Αν όχι τώρα... πότε;

Η καταλληλότερη περίοδος για να μαθαίνουμε αλήθειες μεγάλες και μικρές (που μένουν καλά κρυμμένες σε ήσυχες περιόδους) είναι κατά την εποχή των μεγάλων κρίσεων. Μια τέτοια κρίσιμη  εποχή  ζούμε σήμερα ζούμε τώρα, ίσως αυτή η εποχή να είναι και η πιο οδυνηρή για τη χώρα αλλά και γενικότερα ακόμη και για το μέλλον της Ευρώπης και όχι μόνον.

Αν τώρα μετά όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, αν τώρα που η οικονομική κρίση και οι επιλογές και πρακτικές όσων κυβερνήσεων ήταν υπεύθυνες για την διακυβέρνηση της χώρας, μας έχουν οδηγήσει στο έσχατο σκαλοπάτι, αν ακόμη και τώρα η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς (αν υπάρχει τέτοια πρόταση) δεν μπορεί να βγει ξεκάθαρη και χωρίς συμπλεγματικά ή άλλα σύνδρομα και να διεκδικήσει ψήφο Κυβερνητικής εξουσίας, πότε θα μπορέσει;

Αν σήμερα που οι δημοσκοπήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αποτυπώνουν τον καταποντισμό των λεγόμενων κομμάτων  εξουσίας και την άνοδο όλων των υπολοίπων, αν λοιπόν και σήμερα που τα ποσοστά εμφανίζονται ενθαρρυντικά για την Αριστερά δεν υπάρξει μια αφύπνιση των ηγεσιών αλλά και της βάσης της Αριστεράς σε μια νέα κατεύθυνση που να οδηγεί σε μια βιώσιμη κυβερνητική εκδοχή ή συνεργασία, πότε θα υπάρξει;

Αν σήμερα λοιπόν και μέχρι τις εκλογές, που είναι προ των πυλών, δεν υπάρξει αυτή η εναλλακτική πρόταση που θα καταφέρει όχι να λύσει οριστικά, αλλά να βελτιώσει έστω και στο ελάχιστο την κοινωνική αλλά κυρίως την οικονομική μας ζωή, πότε και πόσο αργότερα θα υπάρξει;

Αν λοιπόν σήμερα δεν θα υπάρξει μια τέτοια θαρραλέα πρόταση, πρόσκληση, πρόκληση, αλήθεια τότε ποιά είναι η χρησιμότητα της Αριστεράς, γιατί να συνεχίζει να υπάρχει ως εναλλακτική πολιτική οντότητα;

Αν η Αριστερά συνεχίζει την μονότονη, κουραστική αλλά εκεί που φτάσανε τα πράγματα καταστροφική πρακτική των διαπιστώσεων και των καταγγελιών, που εκ του αποτελέσματος φανήκαν ανίσχυρες να αναχαιτίσουν τις δραματικές εξελίξεις μιας οικονομικής κρίσης, τότε ποιά είναι η σκοπιμότητα που αυτή η πολιτική πρακτική μπορεί να θεωρηθεί ως η πιο κατάλληλη και αποτελεσματική για να βγούμε από τα αδιέξοδα; Πώς μπορεί η συνέχιση μιας τέτοιας πρακτικής  να είναι αποτελεσματική και το κυριότερο αντικειμενικά να είναι αθώα; Ως πότε η Αριστερά θα συνεχίζει να παίζει το ρόλο του αλαζόνα τελάλη «ιεροκήρυκα» των δεινών μας; Δεν θα ήταν άραγε χρήσιμο για όλους, οι ηγεσίες της κάτι να διδαχτούν και από τις έντονα ακομμάτιστες κινητοποιήσεις των απανταχού «αγανακτισμένων» πολιτών;

Τώρα που τα κάστρα των προκαταλήψεων των αγκυλώσεων και των ταμπού των πολιτών σχετικά με την πολιτική και τα κόμματα που τους κυβέρνησαν σχεδόν έχουν καταρρεύσει, αν τώρα η Αριστερά δεν προσφέρει βιώσιμη Κυβερνητική λύση, τι άλλο περιμένει ώστε να το κάνει, πότε θα το κάνει; Όταν θα έχουν χαθεί πια όλα και θα μας κουνάει το χέρι της λέγοντας, εγώ καλά σας τα έλεγα;

Αν λοιπόν η Αριστερά με τις κατατεμαχισμένες συγκεντρώσεις και αγώνες της δεν  κατανοεί πως δεν μπορεί να κρύβεται άλλο πια πίσω από τα λόγια και την «ασπίδα» ανευθυνότητας που της προσφέρει η μόνιμη αντιπολίτευση, τότε είναι καλύτερα και για την Αριστερά αλλά κυρίως για μας, να πάψει να υπάρχει. Να πάψει να υπάρχει με την παρούσα μορφή ώστε από αυτή την εξέλιξη να μπορέσουν  να ξεπηδήσουν νέα κόμματα και ηγέτες με σθένος και προοπτική μελλοντικής εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας, κόμματα που  θα πιστεύουν πως η δημοκρατία της μιας αμετακίνητης άποψης, αφενός δεν είχε και ποτέ δεν θα ‘χει πειστικές λύσεις και αφετέρου είναι αδιανόητο (αν μη τι άλλο) να ονομάζεται δημοκρατία. 

Μήπως όμως όλη αυτή η κατάσταση υποκρύπτει κάτι πιο σοβαρό μήπως έχει μια βαθύτερη μια γενικότερη εξήγηση; Μήπως υπό τον φόβο της αποκάλυψης μιας γύμνιας εφαρμόσιμων προτάσεων και λύσεων  (ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο) η αριστερά δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφευρίσκει τρόπους ώστε να συγκαλύπτεται όσο το δυνατόν αυτή η αλήθεια από τους πολίτες;  Μήπως γι’ αυτό και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση πανηγυρίζει ακόμη και για τα μηδαμινά ποσοστά που λαμβάνει; Πανηγυρίζει (πιθανόν) όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί κατάφεραν και πάλι να πείσουν (να παραπλανήσουν θα ήταν η σωστότερη έκφραση) κάποιους ψηφοφόρους να τους ψηφίσουν, και χάρις αυτών των ψήφων εξασφάλισαν: - την είσπραξη των θετικών(;) του κοινοβουλευτισμού (μισθούς αυξημένα προνόμια κλπ), - την απαλλαγή τους και την απομάκρυνση τους από κάθε είδους κυβερνητικές ευθύνες-μπελάδες και τέλος -την διαιώνιση του γνωστού ρόλου των, της εκ του ασφαλούς και αφ’ υψηλού κριτικής προς  τους πάντες και τα πάντα (εκτός από τους εαυτούς των φυσικά!)!. Με ένα σμπάρο δηλ όχι μόνο δύο αλλά πολλά -πολλά τρυγόνια.

Μήπως αυτή είναι η αλήθεια της; Όταν η αριστερά ακόμη και τα μικρότερα των εσωτερικών προβλημάτων της τα λύνει με διασπάσεις και διαγραφές, είναι δυνατόν με αυτή την άκαμπτη λογική και πρακτική να λύσει τα πολύ σοβαρότερα προβλήματα της χώρας που χρειάζονται εκτός των άλλων κυρίως συναίνεση και συνεννόηση (χαρακτηριστικά που λείπουν τραγικά από την αριστερά) ειδικά σε τούτη την πιο κρίσιμη περίοδο;

 Ας μη γελιόμαστε, τελικά την διακυβέρνηση από την αριστερά τη φοβάται περισσότερο η ίδια η αριστερά!

Η λύση λοιπόν δεν είναι η Αριστερά, η λύση δεν θα έρθει μέσα από την Αριστερά, μέσα από τον κομμουνισμό, πουθενά δεν ήρθε. Η λύση είναι αδύνατον να έρθει μέσα από τον καπιταλισμό που μόνη και ιερή επιδίωξη του είναι το κέρδος, το ασύδοτο, το ασύστολο κέρδος με όποιο τίμημα ακόμη και με το θάνατο του ανθρώπου ακόμη και με το θάνατο της γης. Λύση πια δεν μπορεί εκ της φύσης του να προσφέρει  ο καπιταλισμός και τα όποια παρακλάδια του.

Η λύση θα έρθει μέσα από φωτισμένα μυαλά που θα γνωρίζουν πως η χώρα η Ευρώπη, ο πλανήτης χρειάζεται νέα εκκίνηση, νέα θεωρία, νέα έμπνευση, νέες ιδέες, νέα πρακτική, νέες πολιτικές προσωπικότητες που θα  έχουν ως όραμα τον άνθρωπο, τον τόπο, τη γη μας.

Πολιτικοί που δεν θα γίνονται ζητιάνοι και υπηρέτες παγκόσμιων λεσχών.

Πολιτικοί που δεν θα υπηρετούν ούτε τον καπιταλισμό ούτε τον κομμουνισμό, αλλά τον Άνθρωπο, τις ξεχασμένες ανθρώπινες αξίες, τον Ανθρωπισμό (ή όπως αλλιώς μπορούμε να τον ονομάσουμε), γιατί μόνον αυτός μπορεί να δώσει απαντήσεις ζωής.

Υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί; Όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει και η ελπίδα να αφυπνιστούν  αυτοί οι πολιτικοί γιατί ΝΑΙ υπάρχουν, είναι πολλοί και δεν είναι μακριά η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουν την Αξία τους και τη Δύναμη τους, που θα συνειδητοποιήσουν πως ο πλανήτης για να έχει ελπίδες επιβίωσης χρειάζεται να στηριχτεί στον Άνθρωπο και μόνον και πουθενά αλλού. Η κρίση που κάθε μέρα που περνάμε βαθαίνει και πιο πολύ θα αποτελέσει εκείνο το ισχυρό κίνητρο ώστε αυτοί οι πολιτικοί και οι πολίτες να φανούν στο προσκήνιο, να αναδειχτούν  και να αποτελέσουν τους μελλοντικούς ηγέτες των ελπίδων μας.

Αν αυτό δεν γίνει τώρα ίσως να μη γίνει ποτέ.