και τα κόμματα της αριστεράς που με την άρνηση τους για συνεργασίες παραπλανούν τους πολίτες και τους οδηγούν υπό τον φόβο μιας υποτιθέμενης ακυβερνησίας στις αγκαλιές των αυτοδύναμων κυβερνήσεων, είναι υπεύθυνα για μια σαραντάχρονη πορεία που μας έχει οδηγήσει λίγο πριν το χείλος του γκρεμού.

Απαίτηση λοιπόν και επιδίωξή  όλων των πολιτών που θέλουν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους σε μια κοινωνία με λιγότερα προβλήματα, σε μια κοινωνία πολιτισμένη και δίκαιη, με δουλειά και αξιοπρέπεια και με μεγαλύτερη σιγουριά για το μέλλον, δεν μπορεί να είναι άλλη από την οριστική και χωρίς φόβο αποδέσμευση από τα σύνδρομα των αυτοδυναμιών που μας καταδυνάστευσαν ποικιλοτρόπως όλα αυτά τα χρόνια.

Ας το απαιτήσουμε και ας το εκφράσουμε με την ψήφο μας από τις επόμενες κιόλας εκλογές που σύντομα έρχονται και κει θα δούμε ποια θα είναι εκείνα τα κόμματα που θα σεβαστούν την βούληση μας και θα τιμήσουν την ψήφο μας και δεν θα κοιτάξουν μόνο το κομματικό τους συμφέρον και την κομματική τους αυστηρή γραμμή όπως γινότανε μέχρι σήμερα.

vagnes            

Δημοσιεύτηκε 18 Νοεμβρίου 2011 στον Ηπειρ. Αγώνα(τοπική εφημερίδα) στη σελ 9