Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να πράξει τα αυτονόητα...

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία έχει στομώσει, αν εμείς δεν αλλάξουμε αυτοβούλως, δεν έχουμε μέλλον.
Tο πολιτικό σύστημα, αρκείται στην παθητική εκπροσώπηση της κοινωνίας έχοντας ουσιαστικά απεμπολήσει τον καθοδηγητικό ρόλο του.

Η κοινωνία αντιμετωπίζει τον πολιτικό κόσμο και την πολιτική διαδικασία με δυσπιστία -σχεδόν με κυνισμό. Ίσως γιατί, πολλές φορές, της τάξανε 'λαγούς με πετραχήλια', που αποδείχθηκαν στη συνέχεια ακάλυπτα γραμμάτια.

Τα συνεχή σκάνδαλα, η ατέρμονη εκλογολογία, ο κομματικός αλληλομηδενισμός, η υποσχεσιολογία είναι φαινόμενα της βαθύτερης δυστοκίας που διέπει το πολιτικό μας σύστημα και της βαθιάς υστέρησης του δημόσιου λόγου. Όλοι αισθανόμαστε σήμερα ότι η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία έχει στομώσει. Ότι η πολιτική μας λειτουργία χρήζει εξυγίανσης, η οικονομία μας πρέπει να ανασυγκροτηθεί σε ανταγωνιστική βάση, η κοινωνία μας να εγκολπωθεί υγιέστερες αξίες. Όλοι αισθανόμαστε ότι τα ψέματα τελείωσαν. Είναι η ώρα της πικρής αφύπνισης από την ψευδαίσθηση της καταναλωτικής ευφορίας και της επιδοτούμενης ευημερίας.

Ο λαός μας δεν χρειάζεται σήμερα νέες υποσχέσεις και νέες φρούδες ελπίδες. Έχει ανάγκη από μια πιο ανθεκτική αλήθεια, ώστε να αποσείσει την αγωνία και την αβεβαιότητα που τον διακατέχουν.
Δεν εμπιστεύεται πια όσους του τάζουν.
Θα πιστέψει όμως, όποιον του δώσει τη δυνατότητα να δουλέψει δημιουργικά, δείχνοντάς του το σχέδιο δράσης, δίνοντάς του τη βεβαιότητα ότι στο τέλος θα ανταμειφθεί πραγματικά και σταθερά.

Οι εστίες αναχρονισμού που εδώ και χρόνια φράζουν τον δρόμο της σύγχρονης Ελλάδας είναι η «υδροκέφαλη, ανεπαρκής και σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση», η «υποβαθμισμένη παιδεία, που παράγει σε μεγάλο βαθμό πτυχιούχους ανέργους» και οι «πελατειακές σχέσεις, που έχουν διεισδύσει σε κάθε πτυχή της κοινωνίας».

Αυτό που απαιτείται τούτη την ώρα είναι ένας συναγερμός ηθικής και πολιτικής ανανέωσης στα κόμματα και την κοινωνία.
Ένας συναγερμός που θα αναγεννήσει την ελπίδα και θα ξαναδέσει τους Έλληνες ψυχικά με τον τόπο τους.
Σήμερα, πρόσθεσε, όσοι θέλουν και μπορούν βλέπουν τις προοπτικές τους συνεχώς να παραγράφονται.

Ανάπτυξη -σοσιαλιστική ή φιλελευθερη- δεν γίνεται με δανεικά.

Από την κρίση αυτή μπορεί να προκύψει ένας μεγάλος συναγερμός πραγματικά ανανεωτικών δυνάμεων, μέσα σε όλα τα κόμματα, μέσα στην ίδια την κοινωνία μας, που θα κινητοποιήσει τον τόπο προς τα εμπρός -θα υπερνικήσει τα όσα μας καθηλώνουν.

Η κρίση για τη χώρα μας είναι ουσιαστικά μία ανώμαλη προσγείωση στην πραγματικότητα αφού για πολύ καιρό τώρα, απολαμβάναμε μία εικονική πραγματικότητα.

Για δεκαετίες τώρα, η χώρα μας αναπτυσσόταν με δανεικά, κρατικές επιχορηγήσεις και κοινοτικές επιδοτήσεις, τις οποίες, εν πολλοίς, σπαταλήσαμε, ενίοτε δε καταχραστήκαμε.

Τι θα κάνουμε τώρα, που το κόκκινο μελάνι του προϋπολογισμού μάς πνίγει -και μάλιστα με κοινοτική βούλα;

Ο πολιτικός κόσμος, συμπεριφέρεται με τη λογική του μηδενικού κόστους.

Το μοντέλο της επίπλαστης και ρηχής ευημερίας των τελευταίων 30 ετών, πνέει τα λοίσθια, αν δεν έχει ήδη τελευτήσει.

Η χώρα δεν έχει ανάγκη από ένα νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης, αλλά από ένα πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης με την υλοποίηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων.

Σε αυτή την αλλαγή, η επιχειρηματικότητα αποτελεί το κλειδί για το μέλλον. Στην Ελλάδα, όμως, επικρατεί η τάση να στρεφόμαστε ενάντια σε αυτές ακριβώς τις δυνάμεις, τις δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Εδώ και χρόνια, η επιχειρηματική δράση γίνεται πεδίο κομματικής πλειοδοσίας στην προβολή αρνητικών στερεοτύπων...........

Τα πιο πάνω δεν τα είπε κάποιος σοφός ή κάποιος πολιτικός, είναι αποσπάσματα από την ομιλία του προέδρου του ΣΕΒ Κ Δασκαλόπουλου.
Από την τοποθέτηση του καταλαβαίνουμε πολύ καλά, γιατί στην Ιταλία ζει και βασιλεύει ο Μπερλουσκόνι. Γιατί οι Ιταλοί πολίτες κάνοντας τη σύγκριση μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών επέλεξαν τους επιχειρηματίες να τους κυβερνήσουν, με όποια αρνητικά αυτό συνεπάγεται.

Τα πιο πάνω θα μπορούσε να τα πει και ένας πολιτικός και σίγουρα θα ακούσουμε πολιτικούς να τα λένε. Εκείνο όμως που πρέπει να μας ενδιαφέρει (επιτέλους) δεν είναι ποιος πολιτικός θα τα πει, αλλά ποιος πολιτικός σήμερα στην Ελλάδα είναι αξιόπιστος ώστε να υλοποιήσει τα αυτονόητα.

και ερωτώ:
Υπάρχει αδυναμία και ανικανότητα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα να υλοποιήσει τα αυτονόητα;
Ή μήπως δεν υπάρχει ακόμη η βούληση αφού το όριο αντοχής μας ως χώρας νομίζουν οι πολικοί μας πως δεν έχει φτάσει ακόμη στο απόλυτο μηδέν;

και αν έστω απαντήσουμε στα πιο πάνω ερωτήματα, τότε ποιος μπορεί να είναι εκείνος ο πολιτικός που θα διαθέτει εκείνη την αξιοπιστία;

Κατά την άποψη μου πάντως ο Καραμανλής δεν είναι αυτός ο πολιτικός και ούτε το κόμμα του.
Ποιος άλλος;;
Μήπως ο Παπανδρέου;
Κάποιο άλλο νέο κόμμα και ο ηγέτης του;
Ή μήπως έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που μας χρειάζεται κάποιος Έλληνας Μπερλουσκόνι;