Υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία, πέραν από πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις και προκαταλήψεις, τέσσερις μεγάλες κατηγορίες πολιτών.
Η πρώτη κατηγορία είναι ίσως (αλλά και δυστυχώς) η πολυπληθέστερη και σε αυτήν ανήκουν όσοι εξυπηρετούνται και απολαμβάνουν ή νομίζουν πως απολαμβάνουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής με τα σημερινά δεδομένα της αναξιοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων πολίτη και πολιτικής κομματικής ηγεσίας, εκμεταλλευόμενοι ένα «κράτος» που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ενεργοποιήσει τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς. Η κατηγορία αυτή των πολιτών ενδιαφέρεται μόνο πως θα ρουφήξει προς όφελος της και την τελευταία σταγόνα από το αίμα της χώρας και το τελευταίο πόρο προς ίδιον όφελος, χωρίς καμιά σκέψη και προοπτική για την κοινωνία και για τους άλλους πολίτες.
Η δεύτερη κατηγορία είναι όλοι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει πως για να έχει η χώρα μας μέλλον και να μπορέσει να βγει από την τεράστια κρίση που έχει περιέλθει, χρειάζονται ριζικές αλλαγές στην νοοτροπία του κράτους και των πολιτών σε μια πορεία προς την υγιή παραγωγή, την εργατικότητα, την τιμιότητα, την ηθική, την δικαιοσύνη χωρίς ανήθικους συμβιβασμούς, την αλληλεγγύη, το μεράκι και τελικά την αγάπη για τον συμπολίτη, την αγάπη για την κοινωνία, με κοινωνική συνείδηση σε πλήρη εγρήγορση.
Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή που συνειδητά έχει επιλέξει να μη συμμετέχει και στην ουσία να αδιαφορεί για τα κοινά. Ζουν και εργάζονται στη χώρα, ζουν και βλέπουν πως η χώρα η πατρίδα τους δεν πάει καλά και αυτοί παραμένουν αμέτοχοι και αδιάφοροι για την εξέλιξη και την όποια κατάληξη. Συνειδητά απέχουν για διάφορους λόγους, πολιτικούς, προσωπικούς ή άλλους και απολαμβάνουν όσα καλά τους έχει προσφέρει μέχρι σήμερα το κράτος και υπομένουν και υποφέρουν βεβαίως κι αυτοί με τα δεινά, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλουν να συμμετέχουν στην ουσία αδιαφορούν.
Υπάρχει τέλος μια κατηγορία πολιτών(;), ευτυχώς είναι η πιο μικρή, η οποία αρέσκεται στο να καταστρέφει ότι με κόπο έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας από μνημεία μέχρι κτίρια και επιχειρήσεις, από καταστήματα μέχρι και πολιτιστικούς και ιστορικούς θησαυρούς. Αυτή η κατηγορία πολιτών θεωρεί πως προσθέτοντας κι άλλα δεινά στη χώρα, αυτός θα είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος που μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας σώσει από την κρίση!
Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που κυριάρχησε στη διοίκηση και στα πολιτικά και κυρίως στα οικονομικά δρώμενα της χώρας από ιδρύσεως αν θέλετε του Ελληνικού κράτους. Είναι η κατηγορία εκείνη που ο λαϊκισμός είναι ο οδηγός της και οι πελατειακές σχέσεις είναι το θηρίο εκείνο που κατασπάραξε και συνεχίζει να κατασπαράζει τον πλούτο και την ελπίδα για το αύριο της Ελλάδας.
Κατέχει την εξουσία, την παραεξουσία για να είμαι ακριβής, και λυμαίνεται ακόμη και σήμερα χωρίς ενδοιασμούς και ενοχές κάθε ευκαιρία που της παρουσιάζεται για ίδιο και μόνο όφελος, αδιαφορώντας σε «εγκληματικό» βαθμό για το σύνολο της κοινωνίας και για την προοπτική μιας αναγέννησης της χώρας.
Είναι όλοι αυτοί που συντηρούν το υπάρχον σάπιο και ανήθικο σύστημα εκμαυλισμού και εξαγοράς των πάντων με όποιο τίμημα.
Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που ή θα είναι σχεδόν μόνιμα εκτός εξουσίας ή όταν καταλαμβάνουν οι εκφραστές της κάποιο από τα ανώτερα κύρια αξιώματα γρήγορα απομακρύνονται σε δευτερεύουσες θέσεις ή υποχρεούνται σε παραίτηση από τις πιέσεις που τους εξασκεί η πρώτη κυρίαρχη, όπως την αποκαλέσαμε, κατηγορία.
Η τρίτη και τέταρτη κατηγορία επιδίδεται μονίμως στο έργο της, η μια στην μη συμμετοχή και στην αδιάφορη απραξία της και η άλλη σταθερά ταγμένη στον καταστροφικό της προσανατολισμό.
Ποια λοιπόν, μετά από αυτά, μπορεί να είναι η λύση στο απύθμενο πρόβλημα της κρίσης χρέους και αξιοπιστίας την οποία διερχόμαστε ως πολίτες και ως χώρα;
Η απάντηση σχεδόν μοιάζει αυτονόητη.
Παρόλο που τα αυτονόητα στη χώρα μας είναι τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα διαχρονικά, η απάντηση και συνεπώς και η λύση, που εναγωνίως αναζητούμε, είναι μία.
Την άσκηση της εξουσίας της όποιας εξουσίας και του ελέγχου του κράτους και κυρίως της διαχείρισης των οικονομικών θα πρέπει σήμερα κιόλας να την αναλάβει η δεύτερη κατηγορία, θα πρέπει να ανατεθεί στη δεύτερη κατηγορία πολιτών.
Όμως το σοβαρότερο ερώτημα που αμέσως προκύπτει από αυτή τη λογική διαπίστωση, είναι πως είναι δυνατόν να αποφασίσει η πρώτη κατηγορία, η κατηγορία που τόσα χρόνια κυριαρχεί και από εξουσία που είναι σήμερα (παραεξουσία είναι ο πιο σωστός χαρακτηρισμός) να πάει στο περιθώριο των εξελίξεων;
Υπάρχουν δύο τρόποι κατά την άποψη μου για να γίνει αυτό, ο ένας επώδυνος και καταστροφικός ο άλλος πολιτισμένος και αποτελεσματικός:
Ο πρώτος ο επώδυνος, είναι η πρώτη και δεύτερη κατηγορία πολιτών να επιδοθούν σε μια ατέλειωτη διαδικασία συγκρούσεων μεταξύ τους, με απρόβλεπτα και οπωσδήποτε οδυνηρά αποτελέσματα για τη χώρα, που με βάση και τις μνήμες από το παρελθόν θα πρέπει πάσει θυσία να αποφευχθεί.
Στις εποχές που ζούμε της ταχύτητας και της επανάστασης της τεχνολογίας οποιαδήποτε σύγκρουση θα μας οδηγούσε, με μεγαλύτερη ταχύτητα και πιο σύντομα απ’ ότι φανταζόμαστε, στην καταστροφή χωρίς ελπίδα επιστροφής.
Ο δεύτερος θα ήταν ο ειρηνικός, να παραδεχτούν δηλ οι της πρώτης κατηγορίας ότι δεν πάει άλλο με την ιδιοτελή πολιτική τους και την οικονομική και κοινωνική τους συμπεριφορά, να κατανοήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για το βάθος της κρίσης στο οποίο μας έχουν οδηγήσει, να αλλάξουν ριζικά και οριστικά στάση και συνειδητά πια να παραχωρήσουν τα κύρια πόστα της εξουσίας στην δεύτερη κατηγορία πολιτών.
Βλέπετε εσείς να υπάρχει κάποια άλλη λύση;
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν, ας ξεχάσουμε το αμαρτωλό παρελθόν, ας ξεχάσουμε λαϊκισμούς και πελατειακές σχέσεις διαφθοράς, αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας κι ας σκεφτούμε το μέλλον της πολιτείας μας, της χώρας μας.
Όλοι ενωμένοι κι ενταγμένοι στο Ιερό σκοπό αυτό.
Στον σκοπό που κύριο μέλημα του θα έχει την επανεκκίνηση της παραγωγής από το μηδέν, από την πρωτογενή αγροτική παραγωγή μέχρι την σύγχρονη τεχνολογία και τεχνογνωσία. Αυτή είναι η λύση και η μόνη προοπτική για να ξεκινήσει η αναστροφή του κλίματος με σταθερή στόχευση στην συνεχή ανάπτυξη.
Πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη κατηγορία πολιτών όλοι κάτω από την ίδια σημαία, τη σημαία της διάσωσης της πολύτιμης και αγαπημένης μας πατρίδας.
Ζούμε σε κρίσιμη ιστορική στιγμή, θα καταφέρουμε να είμαστε άξιοι αυτής της τόσο ένδοξης ιστορίας του τόπου μας ή θα κατρακυλήσουμε στο βούρκο της πτώχευσης και της υποτέλειας που πρώτα και πιο σκληρά θα διαλύσει τις πιο ασθενικές οικονομικά τάξεις;
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η.Α στις 16 Ιουνίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σπείρε μια σκέψη, κάθε σπόρος είναι μια λαχτάρα.