ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΖΕΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ




Θα γίνεις πολύ φίλος με τον εχθρό σου

όταν και οι δυό σας πεθάνετε.

Χαλίλ Γκιμπράν.









...ΕΔΩ ΓΙΑ ΦΩΤΟ & ΠΟΙΗΣΗ

...ΕΔΩ ΓΙΑ  ΦΩΤΟ & ΠΟΙΗΣΗ
κλικ στην εικόνα για τα φωτοποιήματα

Αν όχι τώρα... πότε;



Η καταλληλότερη περίοδος για να μαθαίνουμε αλήθειες μεγάλες και μικρές (που μένουν καλά κρυμμένες σε ήσυχες περιόδους) είναι κατά την εποχή των μεγάλων κρίσεων. Μια τέτοια κρίσιμη  εποχή  ζούμε σήμερα ζούμε τώρα, ίσως αυτή η εποχή να είναι και η πιο οδυνηρή για τη χώρα αλλά και γενικότερα ακόμη και για το μέλλον της Ευρώπης και όχι μόνον.

Αν τώρα μετά όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, αν τώρα που η οικονομική κρίση και οι επιλογές και πρακτικές όσων κυβερνήσεων ήταν υπεύθυνες για την διακυβέρνηση της χώρας, μας έχουν οδηγήσει στο έσχατο σκαλοπάτι, αν ακόμη και τώρα η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς (αν υπάρχει τέτοια πρόταση) δεν μπορεί να βγει ξεκάθαρη και χωρίς συμπλεγματικά ή άλλα σύνδρομα και να διεκδικήσει ψήφο Κυβερνητικής εξουσίας, πότε θα μπορέσει;
Αν σήμερα που οι δημοσκοπήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αποτυπώνουν τον καταποντισμό των λεγόμενων κομμάτων  εξουσίας και την άνοδο όλων των υπολοίπων, αν λοιπόν και σήμερα που τα ποσοστά εμφανίζονται ενθαρρυντικά για την Αριστερά δεν υπάρξει μια αφύπνιση των ηγεσιών αλλά και της βάσης της Αριστεράς σε μια νέα κατεύθυνση που να οδηγεί σε μια βιώσιμη κυβερνητική εκδοχή ή συνεργασία, πότε θα υπάρξει;
Αν σήμερα λοιπόν και μέχρι τις εκλογές, που είναι προ των πυλών, δεν υπάρξει αυτή η εναλλακτική πρόταση που θα καταφέρει όχι να λύσει οριστικά, αλλά να βελτιώσει έστω και στο ελάχιστο την κοινωνική αλλά κυρίως την οικονομική μας ζωή, πότε και πόσο αργότερα θα υπάρξει;

Αν λοιπόν σήμερα δεν θα υπάρξει μια τέτοια θαρραλέα πρόταση, πρόσκληση, πρόκληση, αλήθεια τότε ποιά είναι η χρησιμότητα της Αριστεράς, γιατί να συνεχίζει να υπάρχει ως εναλλακτική πολιτική οντότητα;
Αν η Αριστερά συνεχίζει την μονότονη, κουραστική αλλά εκεί που φτάσανε τα πράγματα καταστροφική πρακτική των διαπιστώσεων και των καταγγελιών, που εκ του αποτελέσματος φανήκαν ανίσχυρες να αναχαιτίσουν τις δραματικές εξελίξεις μιας οικονομικής κρίσης, τότε ποιά είναι η σκοπιμότητα που αυτή η πολιτική πρακτική μπορεί να θεωρηθεί ως η πιο κατάλληλη και αποτελεσματική για να βγούμε από τα αδιέξοδα; Πώς μπορεί η συνέχιση μιας τέτοιας πρακτικής  να είναι αποτελεσματική και το κυριότερο αντικειμενικά να είναι αθώα; Ως πότε η Αριστερά θα συνεχίζει να παίζει το ρόλο του αλαζόνα τελάλη «ιεροκήρυκα» των δεινών μας; Δεν θα ήταν άραγε χρήσιμο για όλους, οι ηγεσίες της κάτι να διδαχτούν και από τις έντονα ακομμάτιστες κινητοποιήσεις των απανταχού «αγανακτισμένων» πολιτών;
Τώρα που τα κάστρα των προκαταλήψεων των αγκυλώσεων και των ταμπού των πολιτών σχετικά με την πολιτική και τα κόμματα που τους κυβέρνησαν σχεδόν έχουν καταρρεύσει, αν τώρα η Αριστερά δεν προσφέρει βιώσιμη Κυβερνητική λύση, τι άλλο περιμένει ώστε να το κάνει, πότε θα το κάνει; Όταν θα έχουν χαθεί πια όλα και θα μας κουνάει το χέρι της λέγοντας, εγώ καλά σας τα έλεγα;

Αν λοιπόν η Αριστερά με τις κατατεμαχισμένες συγκεντρώσεις και αγώνες της δεν  κατανοεί πως δεν μπορεί να κρύβεται άλλο πια πίσω από τα λόγια και την «ασπίδα» ανευθυνότητας που της προσφέρει η μόνιμη αντιπολίτευση, τότε είναι καλύτερα και για την Αριστερά αλλά κυρίως για μας, να πάψει να υπάρχει. Να πάψει να υπάρχει με την παρούσα μορφή ώστε από αυτή την εξέλιξη να μπορέσουν  να ξεπηδήσουν νέα κόμματα και ηγέτες με σθένος και προοπτική μελλοντικής εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας, κόμματα που  θα πιστεύουν πως η δημοκρατία της μιας αμετακίνητης άποψης, αφενός δεν είχε και ποτέ δεν θα ‘χει πειστικές λύσεις και αφετέρου είναι αδιανόητο (αν μη τι άλλο) να ονομάζεται δημοκρατία. 


Μήπως όμως όλη αυτή η κατάσταση υποκρύπτει κάτι πιο σοβαρό μήπως έχει μια βαθύτερη μια γενικότερη εξήγηση; Μήπως υπό τον φόβο της αποκάλυψης μιας γύμνιας εφαρμόσιμων προτάσεων και λύσεων  (ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο) η αριστερά δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφευρίσκει τρόπους ώστε να συγκαλύπτεται όσο το δυνατόν αυτή η αλήθεια από τους πολίτες;  Μήπως γι’ αυτό και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση πανηγυρίζει ακόμη και για τα μηδαμινά ποσοστά που λαμβάνει; Πανηγυρίζει (πιθανόν) όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί κατάφεραν και πάλι να πείσουν (να παραπλανήσουν θα ήταν η σωστότερη έκφραση) κάποιους ψηφοφόρους να τους ψηφίσουν, και χάρις αυτών των ψήφων εξασφάλισαν: - την είσπραξη των θετικών(;) του κοινοβουλευτισμού (μισθούς αυξημένα προνόμια κλπ), - την απαλλαγή τους και την απομάκρυνση τους από κάθε είδους κυβερνητικές ευθύνες-μπελάδες και τέλος -την διαιώνιση του γνωστού ρόλου των, της εκ του ασφαλούς και αφ’ υψηλού κριτικής προς  τους πάντες και τα πάντα (εκτός από τους εαυτούς των φυσικά!)!. Με ένα σμπάρο δηλ όχι μόνο δύο αλλά πολλά -πολλά τρυγόνια.
Μήπως αυτή είναι η αλήθεια της; Όταν η αριστερά ακόμη και τα μικρότερα των εσωτερικών προβλημάτων της τα λύνει με διασπάσεις και διαγραφές, είναι δυνατόν με αυτή την άκαμπτη λογική και πρακτική να λύσει τα πολύ σοβαρότερα προβλήματα της χώρας που χρειάζονται εκτός των άλλων κυρίως συναίνεση και συνεννόηση (χαρακτηριστικά που λείπουν τραγικά από την αριστερά) ειδικά σε τούτη την πιο κρίσιμη περίοδο;
 Ας μη γελιόμαστε, τελικά την διακυβέρνηση από την αριστερά τη φοβάται περισσότερο η ίδια η αριστερά!

Η λύση λοιπόν δεν είναι η Αριστερά, η λύση δεν θα έρθει μέσα από την Αριστερά, μέσα από τον κομμουνισμό, πουθενά δεν ήρθε. Η λύση είναι αδύνατον να έρθει μέσα από τον καπιταλισμό που μόνη και ιερή επιδίωξη του είναι το κέρδος, το ασύδοτο, το ασύστολο κέρδος με όποιο τίμημα ακόμη και με το θάνατο του ανθρώπου ακόμη και με το θάνατο της γης. Λύση πια δεν μπορεί εκ της φύσης του να προσφέρει  ο καπιταλισμός και τα όποια παρακλάδια του.

Η λύση θα έρθει μέσα από φωτισμένα μυαλά που θα γνωρίζουν πως η χώρα η Ευρώπη, ο πλανήτης χρειάζεται νέα εκκίνηση, νέα θεωρία, νέα έμπνευση, νέες ιδέες, νέα πρακτική, νέες πολιτικές προσωπικότητες που θα  έχουν ως όραμα τον άνθρωπο, τον τόπο, τη γη μας.
Πολιτικοί που δεν θα γίνονται ζητιάνοι και υπηρέτες παγκόσμιων λεσχών.
Πολιτικοί που δεν θα υπηρετούν ούτε τον καπιταλισμό ούτε τον κομμουνισμό, αλλά τον Άνθρωπο, τις ξεχασμένες ανθρώπινες αξίες, τον Ανθρωπισμό (ή όπως αλλιώς μπορούμε να τον ονομάσουμε), γιατί μόνον αυτός μπορεί να δώσει απαντήσεις ζωής.
Υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί; Όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και η ελπίδα να αφυπνιστούν  αυτοί οι πολιτικοί γιατί ΝΑΙ υπάρχουν, είναι πολλοί και δεν είναι μακριά η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουν την Αξία τους και τη Δύναμη τους, που θα συνειδητοποιήσουν πως ο πλανήτης για να έχει ελπίδες επιβίωσης χρειάζεται να στηριχτεί στον Άνθρωπο και μόνον και πουθενά αλλού. Η κρίση που κάθε μέρα που περνάμε βαθαίνει και πιο πολύ θα αποτελέσει εκείνο το ισχυρό κίνητρο ώστε αυτοί οι πολιτικοί και οι πολίτες να φανούν στο προσκήνιο, να αναδειχτούν  και να αποτελέσουν τους μελλοντικούς ηγέτες των ελπίδων μας.
Αν αυτό δεν γίνει τώρα ίσως να μη γίνει ποτέ.




4 σχόλια:

  1. Vagnes καλησπέρα..

    Αδικούμε, νομίζω, την 'αριστερά' (αυτήν εδώ την made in greece) όταν κάνουμε δίκη προθέσεων και της αποδίδουμε την μομφή πως αρέσκεται στον ρόλο της τόσες δεκαετίες και πως επίτηδες ούτε και τώρα δεν κάνει 'μια κίνηση' δημιουργική κλπ κλπ.

    Την αδικούμε επίσης, όταν την κατηγορούμε για το περιθώριο στο οποίο βρίσκεται (κοινωνικά, δημοσκοπικά, κοινοβουλευτικά) λες και το θέλησε η ίδια, λες και το επιδίωξε σχεδόν.

    Δεν πρέπει να ξεχνάμε δύο πράγματα τουλάχιστον:

    Πρώτον, πως η αριστερά έχει ήδη κάνει κάποτε, το λάθος να θεωρήσει τις συνθήκες 'ώριμες' και το παραπλήρωσε ακριβά. Πολύ ακριβά, για να πέσει εύκολα στο ίδιο λάθος. Πως έχει ήδη κάνει το λάθος να εμπιστευτεί αλλότρια συμφέροντα, που εκ των υστέρων αποδείχθηκε πως την είχαν ξεπουλήσει χωρίς καμία αιδώ, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης.

    Δεύτερον: Η αριστερά ηττήθηκε ΠΡΩΤΑ στο διανοητικό επίπεδο, και μετά κατέρρευσε. Και δεν εννοώ τίποτε θεωρητικό και υπερκόσμιο. Στο 'θεωρητικό' η υπεροχή της πάντα θα είναι άνετη. Απλά: Πρέπει πρώτα να δώσεις σε κάποιον την πρέζα, και μετά να του την πουλήσεις σαν σωτηρία. Πρέπει πρώτα να του περάσεις την ανάγκη για ...μπλου τζην, και μετά να τον εκπορνεύσεις για ένα ...παντελόνι...

    Με λίγα λόγια, ο 'υπαρκτός' είχε καταρρεύσει πολλές δεκαετίες ΠΡΙΝ το τείχος του Βερολίνου. Αιτίες άπειρες, δεν ξέρω κανέναν να τις έχει μελετήσει όλες. Αιτία προφανής: Οι 'συνθήκες' -ο ίδιος ο άνθρωπος- ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΩΡΙΜΕΣ οι γαμημένες.

    ΟΜΩΣ: Δεν μπορούμε να μην βλέπουμε και τα πράγματα όπως είναι. Δεν δικαιούμαστε να αναγνωρίζουμε πως 'φταίει' ο καπιταλισμός, κι απ' την άλλη να απορρίπτουμε το μόνο αντίθετό του, περιμένοντας τι;; Το μαγικό 'τρίτο', ανείπωτο, άρρητο, 'φάρμακο' δια πάσαν νόσον κλπ.

    Η Αριστερά σήμερα δεν ζητάει τίποτε άλλο: Τώρα που οι 'συνθήκες' αποκαλύπτουν σε όλο και περισσότερους το σύστημα και την απάτη του, να αναρωτηθούμε ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΟΥΜΕ για το μέλλον των παιδιών μας. Τί στο διάτανο κράτος θέλουμε. Τί είδους παιδεία. Τί είδους ζωή. Και στο φινάλε, τί είδους ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σε αντιδιαστολή μ' αυτό που μας πλασάρουν τώρα σαν δημοκρατία..

    Ξέρει όμως απ' την άλλη, πως οι απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα εξαρτώνται ΠΑΝΤΑ κι απ' το ποιός έχει το πάνω χέρι στα μέσα παραγωγής.

    Το έχει διατυπώσει ρητά η Αλέκα, ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ τίποτε, όσο ΜΟΛΙΣ το 10% των εργαζόμενων είναι γραμμένοι στο συνδικάτο τους. Έχει μήπως άδικο Vagnes μου;; Το έχει διατυπώσει ο Μουλόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ, σε ανοιχτή συζήτηση πρόσφατα πως ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ είναι μια 'έτοιμη προκατ λύση'.

    Εμείς λοιπόν οι ίδιοι ΠΡΕΠΕΙ να δώσουμε τις απαντήσεις στα μεγάλα αυτά ερωτήματα. Εμείς πρέπει να κονταροχτυπηθούμε με τις ΔΙΚΕΣ μας απόψεις για το τί είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ, ΕΥΗΜΕΡΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΖΩΗ, ΟΥΣΙΑ. Εμείς πρέπει πρώτα να νικήσουμε τον καπιταλιστή μέσα μας.

    Μέχρι τότε, ας αφήσουμε την Αριστερά όχι μόνο να 'υπάρχει', αλλά και να δίνει τις τοπικές της μάχες, είτε στην Χαλυβουργία, είτε στον Alter, είτε κρεμώντας το συγκλονιστικό της πανώ απ' την Ακρόπολη,

    Στην δική μου ανάρτηση, είναι εκδηλη επίσης μια ανυπομονησία. Επειδή πιστεύω πως θα μπορούσε αυτή την στιγμή, να βρεθεί ένα μίνιμοπυμ 'πρόγραμμα' δράσεων, που να συσπειρώσει πολύ περισσότερο κόσμο κοντά της και να αλλάξει λιγάκι τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων, να τους ..τρομάξει λιγάκι.

    Όμως, μπορεί να έχω εγώ άδικο, εγώ να βιάζομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. θανάση η αριστερά κάνει το ένα λάθος (αρχίζω να αμφιβάλλω πια αν όλα αυτά είναι λάθη και όχι συνειδητές επιλογές) μετά το άλλο και τίποτα δεν μπορεί να της ανακόψει αυτή την πορεία. Είναι λάθος να μη διεκδικεί σήμερα την κυβέρνηση και να την διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ αυτό το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου του Βαγγέλη, της Άννας κλπ με το ποσοστό του να κυμαίνεται κοντά στα ποσοστά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμη και του Κουβέλη, (δες την δημοσκόπηση πιο πάνω κανένας δεν τολμαει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ).
    Αν ακόμη και τώρα η αριστερά δεν τολμά πότε θα τολμήσει; Γι αυτό λέω πως τελικά τη διακυβέρνηση από την αριστερά τη φοβάται περισσότερο η ίδια η αριστερά.
    Όμως αυτό τελικά δεν είναι φόβος είναι γύμνια προτάσεων και προσπαθεί η αριστερά να συγκαλύψει τη γύμνια και να μας περάσει το μήνυμα ότι παραμένει σταθερά ασυμβίβαστη. Εμείς καιγόμαστε εμάς μας έχουν βάλει χέρι (για να μη πω τίποτα άλλο) μέχρι τον πάτο μας εμείς έχουμε ισοπεδωθεί από μισθούς από δουλειές από φόρους από συντάξεις από παροχές υγείας και η αριστερά το παίζει αθώα περιστερά κια ασυμβίβαστη, τρομάρα μας και τρομάρα της.

    Το μόνο αντίθετο ίσως σήμερα στον καπιταλισμό είναι πράγματι ο κομμουνισμός αλλά το να είσαι αντίθετος δεν φτάνει πρέπει και να έχεις λύσεις.
    Δεν τολμάνε να προτείνουν καμία λύση γιατί απλούστατα δεν υπάρχει, εκτός αν λύση ενοούμε την Κίνα την Κούβα την Β Κορέα που κλαιγανε όλοι το θάνατο του αρχηγού για να μη υποφέρει την άλλη μέρα η οικογένεια τους!!!
    Ο κομμουνισμός έχει απαντήσεις μόνο σε χωρες και λαούς που πεινάνε πραγματικά, που δεν έχουν ψωμί να φανε, εκεί ναι πράγματι έχουν λύσεις αλλά παρακάτω πουθενά φίλε μου Θανάση. Εκτός κι αν πάλι θέλουν να φτάσει η Ελλάδα να πεινάει ώστε να έρθει η αριστερά τότε να μας σώσει από την πεινα!!!

    Για να τους τρομάξει η αριστερά θα πρέπει να άλλαξει να βρει καινούργια θεωρία άμεσα εφαρμόσιμη. Αλήθεια μόνο ένας Μαρξ υπήρξε σε τούτο τον κόσμο από τότε δεν γεννήθηκε τίποτα άλλο; Αυτό δεν μπορω να το δεχτώ δεν πρέπει να το δεχτούμε και όλοι θα πρέπει να σκύψουμε και να ανακαλύψουμε μια νέα αντίληψη που θα κλονίσει τον βάρβαρο και απάνθρωπο καπιταλισμό και θα δίνει λύσεις πιο ανθρώπινες.
    Τα κινήματα των αγανακτισμένων οι ακτιβιστές ανα τον κόσμο αμέσως θα αγκαλιάσουν το καινούργιο που θα απαντά στα προβλήματα και τότε και η ηγεσία αλλά και η βάση της αριστεράς θα καταλάβει πως πρέπει να αλλάξει πορεία και να ακολουθήσει το νέο το ελπιδοφόρο και να μη κολαει στο ενταφιασμένο παρελθόν.
    Οι σύνθήκες είναι παραπάνω από ώριμες, ο κόσμος ο πλανήτης η φύση αγωνιούν για το μελλον τους, δεν έχουμε την πολυτέλεια να επαφιόμαστε στην αριστερά της διάσπασης και των διαγραφών αλλά σε ένα νέο κίνημα που θα προβάλλει την συνεργασία και την βήμα βημα καλιτερευση των συνθηκών διαβίωσης μας.
    Αν κάθε προοδευτικός πολίτης αυτό έχει στο μυαλό του, τότε επιτέλους και η αριστερά δεν θα εισπράττει ψήφους που μέχρι τώρα πιστεύει πως την απαλλάσουν από τις ευθύνες της. Τότε και η αριστερά θα βοηθήσει να ορθοποδήσει γρήγορα το νέο και τότε μόνο θα έχει και λόγο ύπαρξης.

    95 χρόνια (1917-2012)Θανάση δεν είναι αρκετά για να καταλάβουμε πως ο κομμουνισμός μπάζει νερά και θέλουμε άλλο πλοίο..;

    Δεν μας παίρνει άλλο τα επιτόκια το αισχρό κέρδος τα δάνεια θα μας εξοντώσουν χρειαζόμαστε λύσεις ΤΩΡΑ ΣΗΜΕΡΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Vagnes..

    Η Παπαρήγα έχει πολλές φορές δηλώσει πως 'έχουμε πλέον την πείρα ενός αιώνα κι όχι μόνο την πείρα του Καπιταλισμού αλλά και των λαθών του υπαρκτού Σοσιαλισμού'. Δεν τα αγνοεί τα όσα λες ούτε καν το ΚΚΕ. Δεν αλληθωρίζει ούτε προς την Κίνα ούτε προς την Κορέα ούτε προς τα πουθενά.

    Ωστόσο, εάν οι ώριμες συνθήκες είναι να διατηρήσουμε το γκατζετάκι μας, την ομαδάρα μας στο τσάμπιονς λιγκ και το λάιφ στάιλ της 'μεγάλης πίστας' και του ρεβεγιόν, αν δηλαδή αυτό θέλουμε να μας εξασφαλίσει η 'αριστερά', τότε ας μείνουμε στον Καπιταλισμό και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

    Δυστυχώς, ο κομμουνισμός δεν μπορεί οπύτε να τα τάξει ούτε να τα πετύχει αυτά, μάλιστα τον σημερινό καπιταλιστικό κόσμο. Και βέβαια εάν η αριστερά τα τάξει όλα αυτά, δεν θα είναι πλέον αριστερά. Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο λάθος απ' το να χαϊδέψει κι εκείνη τα αυτιά μας...

    Πρέπει να πιστέψουμε επιτέλους πως ναι: ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ ένας μισθός ανθρώπινος, εάν χτυπήσεις τα μονοπώλια, βάλεις στα χέρια τα μέσα παραγωγής και εκπαραθυρώσεις τα κοράκια και τους κηφήνες αυτής της οικονομίας. Εάν πιστέψεις στο κοινό και το δημόσιο έναντι του 'ανταγωνιστικού' του 'φιλόδοξου' του 'ιδιωτικού'. Η μαθηματική αλήθεια του παππού Κάρολου, πως ο πλούτος παράγεται ΜΟΝΟ απ' την εργασία, δεν μπορεί να καταργηθεί με ταχυδακτυλουργίες. Κι όσιο από μας κάθε πρωί ξυπνάμε και πάμε στις δουλειές μας, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ..

    ΑΠ' την άλλη όμως, πέρα για πέρα από σίγουρο είναι πως οι 'θιγόμενοι' όχι μόνο θα αντιδράσουν, αλλά θα κάνουν και κάθε θεμιτό ή αθέμιτο για να μην πετύχεις. Θέλει πολλή προσοχή και το όπλο παρά πόδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι αλλά Θανάση δεν πρέπει να βρούμε και να προτείνουμε με ποιο τρόπο θα ξεπεράσουμε την κρίση που πάει να μας τσακίσει και πάει να μας τσακίσει σήμερα γι αυτό η απάντηση πρεπει να δοθεί σήμερα κιόλας;

    Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε με το ένα πόδι στο γκρεμό και η αριστερά δεν έχει λύση δεν έχει πρόταση άμεση, τι να την κάνω τότε να υπάρχει; Να υπάρχει σαν μουσειακό έκθεμα και να την ταϊζω κι από πάνω για να παραμένει ακίνητη στην αντιπολιτευτική της ανευθυνότητα;

    Δεν έχουμε πια αυτή την πολυτέλεια Θανάση
    Αν κάτι δεν υπάρξει άμεσα σαν μια δυναμική αντίδραση στα σχέδια του ΔΝΤ και της ανεξέλεκτης ασυδοσίας της ελευθερίας των αγορών και των διεθνών επενδυτών η υποδούλωση όλων μας είναι δεδομένη.

    Χάνουμε τη χώρα μας χάνουμε την ανεξαρτησία μας και η αριστερά απλά κριτικάρει, παρακολουθεί ψευτοδιαμαρτύρεται και διαπιστώνει.
    Ο διεθνής ακτιβισμός φίλε Θανάση και το κίνημα των έντονα ακομμάτιστων αγανακτισμένων πολιτών παγκοσμίως είναι ένα πρώτο βήμα.
    Ο συντονισμός αυτών των κινηματων αποτελεί μια ελπίδα, η αριστερά όχι αν παραμείνει στα ίδια και δεν συνειδητοποιήσει πως τα κινήματα αυτά πρέπει να της δώσουν τα κίνητρα να τροποποιήσει τις θεωρίες της τις τακτικές και τις πρακτικές της.
    Ο καπιταλισμός δεν κινδυνεύει από τις αποτυχημένες και αναποτελεσματικές κομμουνιστικές συνταγές, απεναντίας με αυτές τις συνταγές να μη μπορούν να τον αντιμετωπίσουν γιγαντώθηκε αποθρασύνθηκε και παγκοσμιοποιήθηκε επικίνδυνα και μας απειλεί άμεσα.

    Αν η αριστερά παραμείνει δέσμια ενός αποτυχημένου δοκιμασμένου μοντέλου καλύτερα να πάψει να υπάρχει, αν αλλάξει προς την κατεύθυνση που δείχνουν τα κινήματα σε όλο τον πλανήτη τότε θα είμαι και γω μ αυτή την αριστερά και θα έρθουν και πολλοί άλλοι ξωπίσω αυτής της αριστεράς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

σπείρε μια σκέψη, κάθε σπόρος είναι μια λαχτάρα.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Ετικέτες

πολιτική (82) ποίηση (70) κοινωνία (69) πολιτική σάτυρα (12) πολίτης (11) σάτιρα (10) σύνθεση (10) άνθρωπος (9) Επανω-πολιτικη (7) παιδεία (7) φιλοσοφείν (7) Ελλάδα (6) αυτοκριτική (6) ευχές (6) θρησκεία (6) πολιτική ηγεσία (6) ψήφος (6) ΠΑΣΟΚ (5) άποψη (5) Οικονομική κρίση (4) νέοι (4) παιχνιδι (4) φωτογραφία (4) bloggers (3) ΝΔ (3) Πίστη (3) αγανακτισμένοι (3) αξιοκρατία (3) αξιολόγηση (3) αφιέρωση (3) ζωή (3) κοινωνική συνείδηση (3) κρίση (3) νέα κυβέρνηση (3) υγεία (3) φιλία (3) χιούμορ (3) ψυχολογία (3) 28δις (2) Έλληνες (2) Δημοκρατικοί (2) Ομπάμα (2) Προεδρική Δημοκρατία (2) ΣΥΡΙΖΑ (2) ανέκδοτο (2) αντίο (2) αποχή (2) απόψεις (2) βατοπέδι (2) δημοσκόπηση (2) εκλογές (2) ευρωεκλογές (2) ευχή (2) καθημερινότητα (2) κριτική (2) ποδήλατο (2) πολιτική πρόταση (2) πολιτική ωριμότητα (2) συνέδριο (2) συνδιάσκεψη (2) συνεργασία (2) τεστ (2) τηλεόραση (2) τράπεζες (2) χ (2) χοίροι (2) ... ... ... (1) 1821 (1) 1989 (1) 2009 (1) NO INDIA (1) blogs (1) e-διαδήλωση (1) slide (1) viza (1) Γιώργος (1) Δημόσιο (1) Διεθνισμος (1) Ελληνικη γλωσσα (1) Επανω-προτασεις (1) Ευρώπη (1) Ιωαννινα (1) ΜΜΕ (1) Μαρία (1) ΟΛΠ (1) ΟΤΕ (1) Π.Ο.Υ. (1) Παπανδρέου (1) Πολυτεχνείο (1) Σημίτης (1) αγάπη (1) αγώνες (1) αδικία (1) αθωπνορς (1) αισιοδοξία (1) αισχος (1) αισχροκέρδεια (1) ακρόαμα (1) αλλαγη νομων (1) αμπελοφιλοσοφείν (1) αναξιοπιστία (1) ανεργία (1) αντίδραση (1) αξία (1) αξιοπιστία (1) αποδοχή (1) αποτέλεσμα (1) αποτέφρωση (1) αποτελέσματα (1) αποψη (1) αριστερά (1) ασυδοσία (1) ασφαλιστικό (1) αυτάρκεια (1) βάση του 10 (1) βίοι παράλληλοι (1) βιντεοσυνθέσεις (1) βουλή (1) γέλιο (1) γνωριμία (1) γρίππη (1) δάνειο (1) δημοσιευμένο άρθρο (1) δημοσιο (1) διάγγελμα (1) διάλειμμα (1) διαμαντι (1) διαμαρτυρία (1) διαπίστωση (1) διαπλοκή (1) δράση (1) εαυτός (1) ειρωνία (1) ελευθερία (1) ελπίδα (1) επιλογή (1) επιμόρφωση (1) επιχειρήσεις (1) επιχειρηματικότητα (1) εργασία (1) ευθύνη (1) εφαρμογή νόμων (1) εφεγαλκος (1) ηγέτης (1) ηλικία (1) θοες (1) ιατρική (1) ιστορία (1) κήπος (1) κίνητρα (1) καθηγητές (1) καπιταλισμός (1) καταλήψεις (1) κοινή λογική (1) κοινότητα (1) κοσμημα (1) κυβέρνηση (1) κόμματα (1) κόσμος (1) λευκό (1) λιμάνια (1) μέτρα (1) μαργαριτάρια (1) μνήμες (1) μουσική (1) νέα γενιά (1) νέο κόμμα (1) οικονομια (1) ομαδικο μυθιστορημα (1) ορφάνια (1) παγκοσμιοποίηση (1) παιδιά (1) παραμύθι (1) περιπετεια (1) πλανήτης (1) πλούτος (1) ποδόσφαιρο (1) πολίτευμα (1) πολη (1) πολιτική ποίηση (1) πολιτικο διλλημα (1) πολιτικό λογοπαίγνιο (1) προανακριτική (1) προβληματισμός (1) πρωταπριλιά (1) ραδιόφωνο (1) σκάνδαλο (1) σοφία (1) σπίτι (1) συναίσθημα (1) συντεχνίες (1) σύμπνοια (1) σύμπτωση (1) σύνθημα (1) σύνοδος (1) σύστημα (1) τύχη (1) φάρμακα (1) φθινόπωρο (1) χρήμα (1) χόμπυ (1) ψωμί (1) ωριμότητα (1) ωριμότητα πολιτική (1)

η ωρα κανει καλα τη δουλειά της, ΕΜΕΙΣ;