Ιδεολόγοι και Επαναστάτες

Με ποιο τρόπο ένα παιδί από τις πολλές ερωτήσεις για όλα στους γονείς και στους παππούδες του, μετατρέπεται σε ένα αδιάφορο και απρόθυμο για  μάθηση νέο;
Πως αυτές οι αλλεπάλληλες ριπές ερωτημάτων μετατρέπονται σε απάθεια;

Ποια απάντηση μπορούμε να δώσουμε αν όχι πως γι αυτό το φαινόμενο φταίει ένα σύστημα παιδείας στημένο και ανελαστικό σαν ψυχρός βράχος

Φταίει μια διαδικασία μάθησης εντελώς λανθασμένη, μια διαδικασία μάθησης που εξυπηρετεί μόνο όσους σκόπιμα θέλουν να κρατούν τα επίπεδα μόρφωσης και καλλιέργειας σε χαμηλό και κυρίως ελεγχόμενο επίπεδο.

Φταίει  ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο πρύτανης που δεν κατάφεραν να μεταδώσουν τη φλόγα της μόρφωσης στα παιδιά γιατί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να εφαρμόζουν τα στημένα προγράμματα του Υπουργείου, να πέφτει  το δεκαπενθήμερο και να απολαμβάνουν χωρίς ανταποδοτικότητα για την κοινωνία τα πλούσια πακέτα των Ευρωπαϊκών  προγραμμάτων.

Εκείνο που νομίζω πάντως με πλήρη βεβαιότητα είναι πως εκείνο που δεν  φταίει καθόλου είναι το παιδί που γεννιέται γεμάτο ερωτήσεις, περιέργεια και φλογερή επιθυμία για μάθηση, παιχνίδι και ζωή.

Η άποψη μου είναι πως φταίνε κι άλλα πολλά, εκτός όμως από τον μαθητή που είναι εντελώς αθώος, μέχρι βέβαια να μετατραπεί κι αυτός σιγά-σιγά από το σύστημα σε έναν ακόμη ένοχο.

Αν αντί για πρόγραμμα είχαμε στο σχολείο ελεύθερη επιλογή από τους μαθητές για το τι ήθελε ο καθένας από αυτούς να ρωτήσει και στη συνέχεια να μάθει, τότε τα πράγματα θα είχαν πολύ διαφορετική προοπτική, και θα καθόριζαν μια εντελώς διαφορετική και πολύ αξιόλογη εξέλιξη μέσα στο σχολείο.

Αφήνουμε με άλλα λόγια το παιδί του νηπιαγωγείου να καθορίσει το πρόγραμμα που επιθυμεί να ακολουθήσει, (πράγμα που ως ένα βαθμό ισχύει σε αυτή τη φάση της εκπαίδευσης), το πρόγραμμα το αποφασίζει το νήπιο και ακολουθούμε αυτή την πρακτική-διαδικασία και στην πρώτη δημοτικού και σε ολόκληρο το δημοτικό και στην πρώτη γυμνασίου και σε ολόκληρο το γυμνάσιο, στην πρώτη αλλά και σε όλες τις τάξεις του λυκείου!!!!

Ναι αυτή είναι η άποψη μου και η πρόταση μου. Μπορούμε να υποθέσουμε πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αρκεί να σταθούμε και να φανταστούμε τι θα γινότανε μέσα στις αίθουσες. Φανταστείτε φίλοι μου τον καταιγισμό των ερωτήσεων που θα υπήρχε και που θα οδηγούσε τους δασκάλους σε συνεχή εγρήγορση και απογείωση του ρόλου τους μέσα στο σχολείο και σε συνεχή αλλαγή και εναλλαγή θεμάτων μαθημάτων και προγραμμάτων.  

Μια ατέλειωτη σειρά ερωτήσεων που θα οδηγούσε τους δασκάλους σε ένα εντελώς ελεύθερο πρόγραμμα μάθησης, ένα πρόγραμμα μάθησης που θα στηριζόταν και θα καθοδηγούνταν  από την έμφυτη περιέργεια των μικρών παιδιών και θα κατέληγε μέχρι το λύκειο με τον ίδιο ρυθμό ώστε τότε εντελώς ελεύθερα και ενσυνείδητα ο μαθητής να διαλέξει τον τομέα που θα ήθελε να ειδικευτεί. Μετά θα ακολουθούσε χωρίς κανένα περιορισμό τον κλάδο που θα αγαπούσε πιο πολύ. Γιατί 17 χρονών μαθητής πια, θα ήταν χορτασμένος και κατασταλαγμένος για το τι  θα ήθελε και  θα αγαπούσε για να ασχοληθεί στην υπόλοιπη ενήλικη ζωή του. Φαντάζομαι πόσο διαφορετικές και ώριμες θα ήταν τότε οι επιλογές του και πόσο θα ανθίζανε άλλες ειδικότητες και επαγγέλματα που σήμερα  είτε υποτιμώνται είτε δεν έχουν ακόμη επινοηθεί.

Μια χαρά τα λέω μπορεί να μου πείτε, άλλοι όμως μπορεί και να με πείτε γραφικό ίσως και ονειροπαρμένο δεν θα με πειράξει, μου αρκεί να βγει κάποιο θετικό συμπέρασμα από το σκεπτικό μου αυτό και να ανοίξει ένας κύκλος προβληματισμού σε εντελώς διαφορετική βάση. Και βέβαια οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μπορεί να βγάλουν πιο ασφαλή συμπεράσματα από την πρόταση μου όσο και ουτοπική αν μοιάζει αρχικά.

Αλλά  την πιο τολμηρή πρόταση ακόμη δεν την έκανα και αυτή δεν είναι άλλη από την άμεση ρήξη όλων με τα προγράμματα παιδείας από αύριο κιόλας.

Καταργείστε το επίσημο πρόγραμμα αύριο κιόλας, οι στιγμές που ζούμε το επιτρέπουν το επιβάλλουν θα έλεγα, χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα και αυτό δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει από το σχολείο και από την πιο πρωτοπόρα, αμόλυντη και ανεξάρτητη κοινωνική ομάδα αυτή των νηπίων, μετέπειτα  των μαθητών  και κατόπιν των εφήβων και νέων.

Αφήστε τα παιδιά να φτιάξουν και να κατευθύνουν το πρόγραμμα του σχολείου όπως και όπου αυτά θέλουν και προς όποια κατεύθυνση αυτά επιθυμούν.

Χρειαζόμαστε μια πραγματική επανάσταση, αυτό που προτείνω μπορεί να μην είναι επανάσταση είναι σίγουρα όμως μια επαναστατική ιδέα...(!) που μπορεί να οδηγήσει και να εμπνεύσει όσους ακόμη τολμούν να ονειρεύονται, όσους πιστεύουν πως για να αποφύγουμε τα χειρότερα επιβάλλεται να είναι ιδεολόγοι, τολμηροί και επαναστάτες.

Η γη κάποτε ήταν επίπεδη(!), η τόλμη και η επιμονή κάποιων απέδειξε πως  ήταν όντως σφαιρική, διαφορετικά ακόμη και σήμερα, αν κάποιους δυνατούς εξυπηρετούσε, θα εξακολουθούσε να είναι επίπεδη.

Αυτοί οι νέοι ιδεολόγοι μπορούν να μας πάνε δυο-δυο  βήματα μπροστά, πολύ μπροστά.

Αυτούς πρέπει να βρούμε και από πίσω τους να στοιχηθούμε.

Υπάρχουν, ζουν και αναπνέουν δίπλα μας, αυτούς χρειαζόμαστε

Ας τους βρούμε ανάμεσα μας.

ΥΓ1: Φυσικά η πρόταση δεν μπορεί να ξεκινήσει παρά μόνο από το νηπιαγωγείο και ίσως τις πρώτες τάξεις του δημοτικού και για τα νέα παιδιά όχι για αυτά που έχουν ήδη ενσωματωθεί στα στείρα προγράμματα του Υπουργείου.

ΥΓ2: Ποτέ  μια επανάσταση δεν την αποφάσισε ένα Υπουργείο....