Ποιος είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να προβλέψει κάποιος πως θα είναι τα πράγματα στην Ελλάδα σε 10 έως 20 χρόνια, όταν δηλαδή η σημερινή γενιά των νέων από 17 έως 26 χρονών αναλάβουν τα ηνία στις θέσεις κλειδιά της πολιτικής και της κοινωνίας μας γενικότερα;
Με ποιο τρόπο θα μας διοικήσουν δηλαδή οι σημερινοί νέοι, που τότε θα είναι σε ηλικίες από 27 έως 45 χρονών;
Η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου που σήμερα κυβερνά, κατά τεκμήριο, γεννημένη και μεγαλωμένη μέσα στη χούντα και στους αγώνες για την ανατροπή της, μας δίνει και μας έδωσε τα δείγματα της προσφοράς της.
Πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν αυτή τη γενιά πολλοί που την υπερασπίζονται με επιμονή. Κάπου στη μέση, όπως πάντα, είναι η αλήθεια.
Ο προβληματισμός μου εδώ, έχει να κάνει με την επερχόμενη γενιά, μια γενιά που μεγάλωσε, ως επί το πλείστον κάτω από καλύτερες οικονομικές συνθήκες, αλλά που είναι αναγκασμένη σήμερα να αντιμετωπίσει το σχεδόν βέβαιο ενδεχόμενο της επιδείνωσης των οικονομιών όλων των χωρών και κατά συνέπεια και την βεβαιότητα, να μετατραπεί σιγά-σιγά στην πρώτη γενιά που θα είναι σε χειρότερη μοίρα, από οικονομικής άποψης, από την αμέσως προηγούμενη της!!
Πως θα αντιδράσει αυτή η γενιά που έχει σχεδόν παθητικά αποδεχτεί πως ο διορισμός στο δημόσιο είναι πανάκεια!!
Που έχει παθητικά αποδεχτεί ότι ένας μισθός 700€ και 800€ είναι καλός, αφού αυτόν παίρνουν όλοι!!
Που έχει σχεδόν αποκλείσει από το μυαλό της ότι μπορεί να κάνει μία δική της δουλειά και ΤΡΕΜΕΙ στο ενδεχόμενο ενός ρίσκου και μιας αποτυχίας!!
Που δεν μπορεί ούτε καν να το διανοηθεί ότι υπάρχει και μια πιθανότητα να φύγει από την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις σε αναζήτηση μιας πιο ελπιδοφόρας οικονομικής-εργασιακής προοπτικής και συγχρόνως μιας νέου τύπου ανάπτυξης της περιφέρειας σε όφελος και της απαραίτητης αποκέντρωσης!!
Που έχει προτάσεις και αγωνίζεται με ανεξήγητη επιμονή για την επέκταση έπ’ αόριστον της φοιτητικής ζωής, αλλά συγχρόνως η φαντασία της «στερεύει» και η επιμονή της κάμπτεται, έως και μέχρι αδιαφορίας, για όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής της!!!
Που έχει εθιστεί, θα έλεγα σε σχεδόν καθημερινή βάση, στο ποτό στα ξενύχτια μέχρι πρωίας και στα ζεμπεκικοτσιφτετέλια!!
Που αποδέχεται με ελαφριά καρδιά να επιβαρύνει τους γονείς οικονομικά, ενώ θα μπορούσε πρώτη αυτή η γενιά, με επιμονή να είχε διεκδικήσει, να είχε προτείνει και να είχε επιτύχει μια όποια οικονομική ανεξαρτησία!!
Που δεν έχει μάθει να διεκδικεί και να αγωνίζεται όπως η γενιά του Πολυτεχνείου, που αρκετές φορές την θεωρεί υπεύθυνη για τα σημερινά δεινά του τόπου. Και θεωρεί επιπλέον ότι ρίχνοντας τα βάρη στους άλλους έχει ξεκαθαρίσει και έχει αθωωθεί από τις δικές της ευθύνες και τις ακούσιες ή εκούσιες παραλείψεις της!!!
Εκείνη η γενιά του Πολυτεχνείου, αγωνίστηκε και πέτυχε αυτά που πέτυχε και απέτυχε σε αυτά που απέτυχε.
Η σημερινή γενιά δεν έχει την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό της πρώτα απ όλα και ύστερα απέναντι σε μας και όλους τους άλλους, να αγωνιστεί για το μέλλον της, οικονομικό κοινωνικό, πολιτιστικό κλπ και ας κάνει και αυτή τα σωστά της και τα λάθη της, τα επιτεύγματα της και τις σκοπιμότητες της;
Αν αυτό δεν το ξεκινήσει σήμερα κιόλας ως πότε θα υπάρχουν οι άλλοι που θα φταίνε;;
Μεταξύ ποτού και χορού δεν είναι χρέος τους να αρχίσουν να μας μαθαίνουν τι άλλο χωράει;;
...αυτός εδώ είναι αγαπημένος χορός, δεν μπορεί όμως να είναι κατεύθυνση, η ζωή της Μελίνας όμως ήταν και ίσως εξακολουθεί να είναι κατεύθυνση...
Έχεις δίκαιο. Οι άνθρωποι που δεν ρισκάρουν, που δεν ξεμυτίζουν από την ασφαλή γωνία τους δεν μπορούν να κερδίζουν τίποτα ούτε ατομικά, ούτε κοινωνικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σημερινή νεολαία έχει όμως ένα δίκιο... Είναι η πρώτη στον αιώνα μας που υφίσταται ανάποδη κοινωνική κινητικότητα. Μέχρι τώρα ο κανόνας ήταν τα παιδιά να βελτιώνουν την κοινωνική τους θέση σε σχέση με τους γονείς, αυτό ανατράπηκε τώρα..
Απόλυτα δικαιολογημένες οι ανησυχίες σου.Και σε μια πολυ δύσκολη περίοδο λόγω της οικονομικής κρίσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα νέα παιδιά προβληματίζονται,βγαίνουν στη ζωή και δεν έχουν δουλειά,νιώθουν οτι σπουδάζουν άδικα έτσι όπως είναι η κατάσταση.
Οι παλιότεροι απλά παρακολουθούν ανήμποροι να κάνουν κάτι.
Ειλικρινά δε ξέρω τι να σου πω.
'Ισως χρειάζεται οι νέοι να ξεσηκωθούν κάποπια στιγμή...
Μπορεί να έχεις δίκιο ότι κάποιοι από τους σημερινούς νέους έχουν εφυσηχαστεί..ότι έχουν χαλαρώσει και ελάχιστα νοιάζονται για τα κοινωνικά προβλήματα και το μέλλον τους και αυτό φαίνεται κυρίως από τον τρόπο που συμπεριφέρονται στην καθημερινότητά τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια πράδειγμα τι ρούχα θα φορέσουν,που θα βγούν να πιουν το ποτό τους και άλλες καθαρά ατομιστικές σκέψεις.
Αν αναζηττήσουμε τις αιτίες του"κακού" θα τις εντοπίσουμε στις οικογένειες τους.Τί εννοώ?η βασικότερη προσφορά του γονιού δεν είναινα δίνει χρήματα στο παιδί του, δεν είναι να του κάνει όλα τα χατίρια προκειμένου να είναι καλός μαθητής. Ένα παιδί είναι μία επένδυση για την κοινωνία του μέλλοντος. Για να πετύχει μία επένδυση δεν χρειαζεται κεφάλαιο, αλλά ρίσκό και σωστη διαχείρηση.Επειδή όμως οι ανθρώπινες ζωές δεν διαχειρίζονται μετατρέπω το ρήμα σε διαπαιδαγωγώ.
Για μένα σωστή διαπαιδαγώγηση σημαίνει πως εξηγώ στον νέο: να νοιάζεσαι τον συνάνθρωπό σου,να προσφέρεις στην κοινωνία ανιδιοτελώς, να κοινωκοποιείσαι και να πολιτικοποιείσαι.
Τι από τα παραπάνω μας διδάσκει η σύγχρον Ελλάδα από το 1990 και έπειτα, τί από τα παραπάνω μας διδάσκει ο κόσμος(με έλαχιστες εξαιρέσεις) από το 1980 και έπειτα??
Το φταίξιμο δεν πηγαίνει ούτε στη γενιά του πολυτεχνείου, ούτε στους γονείς σε όλη τη γη γιατί πολύ απλά έτσι έκριναν και έτσι έπραξαν.
Ως νέοι δεν έχουμ μάθει να κρίνουμε και να μεταθέτουμε τις ευθύνες.
Είμαι νέος, παθιασμένος να αλλάξω τη χώρα μου και τον κόσμο όλο.Παίρνω δύναμη από τα προβλήματα που υψώνονται μπρόστα μου και δεν το βάζω κάτω.Έχω ιδέες για το πως θα τον αλλάξω και θέλω βοήθεια από όλους τους συνομίληκους μου. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που θα την προσφέρουν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ευχαριστώ(δεν είναι ειρωνικό) τις προηγούμενες γενιές για την προσφορά τους στον εκδημοκρατισμό της χώρας και την προόδο της, αλλά τώρα παίρνουμε τα ηνία οι νέοι.
Έχετε δύο επιλογές είτε να μας βοηθήσετε με τις συμβουλες σας, είτε να μας κρίνετε αν κάνουμε ή δεν κάνουμε.
ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΝΕΟΣ
Από τους νέους ανθρώπους αυτούς όμως ελπίζουμε για κάτι καλύτερο φίλε μου Καπικουμ, από αυτούς που αποφασίζουν να μη ρισκάρουν, ούτε να ξεμυτίσουν από τη γωνιά τους γιατί τους αρκεί να καταναλώνουν αυτά που οι προηγούμενες γενιές αποταμίευσαν, είτε από τους αγώνες τους είτε από τη ζωή τους είτε από τη δουλειά τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως αν δεν έχουμε απαίτηση από αυτούς από ποιους να έχουμε, να ξαναβγούν στο δρόμο οι απόμαχοι, οι συνταξιούχοι ποιοι;
Να κερδίσουν τα δίκια των νέων ποιοι;
Ναι φίλε μου Λεοντόκαρδε, έχουν δυνατότητες οι νέοι σήμερα, απλά έγιναν θύματα της τυφλής απόκτησης πτυχίων και μεταπτυχιακών και απαξίωσαν σε ύψιστο βαθμό όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα. Τα θεωρούν κατώτερα, ένα είδος διαφορετικού ρατσισμού γεννήθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πεις σε κάποιο νέο να μάθει την τέχνη του υδραυλικού, του φούρναρη, του ψαρά του αγρότη και τόσων άλλων επαγγελμάτων, θα θεωρήσει ότι τον έβρισες, ότι τον υποτίμησες βαθιά, παρόλα αυτά τρώει ψωμί καθημερινά, θέλει αυτόνομο καλοριφέρ, του αρέσουν τα οικολογικά προϊόντα, τα ψάρια κοκ!!
Ανώνυμε νέε, δυστυχώς έχουμε μόνο μια επιλογή να σας ακολουθήσουμε στο δρόμο που χαράζετε εσείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε ο δικός μας περίγυρος ούτε ο δικός μας κόσμος και η παγκόσμια πραγματικότητα μας δίδαξε πολλά καλά, απλά είχαμε την επιθυμία, τη φιλοδοξία αν θες, να ανεβούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ποιοτικότερα και ανεβήκαμε. Κάναμε και λάθη κάποιοι βάλανε και τις τρικλοποδιές τους, αυτό πάντα θα γίνεται, αρκεί αυτό να μας πεισματώνει να προχωράμε και όχι να μας απογοητεύει και να μας καθηλώνει στους καναπέδες, στα μπαρ και στα ξενυχτάδικα.
Πάντως όσα και να πούμε εμείς, ότι και κριτική να σας κάνουμε, αν εσείς δεν αποφασίσετε πως αυτά που έχετε, δεν είναι αρκετά για το μέλλον σας και η εξάντληση όσων αποθεμάτων έχετε, γρήγορα θα σας φέρνει καθημερινά και σε ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, τότε είναι αυτονόητο πως εσείς θα φταίτε, γιατί κάποια στιγμή σταματάει το όποιο δικό μας φταίξιμο και έρχεται αμείλικτα το δικό σας.
…και ναι φίλε μου νέε, συμφωνώ απόλυτα, ήρθε η ώρα να πάρετε τα ηνία εσείς, απλά διαισθάνομαι μια απροθυμία να κρατήσετε τα ηνία αυτά, αυτό φοβάμαι και αυτή είναι και η αιτία που κατέβασα τούτη την ανάρτηση.
Καλησπερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρεψε μου να πω οτι οι σημερινοι νεοι μεχρι τα τριαντα τους στη συντριπτικη τους πλειοψηφια (και μιλω για την Αττικη) απολαμβανουν μια ζωη γεματη υλικα αγαθα και χωρις να αναλαμβανουν σχεδον καμια ευθυνη. Τα εχουν ολα ετοιμα απο τους γονεις και αυτο νομιζω οτι τελικα δεν ειναι καλο. Παραδειγματα μπορω να σου αναφερω παρα πολλα. Θα πω μονο ενα που για μενα ειναι πολυ ασχημο. Κατα τη γνωμη μου δεν επιτρεπεται να εχει ενα παιδι αυτοκινητο χωρις να εχει μοχθησει για να το παρει. Εξαιρουμενων μερικων οικονομικα ευκαταστατων οικογενειων, θεωρω οτι ειναι λαθος για ενα ανεργο νεο (ή ενα φοιτητη) μολις παιρνει το διπλωμα να του παιρνουν οι γονεις δικο του αμαξι. Και δεκαδες παρομοια παραδειγματα που τελικα μαθαινουν στο νεο στην οικονομικη "ευμαρεια" με τις πλατες ομως των γονιων του.
Με τοσα που βρισκει ετοιμα γιατι καποιος νεος να ρισκαρει;
Και ειναι και κατι αλλο. Οι γονεις των σημερινων νεων ειχαν τις ευκαιριες να φτιαξουν κατι στη ζωη τους (φυσικα με πολυ εργασια και κοπο). Οι σημερινοι νεοι θεωρω πως δεν εχουν τετοιες ευκαιριες. Νομιζω οτι η σημερινη εποχη ειναι πολυ πιο δυσκολη απ' οτι ηταν για την προηγουμενη γενια.
Γιατι για την προηγουμενη γενια ηταν σχετικα ευκολοτερο να ξεπερασει τους γονεις της.
Η σημερινη γενια ειναι αδυνατον να το κανει αυτο, οσο και αν το παλεψει.
Και αυτο ειναι ενα πολυ μεγαλο προβλημα. Η ελλειψη ενος οραματος για καλυτερευση της ζωης τα επομενα χρονια.
Καλο βραδυ
Αντώνη αποκάλυψες νομίζω με το σχόλιο σου μια πραγματική κατάσταση, που δεν την είχα υπολογίσει τουλάχιστον εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπες: "Γιατί για την προηγούμενη γενιά ήταν σχετικά ευκολότερο να ξεπεράσει τους γονείς της.
Η σημερινή γενιά είναι αδύνατον να το κάνει αυτό, όσο και αν το παλέψει."
Δηλ Αντώνη αν ήταν πραγματική η επιθυμία της νέας γενιάς να ξεπεράσει την παλιά, γιατί διαλέγει την απραξία, την νωχέλεια, τη μη αγωνιστικότητα που είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να οδηγήσει στο ποθούμενο ξεπέρασμα των γονιών και δεν διαλέγει τον αγώνα, αφού έτσι έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να πετύχει το στόχο αυτό;
Είναι σωστό να υποθέσω πως οι νέοι σήμερα, είναι λάτρεις της ήσσονος προσπάθειας της εικόνας και της αναγνωρισιμότητας (ριάλιτυ σόου κλπ), του εύκολου πλουτισμού που συνεπάγεται και χαμηλή ποιότητα ηθικής;
3 απαντησεις αυθορμητες χωρις πολλη σκεψη
ΑπάντησηΔιαγραφή-Πρωτον, γιατι απο υλικα αγαθα ειναι σχεδον πληρης (με την αρωγη των γονιων, ενω οι γονεις αν δεν παλευαν απο μικροι στο μεροκαματο ισως και να μην ειχαν να φανε)
-Δευτερον, την εχουν πεισει οτι δεν θα κερδισει και πολλα πραγματα αγωνιζομενη. Και δεν υπαρχει καμια εννοια συλλογικης μαχης για ενα καλυτερο αυριο (και σε αυτο ευθυνη μεγαλη εχουν πολλοι, αλλά κυριως τα Μεσα Μαζικης Αποβλακωσης)
-Και τριτον δεν εχει καποιον να την εμπνευσει. Σε κανενα τομεα.
Βαλε στο μυαλο σου φιλε vagnes ποιοι ηταν οι εμπνευστες της προηγουμενης γενιας στην πολιτικη, στον πολιτισμο και οπου αλλου. Και σκεψου απλα τους σημερινους "εμπνευστες". Θλιψη με πιανει και μονο που το σκεφτομαι.
Απο την αλλη βεβαια, οταν η νεα γενια βλεπει τους διαφορους Ρουσοπουλους ή Τσουκατους (και αναφερω τα πολυ προσφατα παραδειγματα και απο τα δυο κυβερνητικα κομματα) να πλουτιζουν μεσα σε ελαχιστο χρονικο διαστημα γιατι να μην αηδιαζει ή γιατι να μην σκεπτονται και αρκετοι νεοι οτι στη σημερινη Ελλαδα ειναι πιο ευκολο να κανεις οτι ο καθε Ρουσοπουλος και αρα να αποτελει παραδειγμα προς μιμηση;
Πραγματικα εχω την εντυπωση οτι η σημερινη νεα γενια πρεπει να βιωνει ενα πολυ μεγαλο αδιεξοδο χωρις να βλεπει φως στο τουνελ.
Vagnes, όχι, δεν είναι έτσι. Αυτή η γενιά φαινομενικά είναι έτσι, γιατί έτσι μας την παρουσιάζουν. Μόνο ως προς το ότι έχουν μια υλική ευημερία μεγαλύτερη από τη δική μας, θα συμφωνήσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτρέψτε μου, 25 χρόνια στην εκπαίδευση, να έχω δει όλη την εξέλιξη πολλών 18ρηδων αυτά τα χρόνια. Τους αδικούμε. Παλεύουν χωρίς οράματα και πνευματική καθοδήγηση και έχουν οι ίδιοι ιδανικά για μια καλύτερη ζωή. Δεν τους έχουμε αφήσει ίχνος υπόληψης για την πολιτική και το συνδικαλισμό, κι όμως προσπαθούν να χωρέσουν πολιτικά στο άγονο τοπίο μας, συμμετέχοντας, όπου τους αφήνουμε. Διασκεδάζουν και με υποκουλτούρα μερικοί, όπως και πολλοί της δικής μας γενιάς (ποιος συντηρούσε τη σαχλο- ποπ τότε; Ποιος τα καψουρο- λαϊκά;), αλλά εγώ σε όποια θεάματα καλά ή ακροάματα έχω πάει τα τελευταία 5 χρόνια που ζω στην Αθήνα, νέους βρίσκω στην πλειοψηφία τους να πηγαίνουν εκεί. Εμείς έχουμε πιάσει καναπέ ή πρώτο τραπέζι σε φαγάδικα.
Θέλουν να βολευτούν; Ναι, ενώ εμείς όχι, που ανθούσαν το ρουσφέτι και οι διορισμοί από το παράθυρο στα χρόνια μας. Πόσοι από μας μπήκαν αξιοκρατικά στο δημόσιο; Πόσοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έκαναν επιχειρήσεις με ξένα κόλλυβα και κρατική ενίσχυση, ως μη όφειλαν;
Τώρα μας ενοχλεί που θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ εμείς τους προσλαμβάνουμε για 500 με 600 ευρώ και τους απολύουμε, όποτε θέλουμε. Ξέρετε πόσες ώρες δουλεύουν; Τόσες που ούτε εγγόνια δεν θα δούμε, φίλτατοι. Δεν έχουν ωράρια, δεν έχουν ζωή, τα καλύτερα τα πιο προικισμένα παιδιά μας, ξεζουμίζονται στην επιχειρηματικότητα ανέκδοτο του ελληνικού ελντοράντο.
Αφού λοιπόν οι περίφημοι "αγώνες" μας έφτασαν εκεί τη ζωή για τα παιδιά μας, τουλάχιστον ας μην τους την έχουμε στημένη. Ας πιστεύουμε λίγο περισσότερο σ' αυτούς. Εγώ ειλικρινά πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά διαμάντια ανάμεσά τους.
Vagnes καλε μου φιλε
ΑπάντησηΔιαγραφήμε προβληματιζει κι εμενα το θεμα και το συζητουσαμε εδω ενα βραδυ και με φιλους γιατι ολοι μας εχουμε παιδια σ αυτες τις ηλικιες που λες.Υπαρχουν πολλα παιδια που ειναι ετσι που τα περιγραφεις και που το μυαλο τους ειναι μονιμα σε μια θεση στο δημοσιο .Ομως η ανασφαλειες που τους καλλιεργηθηκαν δεν φταινε γι αυτο?
Αντε τωρα να μεταπίσεις ενα τέτοιο παιδι που αλλο τιποτε δεν ακουγε απο μικρο οχι μονο απο τους γονεις αλλα κι απο τους παππουδες και τις γιαγιαδες ,παρα μονο αυτο.
Πιστευω οτι ενα κομβικο σημειο παντως ειναι οτι στις δικες μας γενιες αυτοι που έπαιρναν πτυχία δεν ειχαν καμμια σχεση μ αυτο που λεγεται επαγγελματικος προσανατολισμος και τροπος να βγαζεις χρηματα εχοντας ενα Α η Β πτυχιο.
Ως εκ τουτου ανθρωποι με πτυχια Βιολογιας ας πουμε ενιωθαν ξαφνικα με το χαρτι στο χέρι, οτι δεν μπορουν ναναι χρησιμοι πουθενα.Αυτο τους οδηγουσε μοιραια σε μια ανασφαλεια κι ηταν επομενο να ψάχνουν κατι στο δημόσιο.Αυτο εχει αρχισει στις γενιες των παιδιων μας σιγα σιγα ,λιγο λιγο, να εκλειπει.Θελει βέβαια αρκετο χρόνο για να γίνει συνολικο κοινωνικο φαινόμενο αλλα πιστευω οτι παει προς τα κει η κατασταση.
Συμφωνω εντελως μαζι σου σ αυτο που λες για τα επαγγελματα που ειναι μ εναν τροπο αποκλεισμενα απο το σκεπτικο των νεων.
Και που μπορουν ν ανθισουν κάλλιστα στην επαρχια.Και πιστευω οτι οταν καποιος βάζει ολες του τις δυνάμεις για να πετύχει κατι που αγαπάει ,οτι τελικα παρολες τις δυσκολιες που μπορει να περασει ,τελικα το πετυχαινει.
Ωραιο θεμα ανοιξες.
Πολλα φιλια και καλημερες.
Αντώνη συμφωνώ στο πρώτο, πράγματι φαίνεται δεν έχουν ισχυρό κίνητρο για να τους κινητοποιήσει, αφού είναι αλήθεια πως έχουν πλάτες πιο ισχυρές απ ότι εμείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως με προβλημάτισε (όπως πάντα) η καλή φίλη γυριστρούλα, που τα βλέπει από πιο κοντά και πιο αισιόδοξα, διάβασε αν θες το σχόλιο που έκανε.
Για το δεύτερο Αντώνη, δεν μπορώ να το δεχτώ, ότι δηλ. αν έχεις αιτήματα ζωής που τα πιστεύεις να μπορεί κάποιος, έστω και αν λέγονται αυτά ΜΜΕ, να σε πείσουν, να κάνεις πίσω.
Πάει να πει πως δεν πιστεύεις πολύ, πάει να πει ότι είσαι καλά και έτσι, βολεύεσαι δηλ. πάει να πει και πολλά άλλα.
Στο τρίτο πάντως έχεις δίκιο χάθηκαν οι ηγέτες, οι νέες προτάσεις και ιδέες και αυτό όντως είναι σοβαρό.
Αλλά από την άλλη βρε Αντώνη ας ξεπηδήσει κάποιος, τέλος πάντων, από τη νέα αυτή γενιά να εμπνεύσει τους νέους και εμάς μαζί με αυτούς.
Αφού δεν εμπνέονται από τους υπάρχοντες (και δίκιο έχουν) ας «γεννήσουν¨ ένα είδωλο ένα ιδανικό οι ίδιοι.
Δεν έχουν χρέος να ψάξουν και προς αυτή την κατεύθυνση;
Πάλι εμείς πρέπει να τους προτείνουμε τον ηγέτη;
Πάλι εμάς με τα λάθη και τις παραλείψεις μας πρέπει να εμπιστευτούν;
Γυριστρούλα μου έχεις δίκιο σε πολλά, είναι μια άλλη όψη πιο κοντινή και ίσως και πιο κοντά στην πραγματικότητα από τη δική μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως να μου επιτρέψεις να αναρωτηθώ εκτός από τα ερωτήματα που έκανα στον φίλο μου Αντώνη πιο πάνω και χρήζουν μιας απάντησης από τους νέους, να ρωτήσω και σένα που μιλάς για τους νέους έως 18 χρονών (και νομίζω πως θα συμφωνήσω σχεδόν απόλυτα γι αυτές τις ηλικίες) να μου πεις τη γνώμη σου, για τη συζήτηση που κάνουμε, για τις μεγαλύτερες ηλικίες τους φοιτητές και τους νέους έως 30 ετών.
Ισχύουν τα ίδια που περιγράφεις για τους μικρότερους;
Θα ήθελα όμως και τη γνώμη σου για αυτή την επιχειρηματικότητα την Ελληνική, την κακή τη μικρή τη μίζερη κλπ κλπ αυτήν τέλος πάντων που σε πάρα πολλούς από μας (τους μεγαλύτερους) δίνει τον επιούσιο με δυσκολίες, με άγχη, με αγωνίες αλλά τον δίνει σε άλλους πλουσιοπάροχα σε άλλους λιγότερο, αλλά τον δίνει. Γιατί διαλέγουν τα 600€ και 700€ της εξαρτημένης εργασίας και την «εκμεταλλεύτρια» Αθήνα και δεν κάνουν ένα άλμα προς την ατομική επιχείρηση, αφού και οι γονείς μπορούν πιο εύκολα απ ότι παλαιοτέρα να βοηθήσουν και οι τράπεζες με χαμηλοτοκα δάνεια και η ΕΕ με επιχορηγήσεις να τους δώσουν τα στηρίγματα που χρειάζονται;
Βέβαια χρειάζεται αγώνας, σύμφωνοι. Αλλά γιατί πρέπει να βγάλουν από το μυαλό τους ότι έχουν χρέος, προς τον εαυτό τους πρώτα και τη ζωή τους, να αγωνιστούν αν θέλουν να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την εκμετάλλευση (του δημοσίου και των 700€) που έστω εμείς τους τη σερβίρουμε;
Σε εμάς δηλ είχαν κάποιοι στρώσει χαλιά και μας υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες;
Πρέπει να βγουν από τις λογιών-λογιών θερμοκοιτίδες (που είτε εμείς τους βάλαμε είτε αυτοί επέλεξαν να μπουν) αν θέλουν να μεγαλώσουν να ωριμάσουν και να έχουν προοπτική για να πετύχουν. Και αυτό που θα πετύχουν θα είναι δικό τους.
Υπάρχει ρίσκο ναι, αλλά μήπως από την άλλη δεν επικρέμεται το ρίσκο της ανεργίας; Πιο είναι μεγαλύτερο;
…χαίρομαι τη συζήτηση που ανοίξαμε, μακάρι να είχαμε και άλλες πολλές απόψεις και κυρίως να είχαμε συμμετοχή από τους νέους…
Φαραωνα μου νομίζω το πρώτο και σοβαρότερο λάθος μας, είναι ότι τα λέμε παιδιά, ακόμη κι όταν φτάσουν σε μια ηλικία 29 χρονών και παραπάνω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια θεία μου συμπεριφέρεται στο 40χρονο γιο της και ξάδελφο μου, που είναι ανύπαντρος, σαν να είναι 18 χρονών ακόμη!!
Ας θυμηθούμε τη δική μας ηλικία των 29 χρονών, πόσο παιδιά είμαστε τότε; Είχαμε αποκτήσει παιδιά τότε, είχαμε πάψει προ πολλού να είμαστε παιδιά.
Νομίζω αυτό που είπα και στην γυριστρούλα και στον Αντώνη, αλλά και στον ανώνυμο νέο και στο καπιτ κουμ και στον Λεοντόκαρδο, πιο πάνω, είναι αυτό που με απασχολεί πιο πολύ και θα έπρεπε όλους μας να μας απασχολεί. Ότι δηλ. τα παιδιά μας, που έπαψαν προ πολλού να είναι παιδιά έγιναν άντρες και γυναίκες, θα πρέπει να τα αφήσουμε εμείς από τη μια μεριά, αυτά από την άλλη, να απαιτήσουν, να ξανοιχτούν στο πέλαγος, να μάθουν να κολυμπάνε, να πετάξουν τα σωσίβια τους που είτε εμείς τους τα επιβάλλαμε είτε αυτοί οι ίδιοι τα βρήκαν βολικά και τα φορέσανε.
Για να μάθεις να επιβιώνεις σε ένα κόσμο σκληρό και σε συνθήκες δύσκολες, πρέπει πρώτα απ όλα να μάθεις να κολυμπάς μόνος σου.
Και με αυτή μου την ανάρτηση προσπαθώ αυτό ακριβώς να κάνω να αφυπνίσω το «κολυμβητικό» ταλέντο των νέων...
Πράγματι, ενδιαφέρουσα συζήτηση, vagnes μου, και μου δίνει λίγο μια καλή δικαιολογία να αφήσω τα γραπτά που διορθώνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μερικούς φίλους που είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες. Προσπαθούν να είναι και έντιμοι. Και καινοτόμοι. Τους βγαίνει η ψυχή. Θα το ξέρεις από πρώτο χέρι, πόσο ανώφελο είναι να πείσεις ότι δεν κλέβεις, να μη λαδώνεις, να μην αδικείς. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι ανέντιμοι, φίλε μου, το παιχνίδι είναι άγριο. Και τελικά πολλοί από αυτούς θα προτιμούσαν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι και να βγάζουν μαύρα πολύ περισσότερα από τα άσπρα και κερδισμένα με ρίσκο δικά τους.
Έχω φίλους στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων. Μου λένε για το τι σημαίνει ωράριο σήμερα, για το τι σημαίνει άγχος, ξεζούμισμα, απάνθρωποι ρυθμοί δουλειάς. Ειδικά δε για τις κοπέλες είναι σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Απαγορεύεται να τεκνοποιήσουν, να κάνουν οικογένεια, να μεγαλώσουν παιδιά.
Τα παιδιά δε ζουν στα σύννεφα. Τα ξέρουν αυτά. Θέλουν να ζήσουν. Γι' αυτό στρέφονται σε επαγγέλματα σίγουρα, αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δάσκαλοι.
Δεν τους έχουμε αφήσει επιλογές, βλέπεις.
Η δεύτερη λύση είναι η μετανάστευση. Δες τον ndn μας. Πόσα άλλα παιδιά σαν κι αυτόν πια επιλέγουν να δουλέψουν έξω; Μη σου πω τα καλύτερα. Και διαπρέπουν. Αυτό κι αν είναι ρίσκο ζωής. Μακριά από τη μαμά, την καλοπέραση.
Να σου μιλήσω για τα παιδιά που έρχονται ωρομίσθιοι για 500 ευρώ στα δυσπρόσιτα σχολεία; Που θα τα πάρουν κι αυτά στο τέλος του χρόνου; Για να μαζέψουν μια αμφίβολης χρησιμότητας προϋπηρεσία. Πρόσφατα ήρθε στο νησί ένα κορίτσι από την Πρέβεζα, φυσικός. Αυτό δεν είναι ρίσκο;
Έχεις όμως ένα μεγάλο δίκιο ως προς τα επαγγέλματα. Εκεί πράγματι υπάρχει θέμα. Σκέψου όμως πόσο εύκολα θα παρότρυνες το γιο σου να ασχοληθεί πχ με τη βιολογική γεωργία ή τις ιχθυοκαλλιέργειες, αν και γνωρίζεις ότι αυτό θα αποδώσει πολύ περισσότερο από ένα επιστημονικό επάγγελμα; Μήπως είμαστε πάλι εμείς που τα στρέφουμε σε δρόμους με κοινωνική καταξίωση και "ευκολία" ;
...γυριστρούλα μου, αν τους ρωτούσες όλους αυτούς τους επιχειρηματίες φίλους σου, με όλα τα προβλήματα που λες και που ξέρω ότι υπάρχουν, αν θα άλλαζαν τη δουλειά τους με μια θέση στο δημόσιο με 1200€ ας πούμε, ή θα διάλεγαν μια εξαρτημένη εργασία με πολλές και απλήρωτες ώρες δουλειάς και δουλείας, η απάντηση τους θα ήταν όχι. Και θέλω να ξεκαθαρίσω ότι μιλάω για ατομική επιχείρηση και επιχειρηματίες-επαγγελματίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες για την κοπέλα από την Πρέβεζα και τόσες άλλες περιπτώσεις σαν κι αυτή, πιο είναι το κίνητρο που τις οδηγεί εκεί στα 500€, που και αυτά θα τα πάρουν στο τέλος της χρονιάς και με αμφιβολία για την αναγνώριση;
Η ασφάλεια ποια ασφάλεια;
Η ασφάλεια στην υποτίμηση της αξίας τους;
Αυτό ακριβώς κατακρίνω με επιμονή.
Συμφωνώ πως αν μιλήσεις σήμερα σε ένα νέο, να στραφεί σε ένα επάγγελμα, είναι σαν να τον υποτιμάς, εκεί το έχουμε καταντήσει νομίζω, αν δε το πεις σε γονιούς θα νομίζουν ότι τους βρίζεις κιόλας.
Αυτό όμως είναι χρέος των νέων να το αλλάξουν αυτοί πρώτα και ύστερα να αρχίζουμε να το χωνεύουμε και εμείς οι γονείς.
Η κόρη μου έχει ένα πτυχίο (που έχει σχέση με τη δική μας επιχείρηση), αλλά διάλεξε να κάνει το χόμπι της δουλειά.
Δουλεύει τρία χρόνια πια, είναι απόλυτα ικανοποιημένη από τη δουλειά της, αλλά οικονομικά ακόμη δεν τα πάει καλά.
Έχει τις γνώσεις και την δηλωμένη επιθυμία μας να έρθει στη δική μας επιχείρηση και να σταθεί οικονομικά πολύ πιο άνετα, αλλά δεν το θέλει και αυτό αν θέλεις με ευχαριστεί πάρα πολύ, παρόλο που θα την θέλαμε κοντά μας.
Ποιος είναι αυτός που θα με πείσει ότι η κόρη μου κάνει υποτιμητική δουλειά και πως δεν έχει κοινωνική καταξίωση; Ήρθαν περιοδικά και της πήραν συνέντευξη για να εξάρουν το παράδειγμα της. Την κοπέλα από την Πρέβεζα (χωρίς φυσικά να θέλω εδώ να την υποτιμήσω, προς θεού)ποιος είναι αυτός που θα τη ζήλευε;
Πιο λοιπόν μπορεί να είναι το κίνητρο μας να παραμένουμε σαν γονείς κολλημένοι στα γνωστά πτυχία και στα πολυδάπανα μεταπτυχία που μένουν περγαμηνές σε ένα συρτάρι, ή στη καλύτερη των περιπτώσεων δίνουν ένα μισθό πείνας κάτω από σκληρές συνθήκες δουλειάς στα παιδιά μας;
Μόνο για το όνομα;
Αυτό δεν είναι πιο σωστό να αρχίσουμε να το σπάμε σιγά-σιγά;
vagnes, είπες τη μαγική φράση:"έκανε το χόμπι της δουλειά" και είσαι υπερήφανος για την επιλογή της. Αυτό για μένα είναι επιτυχία. Ούτε τα χρήματα, ούτε η καταξίωση, ούτε η ασφάλεια κλπ κλπ. Η πρεβεζάνα κοπελιά μίλαγε για τη δουλειά στο σχολείο και έλαμπε, της έλεγα για τις δυσκολίες και δεν έδινε σημασία. Θα βρει τρόπο να κάνει τη δουλειά που αγαπάει, παρά τις δυσκολίες, είμαι σίγουρη. Πες μου όμως, δεν βλέπεις ότι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε δυο εκπροσώπους της νέας γενιάς, πολύ καλύτερούς μας; Θα λέγαμε εύκολα όχι εμείς σε στρωμένη δουλειά (και οι γονείς της πρεβεζάνας κάποια επιχείρηση είχαν, νομίζω), προκειμένου να ακολουθήσουμε αυτό που αγαπάμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Βαγγέλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκρατώ από τα γραφόμενά σου την απορία σου για τον τρόμο της γενιάς των 700€ να φύγουν από την Αθήνα δημιουργώντας κάτι δικό τους: αλήθεια, τί προοπτική περιμένει η κοπελλίτσα που εργάζεται στα υπόγεια του Χόντου και περιμένει πώς και πώς την Κυριακή να βγει μια βόλτα με τον καλό της για να μοιραστούν ένα γλυκό στην καφετέρια της γειτονιάς; Γιατί δεν τολμάει να γυρίσει στην επαρχιακή πόλη από όπου κατάγεται και να στήσει μια δική της δουλειά;
Είναι το βόλεμα, όπως λες φίλε μου, ο συντηρητισμός της συνήθειας, ο φόβος του ρίσκου...
Είναι ζωή όμως αυτή; Τί περιμένουν όλοι αυτοί οι νέοι που διστάζουν;
Ίσως τους φοβίζει ο ασφυκτικός κουτσομπολίστικος περίγυρος της επαρχίας. Τί άλλο;
Καλό βράδυ, καλή εβδομάδα!
*Κατα τη γνωμη μου η ελληνικη κοινωνια ειναι μια πολυ συντηρητικη κοινωνια και ενα επισης συντηρητικα οργανωμενο κρατος (ξεκινωντας απο την εκπαιδευση και συνεχιζοντας με το μηδενικο σχεδον επιχειρηματικο σχεδιασμο κτλ κτλ). Φυσικο ειναι σε τετοιο περιβαλλον οι νεοι να φοβουνται και να ρισκαρουν και να αναλαβουν πρωτοβουλιες.
ΑπάντησηΔιαγραφή*Οσο για το θεμα της αξιοποιησης της ελληνικης επαρχιας, ειναι κατι που εχει μεινει παρα πολυ πισω και δεν φαινεται φως. Γι' αυτο που εγραψε μολις ο @φιλος Τσοτσος θα διαφωνησω σε ενα βασικο σημειο. Το σημερινο νεο δεν τον συνδεουν οι ιδιοι δεσμοι που ειχαν οι γονεις του με τους τοπους καταγωγης τους. Μιλαω για οσους νεους εχουν μεγαλωσει στα αστικα κεντρα και κυριως στην Αθηνα. Τι σχεση μπορει να εχουν αυτοι οι νεοι με τη ζωη της επαρχιας;
Και κατι πολυ βασικο. Τι ευκαιριες εργασιας δινει η επαρχια; Και δεν μιλαω για κατι extreme, αλλά ποσο ευκολο ειναι για καποιον να ξεκινησει απο το μηδεν στην επαρχια; Ας αναφερω και μερικα παραδειγματα.
Ποσο μπορει να δεχτει η επαρχια εναν ανθρωπο που δεν εχει καμια σχεση με τον τοπο που ισως θα ηθελε να μεινει εκει και να εργαστει;
Πχ ενας δικηγορος, ενας αρχιτεκτονας, ενας λογιστης που δεν εχει σχεση συγγενειας με μια επαρχιακη πολη θα ειχε την ιδια επαγγελματικη αντιμετωπιση με καποιους ντοπιους; Πολυ αμφιβαλλω.
Αν πχ εγω θελω να ρισκαρω και να παω καπου να εργαστω ως λογιστης που ειμαι, τι ευκαιριες εχω στην επαρχια;
Οσο για το κοριτσακι του Χοντου, μηπως μονο αυτο μπορει να κανει; Και μηπως τελικα το επιπεδο μας ως κοινωνια δεν ειναι τοσο υψηλο ωστε να ζηταμε και να σκεφτομαστε πραγματα τα οποια ειναι πανω απο τις δυναμεις μας;
...μακάρι γυριστρούλα μου να έχεις πιο συχνά τέτοιους συνάδελφους δίπλα σου, αλλά αυτή η κοπελιά βρήκε αυτό που αγαπούσε και θα το κάνει και με ελάχιστα χρήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι οι νέοι αν βρουν αυτό που τους αρέσει, αν βρουν τι τους πάει θα το αγαπήσουν κι αυτοί και θα ακολουθήσουν την αγάπη τους με όσα και αρνητικά να έχει.
Να όμως που το πράγμα έρχεται από μόνο του πάλι στην εκπαίδευση! Γιατί αυτή η εκπαίδευση δεν βάζει τον επαγγελματικό προσανατολισμό και προγραμματισμό σαν το σπουδαιότερο και το πιο πρωτεύον μάθημα στα σχολεία Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια;;
Να ένας στόχος που μπορεί φαντάζομαι εύκολα να τον κερδίσετε εσείς πρώτα, (μαζί με τους μαθητές και με μας μετά), σαν συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί.
Είναι ένα εύκολο βήμα που μπορεί να επιφέρει μια πρώτη μικρή αλλά απολύτως απαραίτητη επανάσταση στην εκπαίδευση.
Βαγγελη συμφωνω απολυτα οτι αν η χωρα δεν κοιταξει την εκπαιδευση με στοχο και οραμα, τοτε δεν μπορει να υπαρξει καμια προοδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αυτο ειναι ενα μεγαλο θεμα απο μονο του και μαλιστα ανεξαντλητο.
Το οποιο ομως συνδεεται αμεσα με το σχεδιασμο που πρεπει επιτελους να αποκτησουμε ως χωρα. Αλλά αυτο δεν ειναι θεμα μονο των πολιτων. Και εκει χωλαινουμε πιστευω παρα πολυ.
Οτι δεν ξερουμε που θελουμε να παμε, αν θελουμε να παμε καπου.
Φίλε μου τσότσο, είναι πολλά αυτά που κρατούν τους νέους δεμένους και ένα ίσως είναι και αυτό που λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως η επαρχία έχει πολλά καλά και πρώτα απ όλα έχει περισσότερη ανθρωπιά και ασφάλεια, που οι μεγάλες πόλεις δεν έχουν.
Καλή η ανωνυμία που λες, αλλά χάριν αυτής θυσιάζουν πολλά άλλα.
Πιστεύω και εγώ πάντως πως οι σημερινοί νέοι είναι περισσότερο συντηρητικοί από εμάς, ίσως δεν έχουν κατανοήσει πόσο μικρή είναι η ζωή για να την σπαταλήσουν σε κάτι που δεν τους αρέσει και συγχρόνως δεν τους αμείβει ικανοποιητικά.
Αντώνη και άλλοι φίλοι θα σας πω ένα ζωντανό παράδειγμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια κόρη ενός φιλικού ζευγαριού μας, τελείωσε αγγλική φιλολογία, μη φανταστείτε και κάποιο σπάνιο επάγγελμα δηλαδή.
Η καταγωγή του πατέρα και της μάνας από την Άρτα και τα Ιωάννινα, δημόσιος υπάλληλος ο πατέρας, ιδιωτική υπάλληλος η μάνα.
Η κόρη δεν ήθελε να γίνει υπάλληλος, αλλά και δεν είχε μεγάλες πιθανότητες να ανοίξει ένα φροντιστήριο Αγγλικών και να πετύχει κόντρα στον υπάρχοντα ανταγωνισμό.
Τι σκέφτηκε λοιπόν, αποφάσισε και νοίκιασε ένα ισόγειο σπίτι, με πάρα μα πάρα πολύ φτηνό ενοίκιο, σε ένα χωριό με αρκετούς κατοίκους με Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο και άνοιξε φροντιστήριο Αγγλικών.
Καμία απολύτως σχέση με το χωριό δεν είχε προηγουμένως.
Απόσταση με το αυτοκίνητο από τα Ιωάννινα μισή ώρα.
Να σας πω τα αποτελέσματα αν δεν τα έχετε μαντέψει ακόμη;
Οι περισσότεροι μαθητές των σχολείων πήγαν κατευθείαν σ αυτήν, ακόμη και μαθητές που ερχόταν στα Ιωάννινα για Αγγλικά σταμάτησαν και πηγαίνουν εκεί πια, έρχονται δε και μαθητές (με τη φήμη που απέκτησε) από διπλανά κοντινά χωριά.
Προσέλαβε δύο καθηγήτριες να τη βοηθάνε.
Έχει αγοράσει δικό της σπίτι, έχει παντρευτεί και έχει ηλικία 31 χρονών!!!
Έχει και συνέχεια η ιστορία της Κατερίνας, γιατί προσέλκυσε μετά και από απαίτηση των κατοίκων και φροντιστήριο Μαθηματικών και Φυσικής.
Στο χωριό την έχουν στα όπα-όπα και τα πεσκέσια πάνε σύννεφο.
Ε λοιπόν είναι πιο έξυπνη η Κατερίνα από τους άλλους νέους;;
Ρίσκαρε η Κατερίνα τόσο πολύ που οι άλλοι παγώνουν και στο άκουσμα της λέξης ρίσκο;
Απλά είχε μια έξυπνη ιδέα και την εφάρμοσε με αποφασιστικότητα.
Βαγγελη, το παραδειγμα σου ειναι μεν ενδεικτικο του τι μπορει να κανει καποιος. Αλλά εχει ενα κενο. Δεν αφορα εναν ανθρωπο που εχει μεγαλωσει αλλου. Η κοπελλα ειχε τις προσλαμβανουσες της επαρχιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔλδ δεν απαντα στο ερωτημα που εθεσες εσυ ο ιδιος στην αναρτηση.
"Που δεν μπορεί ούτε καν να το διανοηθεί ότι υπάρχει και μια πιθανότητα να φύγει από την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις σε αναζήτηση μιας πιο ελπιδοφόρας οικονομικής-εργασιακής προοπτικής και συγχρόνως μιας νέου τύπου ανάπτυξης της περιφέρειας σε όφελος και της απαραίτητης αποκέντρωσης!!"
Αυτα προς το παρον.
Καλο βραδυ + καλη βδομαδα.
... ήθελα πραγματικά στην τόσο ωραία κουβέντα που κάνουμε, να συμμετείχαν και κάποιοι πιο νέοι από εμάς(!!), να ακούγαμε τις δικές τους εκδοχές και απόψεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή...θα την αφήσω την ανάρτηση αυτή αρκετά μήπως γίνει κι αυτό.
Εσείς νέοι μου που περνάτε και δεν αφήνετε τα σχόλια σας, κάντε μια εξαίρεση αυτή τη φορά...
Αντώνη μη ξεχνάς η Κατερίνα έφυγε από την 6η πόλη της Ελλάδας σε πληθυσμό όπως είναι τα Ιωάννινα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η Κατερίνα όμως ήταν από την Αθήνα λες να είχαν πρόβλημα οι κάτοικοι και να τη σαμποτάριζαν;
Και όμως...υπάρχει! Ο σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός ντε! Ξέρεις πόσα λεφτά έχουν πάει εκεί μέσα από προγράμματα για πχ εξοπλισμό ειδικών γραφείων; Επιμορφωτικά σεμινάρια έχουν γίνει επίσης. Κάποιοι έχουν απαλλαγεί από το διδακτικό τους έργο για να στελεχώσουν αυτά τα γραφεία. Αποτέλεσμα; Αυτό που φαντάζεσαι. Μηδέν. Η θέση ως προνομιούχος προσελκύει τσάτσους και λουφαδόρους στην πλειοψηφία τους. Το παραγόμενο έργο δεν αξιολογείται, όπως τίποτε στο ελληνικό σχολείο. Δεν ελέγχεται καν. Και τα παιδιά μένουν στο έλεος της τύχης και της ανάγκης στην επιλογή επαγγέλματος ή στους γονείς τους και στο φιλικό τους περιβάλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γιατί το μόνο σωστό που έχει πει ο Καραμανλής (ανατριχιάζω που το λέω) είναι "εγώ δεν ρίχνω λεφτά σε ένα βαρέλι δίχως πάτο" , εννοώντας το εκπαιδευτικό σύστημα, που βέβαια έβαλε κι αυτός το χεράκι του να ξεπατωθεί.
…η χώρα που σε κάνει να οργίζεσαι γυριστρουλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα εδώ δεν φταίει μόνο η κομματική πολιτεία-κυβέρνηση που διορίζει ώστε να εξασφαλίζει την επανεκλογή της, φταίνε κυρίως αυτοί οι «κύριοι» «συνάδελφοί» σας που ασελγούν πάνω στο ιερότερο όλων αγαθό που πρέπει να έχει κάθε χώρα για να ελπίζει, την εκπαίδευση.
Δίνω τεράστια σημασία πάντα και πρώτα στην προσωπική ευθύνη και τη συνείδηση του ατόμου του πολίτη, του επαγγελματία, ιδιαίτερα του εκπαιδευτικού και ύστερα στην κομματική πολιτεία η οποία «εισήγαγε» τον ιό του ρουσφετιού, ένας ιός που κατασπαράζει κάθε προσπάθεια για ποιοτική και αξιοκρατική βελτίωση της ζωής μας.
Αυτά όμως γυριστρούλα μου πρέπει να αποτελέσουν τους συνδικαλιστικούς σας στόχους, γιατί αυτούς τους στόχους θα τους αγκαλιάσει η πλειοψηφία της κοινωνίας.
Γιατί η κοινωνία μας, παρόλο που φαίνεται πως έχει ενεργό εμπλοκή στα διάφορα φαινόμενα σήψης σε όλους τους τομείς, η αλήθεια είναι πως συμβιβάζεται με την πραγματικότητα για να ζήσει (ο καθένας βέβαια με τον προσωπικό του ποιοτικό βαθμό), μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι από μας, θα ήθελαν να είναι τελείως διαφορετική, πιο ποιοτική, πιο ανθρώπινη στην ουσία της.
Το λάθος μας θα είναι να αποδεχτούμε αυτό που είπε ο Καραμανλής ότι συμβαίνει, να το εκλάβουμε και εμείς σαν άλλοθι και να σηκώσουμε τα χέρια όλοι, να παραδοθούμε στην απραξία και να παραδεχτούμε πως στην παιδεία και στους υπόλοιπους τομείς, τίποτε δεν μπορούμε να πετύχουμε.
Νομίζω ότι η κάθε γενιά έχει τους λουφαδόρους και βολεψάκηδες της ζωής που ψάχνουν την καλή θεσούλα ή τη θεσάρα ανάλογα με τις προσβάσεις τους και πουλάνε και τη μάνα τους για να πετύχουν την καλή αλλά έχει και τους οραματιστές και αγωνιστές μιας καλύτερης ζωής για όλους, έχει αυτούς που πιστεύουν σε ιδανικά και σε ιδέες!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πιστεύω ότι η δική μας γενιά, η γενιά του Πολυτεχνείου όπως τη λέμε έχει το προνόμιο των σωστών αγωνιστών της ζωής και των νέων με αγνά ιδανικά και αγώνες! Και στη δική μας γενιά υπήρξαν και οι δύο κατηγορίες των ανθρώπων που λες!
Υπήρξαν οι τολμηροί με ικανότητα, γνώση και πίστη σ' ό,τι έκαναν και υπήρξαν και τα λαμόγια που τελικά αποδεικνύονται περισσότερα από όσα πιστεύαμε!!
Μην απαξιώνουμε τους νέους!! Αρκετά τους έχουμε απογοητεύσει με τον κόσμο που τους παραδίδουμε για να ζήσουν! Έχουν αγώνα διπλό μπροστά τους! Δεν έχουν χούντα αλλά έχουν διαφθορά, σήψη, απαξίωση των ιδεών και των ιδανικών, υποβάθμιση του περιβάλλοντος κ.α. εξ ίσου χειρότερα να παλέψουν για να τα φέρουν στα ίσια τους!!
Ας σταθούμε αρωγοί στην προσπάθειά τους, κι αν τα παιδιά μας έχουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ξεκινήσουν από μία βάση που εμείς τους παραχωρήσαμε, μη τα κακιώνουμε! 'Εχουν μεγαλύτερες δυσκολίες να παλέψουν για να κτίσουν το μέλλον τους απ' ό,τι είχαμε εμείς, γι' αυτό δικαιούνται την αμέριστη στήριξή μας υλική και πνευματική!! Τους το χρωστάμε για το κακό που τους έχουμε κάνει, εμείς της προηγούμενης γενιάς, της γενιάς του Πολυτεχνείου και της χούντας!! Προδώσαμε τα δικά μας όνειρα και τις δικές μας προσδοκίες και βουλιάξαμε στην παραίτηση και στην ψευδαίσθηση του βολέματος!!
Μη προδώσουμε και τον αγώνα των παιδιών μας που μόλις αρχίζει!...
Πολύ ωραία κουβέντα!
Ομολογώ οτι ο προβληματισμός σου εμπεριέχει πολλά μέσα και συμφωνώ σε όλα με μερικές απλές παρατηρήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Η σημερινή γενιά εχιε γοανείς αυτούς της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Θα μπορούσε λοιπόν κανεις να επιρρίψει ευθύνες σε αυτη τη γενιά που μεγαλώνει τα σημερινα παιδιά ;
Αυτη η ερώτηση ειναι για μενα ενα θέμα συζήτησης απο μόνη της.
- Η γενιά πριν το Πολυτεχνείο, αγωνίστηκε για να ζήσουν τα παιδιά της καλύτερα απο αυτούς.
Η γενιά του Πολυτεχνείου επίσης, μα λόγω Χούντας, κάπου ο αγώνας εξαντλήθηκε στο να την διώξουν και να ερθει δημοκρατία.
Ετσι ακολούθησε μια εποχή με περισσότερα αγαθά και ελευθερίες και η τεχνολογία πρόσθεσε και την άνεση του να εχιε σημερα ενα παιδί 15 χρονών, τρία κινητά !
Εν πάσει περιπτώσει, πόσοι σημερινοί γονείς ειναι σίγουροι οτι τα παιδιά τους θα ζήσουν καλύτερα απο τους ίδιους ;
Οι γονείς πρέπει να κάνουν κάτι, ή τα παιδιά, ή μαζι όλοι μας ;
Αυτά, θα επανέλθω ... παρακολουθώ το θέμα.
Μαριάνα το ξέρεις συμφωνώ, σε όλες τις γενιές υπάρχουν τα αρνητικά και δεν θα εκλείψει αυτό όσο μιλάμε για ανθρώπινα όντα που μαζί με τα προτερήματα ανακατεύονται και τα ελαττώματα. Όμως αυτό δεν πρέπει να αμαυρώνει τους αγώνες που δώσανε (και μας πιάνει αυτό όλους μέσα) άσχετα αν αργότερα συμβιβάστηκαν και εκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις, αυτό είναι που είπα και που φαντάζομαι θα συμφωνήσουμε και κει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως φυσικά και δεν θα βάλουμε εμείς εμπόδια, είναι αρκετά τα εμπόδια που βάζει το ίδιο το σύστημα, δεν θα προσθέσουμε και εμείς άλλα. Απεναντίας λέω μπροστά αυτοί και από κοντά τους και εμείς, αλλά ας αποφασίσουν να μπουν μπροστά, εκεί τους κριτικάρω.
Εκείνο επίσης, που θέλω να τονίσω, με την πολύ ωραία συζήτηση που κάνουμε εδώ, είναι ότι παρατηρώ μια παθητικότητα στις κινήσεις και τους αγώνες της νεολαίας και μια φοβία απέναντι στα ρίσκα μικρά ή μεγάλα.
Οι στόχοι τους τις περισσότερες φορές είναι πώς να περνάνε καλύτερα που βέβαια δεν είναι κακό αυτό, αδιαφορώντας όμως αν αυτό βελτιώνει ή όχι την ποιότητα των σπουδών και των πτυχίων τους, της ζωής τους γενικότερα, πχ επ΄ αόριστον παράταση της φοιτητικής ζωής και το αναφέρω αυτό ως ένα παράδειγμα και μόνον.
Νέοι πάρτε τα ηνία, αυτό είναι το σύνθημα που θέλω να βγάλουμε απο δω μέσα και πιάστε τον "ταύρο απο τα κέρατα", είναι δύσκολο αλλά στο τέλος θα λέτε "τουλάχιστον κάναμε ότι μπορούσαμε" γιατί πάντα όλοι, μετανοιώνουμε όχι γι αυτά που κάναμε αλλά για τα άλλα που δεν τα τολμήσαμε.
Τζονάκο η γενιά μας έκανε τα λάθη της αλλά και τα σωστά της αυτό πέρασε. Οι νέοι από 18 χρονών και πάνω θεωρούνται και παραείναι (πιο πολύ σίγουρα από το ότι ήμασταν εμείς) ώριμοι πολίτες. Αν κάτι δεν τους αρέσει πρέπει να το αλλάξουν ή να κάνουν τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια να το αλλάξουν και ας μη μας αρέσει εμάς, αυτοί, εσείς είστε το μέλλον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα αναλάβετε τις ευθύνες του αγώνα για αλλαγή αυτό ζητάμε και να μας καταλογίσετε όσες ευθύνες μας ανήκουν κι ακόμη παραπάνω, αλλά ΚΥΡΙΑΡΧΑ να αναλάβετε τις ευθύνες της ζωής σας και της δουλειάς σας, εκεί βλέπω την απροθυμία και την ατολμία.
Βέβαια οι γονείς θα σας υποστηρίξουν αλλά εσείς μπροστά όχι εμείς πια.
Καλησπέρα σε όλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔωσμου λίγο χρόνο να γράψω αυτά που θέλω γιατί μετά το ταξίδι είχα πολλά να κάνω. Μόλις διάβασα την συζήτηση και θα ήθελα και εγώ να καταθέσω την άποψη μου.
Μέχρι αυριο το απόγευμα...
Καλό βραδυ!
Ίσως το χειρότερο χαρακτηριστικό δεν είναι το "μεταξύ ποτού και χορού", για το οποίο διαφωνώ ότι χαρακτηρίζει την πλειοψηφία της νεολαίας σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο επικίνδυνο νομίζω ότι είναι η έλλειψη ρίσκου. Η προηγούμενη γενιά πράγματι ρίσκαρε και πέτυχε.
Λόγω της τότε πολιτικής κατάστασης μάλιστα, οι προοδευτικοί δεν μπορούσαν να μπουν στο δημόσιο και διέπρεψαν στον ιδιωτικό τομέα!
Π.χ. στην εργασία: Από μια χώρα όπου πολλοί άνοιγαν δική τους επιχείρηση πριν λίγα χρόνια, μετατρεπόμαστε σε μια χώρα που η επιχειρηματικότητα φοβίζει.
Η γενια μας, η γενια μετα το Πολυτεχνειο, εχει μεγαλωσει με τα καταλοιπα του παρελθοντος. Οι δικοι μας γονεις, στερημενοι απο καποια πραγματα, μας εχουν κακομαθει τοσο πολυ, μας εχουν βαλει κατω απο τις φτερουγες τους και προσπαθουν τοσο επιμονα να μας προστατεψουν απο τη ζωη, που το αποτελεσμα ειναι μια μαλθακη και αδιαφορη σταση, ενας φοβος απεναντι στο καθε ρισκο και μια ταση για βολεμα. ΟΜΩΣ...δεν ειναι ολα και ολοι ετσι. Ευτυχως, υπαρχουν πολλοι που αγωνιζονται, ισως ακομα δειλα, ισως με λαθος τροπο, ΑΛΛΑ αγωνιζονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα και πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά να πω ότι έχεις δίκιο σε πολλές από τις διαπιστώσεις που κάνεις όπως για παράδειγμα αρκετά επαγγέλματα είναι απαξιωμένα στη συνείδηση των νέων και αυτό είναι λάθος. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι οι άνθρωποι που δεν ρισκάρουν, σε όποια ηλικία και αν είναι, που αποζητάνε συνέχεια και μανιωδώς την ασφάλεια δεν θα μπορεσουν ποτέ να ξεφύγουν από τη μετριότητα.
Διαφωνώ με την άποψη ότι η σημερινή νεολαία επειδή αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στην εύρεση εργασίας έχει δίκιο να κυνηγάει την θεσούλα. Εξάλλου το κυνήγι της θεσούλας ήταν διαχρονικό όπως αναφέρει η gyristroula και έχουμε δει όλοι μας («Θέλουν να βολευτούν; Ναι, ενώ εμείς όχι, που ανθούσαν το ρουσφέτι και οι διορισμοί από το παράθυρο στα χρόνια μας. Πόσοι από μας μπήκαν αξιοκρατικά στο δημόσιο; Πόσοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έκαναν επιχειρήσεις με ξένα κόλλυβα και κρατική ενίσχυση, ως μη όφειλαν;»). Το σχολιο του ανώνυμου νέου θέτει το προβλημα στη σωστή του βάση. Σαν κι αυτόν και εγώ παίρνω δύναμη από τα προβλήματα που υψώνονται μπρόστα μου και δεν το βάζω κάτω. Και εγω πιστεύω (και βλέπω) ότι οι νέοι που βοηθάνε τον συνάνθρωπο και προσπαθούν για το καλύτερο δεν είναι η μειοψηφία.
Φυσικά υπάρχουν και αυτοί οι είναι θιασώτες της της ήσσονος προσπάθειας και του ευκολου πλουτισμού, αλλά αυτοί είναι που δεν θα τα αποκτήσουν ποτέ γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι λαμόγιο γίνεσαι εύκολα, αλλά αυτή τη ζωή που φαντάζονται δεν την κάνουν τα λαμόγια καθότι αυτά είναι υποχρεωμένα μια ζωή να γλείφουνε αυτούς που τους έφτιαξαν. Ασε που η ιστορία δείχνει ότι τα λαμόγια είναι στο φως για λίγο. Μετά πέφτουν και κάνουν και πολύ θόρυβο. Παραδείγματα πολλά.
Την πιο σωστή απάντηση την έδωσε η gyristroula (στο μοναδικό που θα διαφωνήσω είναι η «υποκουλτούρα» γιατί η διασκέδαση πηγάζει από την καρδιά και όχι από το μυαλό). Οι νέοι που περιγράφεις είναι οι νέοι που μας παρουσιαζονται. Για αυτό υπάρχουν λόγοι που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ.
Ανάμεσα στους νέος υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν και αυτοί που κοιτάνε να βολευτουν, αυτοί που δεν φοβούνται να δουλέψουν και οι τεμπέληδες, αυτοί που δεν σκύβουν το κεφάλι και οι «γλείφτες», αυτοί που δεν φοβούνται τη σύγκριση και οι «χέστες» που τους φταίει η «κακούργα κοινωνία». Οπως ακριβώς δηλαδή γινόταν σε κάθε γενιά.
Τωρα ας πάμε στην επιχειρηματικότητα. Εκεί ότι λες έχεις δίκιο. Για παράδειγμα αν δώσεις 1εκ ευρώ σε έναν Ελληνα δεν πρόκειται να ανοίξει παραγωγική μονάδα. Ο λόγος είναι απλός. Αυτοί που επαγγελματικά πετυχαίνουν σε δική τους δουλειά έχει περάσει η αντίληψη ότι είναι ή λαμόγια ή ρουφάνε το αίμα του εργάτη. Ποιος για παράδειγμα εκτιμά τους εργοστασιαρχες. Για ποιο λόγο να γίνω εγώ αυριο μεθαύριο. Αυτή η αντίληψη για την επιχειρηματικότητα δεν την έφτιαξαν οι νέοι, αλλά η προηγούμενη γενιά. Επομένως είναι λογικό να διαλέγουν οι νέοι την εξαρτημένη εργασία.
Θα σου δώσω ακόμα ένα παράδειγμα. Αν εγώ κάποια στιγμή γυρίσω και πάρω ένα δημόσιο έργο, όλοι θα πουν ότι το πήρε επειδή ήταν Πασόκος, πόσοι θα πουν ότι δούλευα στην μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία στον κόσμο και πρέπει να το πάρω; Γιατί να αφήσω τον καθένα να με διαβάλλει όταν εδώ είμαι ένας καλοπληρωμένος υπάλληλος και έχω το σεβασμό όλων.
Βαγγέλη συμπερασματικά θα πω το εξής. Αν οι Ελληνες νέοι ήταν μαλθακοί και δειλοί τότε έτσι θα ήταν και στο εξωτερικό. Δεν είναι όμως και αυτό στο λέω επειδή τους βλέπω. Δεν πετυχαίνεις στις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο με τις δυσκολίες που αναφέρει η gyristroula χωρίς τεράστια θέληση και δυαντότητες. Φταίει ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλαδα και κυρίως ο τρόπος που τα έφτιαξαν οι προηγούμενοι. Χρεός όλων όσων διαφωνούν είναι να παλέψουν να τα αλλάξουν. Ηδη έχουν γίνει πολλά βήματα, αλλά θέλει πολλά ακόμα.
ikor υπογράμμισες ένα φαινομενικά παράδοξο πολύ σημαντικό...
ΑπάντησηΔιαγραφή...για ποιο λόγο δηλ. οι προοδευτικοί της προηγούμενης γενιάς, ασχολήθηκαν και πολλοί από αυτούς διέπρεψαν στον ιδιωτικό τομέα και από την άλλη οι «διαθέτοντες» καλά πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων (αλίμονο!!!!) πλημμύρισαν τον δημόσιο τομέα!
Τα αδέλφια της μάνας μου ήταν είναι και θα είναι με την εκάστοτε συντηρητική παράταξη (ε ρε δόξες!!), είναι ήταν και θα είναι όλοι τους Δημόσιοι υπάλληλοι.
Στην προσπάθεια τους να πείσουν και μένα για την «ορθή» τους πολιτική τοποθέτηση, έλεγαν πως η ιδιωτική πρωτοβουλία και το μικρότερο κράτος, που επαγγέλλεται το κόμμα τους, είναι αυτά που μπορούν να λύνουν τα προβλήματα του τόπου.
Στην ερώτηση μου όμως, γιατί αφού αυτό πιστεύετε, διαλέξατε σεις σήμερα τα παιδιά σας και αύριο τα εγγόνια σας να γίνετε όλοι (μα όλοι 100%) Δημόσιοι υπάλληλοι και κανένας σας, έστω και για την εξαίρεση, δεν διάλεξε να αναπτύξει μια ιδιωτική επιχείρηση, όπως έκανε ο παππούς μου, ο πατέρας μου και συνεχίζω και εγώ σήμερα;
Οι πράξεις, τους έλεγα, αποδεικνύουν το ορθό μιας ιδεολογίας, όχι τα λόγια.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχαν απάντηση σε αυτό μου το ερώτημα.
Την απάντηση βέβαια την έδωσες εσύ φίλε μου ikor
...φίλε μου φυσικά το «μεταξύ ποτού και χορού» δεν αφορά όλους αλλά αποδίδει μια τάση πολύ σημαντική στην νέα γενιά και θα ήθελα να πιστεύω και εγώ, πως δεν αποτελεί την πλειοψηφία, αλλά απλά και μόνο που δεν μπορούμε να το πούμε αυτό με βεβαιότητα, με στενοχωρεί...
butterfly ikor & ndn χαίρομαι που συμμετέχετε, αυτή ήταν και η επιθυμία μου άλλωστε, να ακούσουμε τις απόψεις και τις αντιρρήσεις της γενιάς σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι υπάρχουν νέοι, butterfly, που αγωνίζονται και αυτό είναι το παρήγορο αν θέλεις, όμως αυτοί οι νέοι είτε έχουν αποδεσμευτεί από την στενή αγκάλη των γονιών τους, όπως και συ περιγράφεις, είτε δεν έχουν γονιούς είτε τους έχουν μακριά όπως ο καλός μας φίλος ndn στο Λονδίνο.
Κάνω μια ερώτηση πάντα στον εαυτό μου και σε σας εδώ αν θέλετε σήμερα...
...γιατί τόσοι και τόσοι νέοι μας ξενιτεμένοι είναι όλοι τους και το τονίζω, ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΙ;
Την κύρια ευθύνη, κατά την άποψη μου, για τον απογαλακτισμό, την έχει ο ώριμος νέος πια και όχι ο γονιός του, που πάντα θα βλέπει τα παιδιά του σαν αιώνια παιδιά.
Η ωριμότητα καταχτιέται, από τη στιγμή που αποφασίσουμε πως δεν μας φταίνε πια οι άλλοι, πως για την κατάσταση που βρισκόμαστε μόνοι υπαίτιοι είμαστε εμείς και οι πράξεις μας.
Στην ερωτηση σου vagnes η πρωτη απαντηση που μου ερχεται ειναι οτι στο εξωτερικο ζουν σε πιο οργανωμενες κοινωνιες και κρατη απο οτι εδω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιζει και αυτο το ρολο του.
Καλησπερα!
Καλέ μου φίλε ndn βοηθάς πολύ στη συζήτηση μόνο και μόνο με τοποθέτηση σου αυτή και σ ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌποιος δεν ρισκάρει δεν ξεφεύγει από την μετριότητα…
και τη μαλθακότητα θα πρόσθετα αν μου το επιτρέπεις.
ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ είναι αυτό ακριβώς. Αναρωτιέμαι δεν πρέπει να το γνωρίζουν όλοι αυτό;
Έχει δίκιο να αναζητάει τη θεσούλα, σε ποια ζωή θα αναζητήσει αυτό που του αξίζει;
Να αναζητάει τη θεσούλα δεν αντιλέγω, γιατί πρώτα απ όλα είναι ο επιούσιος, αλλά να μη ξεχνάει το όνειρο του και να μη παύει σε όλη του τη ζωή να το κυνηγάει άσχετα αν δεν θα επιτύχει ποτέ 100%.
Η διαδρομή είναι η πραγματική ζωή το ταξίδι (θα μου αρχίσεις πάλι να μου λες για τα ταξίδια και καλά θα μου κάνεις), όχι το άραγμα σε ένα απάνεμο λιμάνι.
Την αναφορά σου στα λαμόγια θα πρέπει να την κάνουμε κορνίζα, τα είπες όλα, με διαύγεια, αλήθεια και καθαρότητα.
Οι πιο πετυχημένοι, οι πιο πετυχημένες επιχειρήσεις παγκοσμίως αν θέλετε, είναι αυτές που εστιάζουν στην ποιότητα και στην πραγματική εξυπηρέτηση του πολίτη και όχι αυτοί που προσπαθούν να παραπλανήσουν να ξεγελάσουν να, να κλπ.
Για την κουλτούρα υπάρχουν οι επιλογές του καθενός, για την «υποκουλτούρα» καλό είναι να θέτουμε και τα όρια μας ο καθένας, σύμφωνα με τα γούστα του αλλά και τις παραδόσεις.
Στην αντίληψη περί επιχειρηματικότητας έκανε μεγάλη ζημιά η λεγόμενη αριστερή ιδεολογία η οποία προσπάθησε και εξακολουθεί δυστυχώς να προσπαθεί, να αποκαλεί σχεδόν κάθε επιχειρηματία εκμεταλλευτή, για να μη πω και τις χειρότερες εκφράσεις που χρησιμοποιούν.
Όχι φυσικά ότι αυτό δεν γίνεται σε ένα άλφα ή βήτα βαθμό, αλλά φίλε μου ndn θα σε ρωτήσω...
...πόσο αλήθεια είναι αυτό για τη επιχείρηση στην οποία δουλεύεις;
...πόσο αλήθεια είναι αυτό για χιλιάδες άλλες επιχειρήσεις;
Ναι σύμφωνοι βγάζουν υπερκέρδη τα οποία όμως είναι δικαίωμα τους, αρκεί να έχουν καλά αμειβόμενους και ασφαλισμένους υπαλλήλους και όχι εξαθλιωμένους.
Να μου επιτρέψεις εδώ, με την ευκαιρία φίλε μου, να πω κάτι που νομίζω το ξέρουμε αλλά θέλω να το επισημάνω με έμφαση...
...η κουλτούρα της κάθε επιχείρησης ξεχωριστά και ο απαραίτητος αγώνας των εργαζομένων για όλο και πιο καλύτερες απολαβές και όλο και πιο καλύτερες συνθήκες δουλειάς παίζει σημαντικό ρόλο πάντα. Δεν κινούνται όλα με αυτοματισμούς υπάρχουν οι άνθρωποι πίσω από όλα που τα βελτιώνουν και τα προωθούν.
Και εν πάση περιπτώσει, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια εκμετάλλευση από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, μήπως από την άλλη μεριά έχει σταματήσει η εκμετάλλευση από τον Δημόσιο τομέα στους υπαλλήλους της και στους πολίτες που εξυπηρετεί και δεν το έχουμε μάθει ακόμη;
Μήπως στην Σοβιετική Ένωση και όπου αλλού, είχαν λύσει το πρόβλημα της εκμετάλλευσης του πολίτη από το τεράστιο κράτος; Κάθε άλλο μάλιστα η εκμετάλλευση είχε φτάσει στο απροχώρητο και αυτός είναι ένας από τους λόγους που έπεσαν εκείνα τα καθεστώτα.
Κάνω μια ερώτηση...
...θα πληρώναμε ποτέ ασφάλιστρα σε μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία, η οποία δεν θα μπορούσε να μας εγγυηθεί τη σύνταξη μας; όμως είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, κλπ χωρίς να μας επιτρέπεται να κάνουμε διαφορετικά, παρόλο που κανένας δεν μας εγγυάται τη σύνταξη μας. Αυτό δεν είναι τεράστια ασυδοσία και είναι κρατική ασυδοσία, που είναι αδιανόητη στο ιδιωτικό τομέα.
Ναι πρέπει να τολμήσεις να φέρεις την ποιότητα σου ndn στη κάθε δουλειά που θα κάνεις και εγώ και πολλοί άλλοι σε πληροφορώ θα εκτιμήσουν την προσφορά σου και τη δουλειά σου, θα σε πουν λαμόγιο οι αραγμένοι και τα λαμόγια μόνο.
Η ποιότητα της νέας γενιάς είναι δεδομένη και τεράστια το αποδεικνύετε κάθε μέρα πρώτοι απ όλους εσείς οι ξενιτεμένοι, εσείς οι απογαλακτισμένοι, οι ανεξάρτητοι, αυτό προσπαθώ να «ξυπνήσω» εδώ μέσα και να φωνάξω δυνατά...
...ανεξαρτοποιηθείτε, διεκδικήστε τολμήστε να αποκαλύψετε τις ικανότητες σας, πάτε τη ζωή σας σε ποιοτικότερα σκαλοπάτια ώστε να έχουμε την ελπίδα να τραβήξετε και τον τόπο μας προς τα εκεί.
χαίρομαι που μου έδωσες την ευκαιρία με το σχόλιο σου να τα πω όλα αυτά, αν και τώρα που βλέπω το κείμενο μου φαίνεται ότι τo παράκανα.
...sorry από όλους...
Αντώνη ένας Έλληνας στη Γερμανία δρα σαν Γερμανός, αν έρθει στην Ελλάδα σύντομα ξαναγίνεται Έλληνας, «προσαρμόζεται» με λίγα λόγια...
ΑπάντησηΔιαγραφή...αν έρθει ένας Γερμανός ποια λες να είναι η συμπεριφορά του;
...αν έρθουν πολλοί Γερμανοί θα είναι ίδια η απάντηση;
...κατά την άποψη μου μάλλον όχι.
Άρα η λύση είναι ή να φέρουμε πολλούς Γερμανούς (ή άλλης εθνικότητας να μη πείτε έχω κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στους Γερμανούς, χαχα) στην Ελλάδα ή να προσπαθούμε καθημερινά εμείς ως Έλληνες να μοιάζουμε στους Γερμανούς, είναι πιο εύκολο και είναι και το ζητούμενο νομίζω...
Πρεπει επιτελους να αποκτησουμε κρατος φιλε Vagnes.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι πιο ευκολο απο αποψης χρονου να φτιαχτει η σωστη νοοτροπια απο τα πανω και οχι απο τα κατω.
Και δεν χρειαζεται να μοιασουμε σε κανενα, απλα να οργανωθουμε θελει.
Οσο για το σχολιο σου προς το Νικο, συμφωνω απολυτα. Κανενα δημοσιο δεν ειναι εξ ορισμου καλυτερο απο το ιδιωτικο. Και φυσικα δεν ειναι ολες οι επιχειρησεις φτιαγμενες απο λαμογια. Ειναι ομως οι περισσοτερες μεγαλες επιχειρησεις ετσι στην Ελλαδα.
Ακομα ευτυχως εχουμε αρκετες μικρες επιχειρησεις οι οποιες ειναι σωστα φτιαγμενες και στηριζονται στις ανθρωπινες σχεσεις μεταξυ εργοδοτη και εργαζομενου.
Αλλά αυτο ειναι μια άλλη κουβεντα, σου δινω πασα για επομενο ποστακι.
Αντώνη κι αμα το κράτος η πολιτεία δεν αποφασίσει να φτιαχτεί ποτέ, ετσι όπως δουλεύον και επιβάλλουν σήμερα τα κόμματα;
ΑπάντησηΔιαγραφή...δεν πρέπει με σταυρωμένα τα χέρια να περιμένουμε πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες να αποφασίσουν αυτοί, αλλά να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας, σήμερα είμαστε 10 αυριο 100 μεθαυριο 1000 κοκ
Εχεις δικιο σε αυτο Βαγγελη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι καποιοι κατι προσπαθουμε να κανουμε με οσες δυναμεις εχουμε.
Καλησπερα και καλο μηνα και απο μενα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συζητηση αυτη εχει εξελιχθει σε πολυ ενδιαφερουσα! Η αληθεια ειναι οτι την προηγουμενη φορα δεν ειχα διαβασει τα σχολια, σημερα τα διαβασα και θα ηθελα να σχολιασω με βαση αποκλειστικα και μονο προσωπικες μου εμπειριες.
Οσον αφορα την απαξιωση ορισμενων πτυχιων, αυτο ξεκινα απο το σπιτι και μονο. Θυμαμαι πριν 10 χρονια που τελειωσα το σχολειο, το θεωρουσαν οι δικοι μου αδιανοητο να σκεφτω να μην σπουδασω. Ακομα και σημερα, το γεγονος οτι σπουδασα Τουρισμο, δηλαδη οικονομικη και τεχνοκρατικη ειδικοτητα, και οχι Φυσικη η Ιατρικη η Φιλολογια ειναι καπως για τους δικους μου, φαντασου να ηθελα να γινω κομμωτρια!Η δικη μου γενια παντως, δεν νομιζω οτι εχει αυτο το κολλημα, το αντιθετο μαλιστα. Γνωστοι μου που εχουν παιδια μου λενε οτι θα τα κατευθυνουν οσο μπορουν σε μια τεχνη και οχι σε μια επιστημη, αφου υπαρχουν τοσοι ανεργοι επιστημονες...
Οσον αφορα το βολεμα, δεν θα συμφωνησω μαζι σου οτι οι νεοι δεν ρισκαρουν ουτε οτι επιδιωκουν μια θεση στο δημοσιο. Οι περισσοτεροι απο τους φιλους μου εχουν ανοιξει η ειναι στη διαδικασια να ανοιξουν δικη τους δουλεια. Οι υπολοιποι δουλευουν στον ιδιωτικο τομεα και ελαχιστοι στο δημοσιο. Εμενα προσωπικα, αν τελικα σπουδαζα φιλολογια η παιδαγωγικα, ειχα τροπο να με βαλουν μονιμη στο Αρσακειο, ενα απο τα καλυτερα σχολεια της χωρας, που αν και ιδιωτικο για τους μαθητες, οι δασκαλοι θεωρουνται δημ. υπαλληλοι. Και το απερριψα. Ομως, τωρα, 10 χρονια μετα, ωντας γυναικα, η προοπτικη του δημοσιου φανταζει ως η μονη λυση αν θελω να κανω οικογενεια. Μεχρι που ειχα σκεφτει να δωσω εξετασεις στη Σχολη Δημοσιας Διοικησης, μπας και καταφερω να αλλαξω λιγο εκ των εσω τα πραγματα, αφου απο αυτη τη σχολη βγαινεις κατευθειαν διοικητικο στελεχος. Ομως, απογοητευτηκα πολυ απο τη νοοτροπια του δημοσιου και εκτος αυτου, δεν πουλαω τα ονειρα μου για μια θεση στο δημοσιο η στην τραπεζα και πιστεψε με πολλοι νεοι λενε το ιδιο...Ξερεις ομως κατι; Αυτη τη στιγμη, εχω υποβληθει σε μειωση μισθου και ασφαλισης, επειδη ταχα η εταιρεια δυσκολευεται, αλλα ταυτοχρονα κανει ανακαινιση στα γραφεια, προσλαμβανει νεο υψηλομισθο προσωπικο που δεν το χρειαζεται, ετσι σαν ρουσφετι! Αν ημουν στο δημοσιο, αυτο δεν επαιζε! Και παλι δεν το βαζω κατω, ψαχνω για δουλεια και θα φυγω. Ομως, εχω την ανεση να το κανω αυτο, γιατι δεν εχω παιδια. Πολλες κοπελες στην ηλικα μου εχουν παιδια και αν χασουν τη δουλεια τους δεν βρισκουν αλλη ευκολα. Σε αυτη την περιπτωση, σκυβεις το κεφαλι και κρατας τα σιγουρα, για να μην πεινασει η οικογενεια σου και τα ιδανικα και τα ονειρα πανε περιπατο..εγω ειμαι τυχερη και γι' αυτο ακομα ασυμβιβαστη!
Οσον αφορα στην επαρχια, εκει τα πραγματα ειναι δυσκολα.
Εκανα το βημα, εφυγα και πηγα 1 μιση χρονο Κρητη. Κρητη, οχι οπουδηποτε, η Κρητη ειναι τεραστια και εχει τα παντα! Κι ομως...το χειμωνα ηταν σχεδον αδυνατον να βρω αξιοπρεπη δουλεια. Κι ομως, η εκμεταλλευση ηταν απιστευτη. Δουλευα για 25 ευρω τη μερα ανασφαλιστη! Ο εργοδοτης μου με παρενοχλουσε. Οταν τελικα ειπα φτανει και εφυγα εκανα 3 μηνες να βρω αλλη δουλεια και πληρωνα νοικι, ειχα εξοδα διαφορα που ετρεχαν. Αναγκαστηκα να γυρισω πισω (βασικα και για αλλους λογους προσωπικους αλλα και για αυτο) το δευτερο χειμωνα. Δεν ειναι λοιπον και τοσο ροδινη η επαρχια...
Ναι, πολλοι νεοι ειναι του βολεματος και του ετοιμου. Υπαρχουν ομως και αλλοι που δουλευουν απο τα 18 και σπουδαζουν παραλληλα και ας τοςυ τα εχουν ολα ετοιμα οι γονεις τους αυτοι προτιμουν να ειναι αυτοδημιουργητοι, να βγουν με τη μαγκια τους και την αξια τους στην κοινωνια. Που, ενω η Ελλαδα εχει γινει ενα μεγαλο πορνειο, δεν δεχονται να παιξουν το ρολο ουτε της πορνης ουτε της μανταμ και προσπαθουν να αλλαξουν τον κοσμο. Εναν κοσμο που η προηγουμενη γενια μας αφησε κληροδοτημα, οχι απο κακια, απο αγνοια περισσοτερο μαλλον. Και λοιπουν οντως τα σωστα προτυπα και τα ιδανικα, λειπουν τα ειδωλα και οι ηγετες, λειπει η εμπνευση και λειπει πρωτα και κυρια η ΠΑΙΔΕΙΑ! Και λειπει και ο χρονος, γιατι οι πολλοι απο εμας δουλευουμε 2 δουλειες για να τα βγαλουμε περα. Και λειπει βεβαια και η ορεξη πολλες φορες, δεν αντιλεγω...Ειναι τοσα τα ανοικτα μετωπα που μας παραδιδουν οι μεγαλυτεροι, που εγω προσωπικα νιωθω συχνα πελαγωμενη...κι ομως χαμογελαμε και λεμε ο ενας στον αλλο οτι ολα θα πανε καλα!
Μας έδωσες να καταλάβουμε με την δική σου ιστορία και περιγραφή, butterfly, πόσο δύσκολα και περίπλοκα είναι τα πράγματα στη σημερινή πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι σωστό ούτε δίκαιο να λέει κανένας το αντίθετο. Οι εποχές είναι διαφορετικές τα προβλήματα όμως πάντα υπήρχαν και δεν μπορεί να μας πει κάποιος με ασφάλεια πότε ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα, τώρα, τότε ή πιο παλιά.
Μέσα από τούτη τη συζήτηση θα είναι πολύ θετικό να βγει το συμπέρασμα, πως χωρίς αγώνα και όνειρα το μέλλον κανενός δεν ήταν ούτε είναι ούτε θα είναι εξασφαλισμένο.
Την παράμετρο πάντως που θέλω να τονίσω με τη συνολική μου αναφορά εδώ, είναι η τόλμη, χρειάζεται κυρίως τόλμη αλλά και την απαιτούμενη φαντασία και πρωτοτυπία κάθε προσπάθεια μας, αν θέλουμε να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.
Και σ΄ αυτό τουλάχιστον εσείς, η νέα γενιά, έχετε ένα επι πλέον, συγκριτικά με μας, πλεονέκτημα. Η πτώση και η αποτυχία δεν οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή, γιατί υπάρχουν τα μαξιλάρια που λέγονται γονείς και σήμερα μπορούν να προσφέρουν μια μικρή ή μεγαλύτερη στήριξη, απ ότι παλιότερα, που μετά μια αποτυχία υπήρχε το κενό, ο γκρεμός. Παρόλα αυτά και με λιγότερες γνώσεις από εσάς και από εμάς, τολμούσαν οι γονείς μας. Βέβαια δεν είχαν και να χάσουν τίποτε σπουδαίο τότε, όμως τόλμησαν και τις πιο πολλές φορές πέτυχαν, ότι πέτυχαν.
Σ ευχαριστώ που με την προσωπική σου εμπειρία έδωσες μια σωστή εικόνα της πραγματικότητας και που την κατέθεσες εδώ μέσα.