ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΣΤΗ ΡΟΔΟ

Σχολιο στο ιστολογιο του Μιμη Ανδρουλακη (ΣΗΜ: Ροδος ειναι ο επιθυμητος στοχος)

Τη Ροδο που μας περιγραφεις Μιμη, πραγματι την βλεπουμε, μας αρεσει, την εγκρινουμε, την επαυξανουμε, την αναλυουμε, κανουμε τις απαραιτητες συνθεσεις, τις απαραιτητες διορθωσεις, προτεινουμε τις λυσεις, ακουμε τις αποψεις, προβληματιζομαστε, δεχομαστε τις αποψεις του Μιμη, του οποιουδηποτε εχει να προτεινει κατι θετικο...το πηδημα για να μας φερει μεσα στη Ροδο ή εστω πιο κοντα της δεν βλεπουμε πολυ καθαρα, ποιος μπορει να μας το κανει.

Γιατι πηδηματα γνωρισαμε αρκετα αλλα μου φαινεται δεν ηταν στη σωστη κατευθυνση κατα Ροδο μερια. Το πρωτο ηταν το πηδημα απο την κυβενηση στην αντιπολιτευση.
Το δευτερο ηταν απο το 41% και πανω στο 39% και κατω. Το αλλο πηδημα ηταν απο το "αλλαξε τα ολα" στο "μη πειραζεις τιποτα". Ενα αλλο πηδημα ηταν αυτο απο το "αφουγκραζομαστε, κατανοουμε και προτεινουμε" στο "δεν ακουμε ουτε βλεπουμε ουτε προβλεπουμε". Ενα αλλο πηδημα ηταν απο την πολιτισμενη και προγραμματικη αντιπολιτευση στην οξεία και καταγγελτικη υστερια. Ενα γενικο πηδημα για να μη τα πολυλογω ηταν απο το "κερδισα" στο "εχασα".

Θα κανω μια υποθεση σε αυτο το σημειο και θα πω τουτο: Αν, (λεω ΑΝ) δεν κατεθετε κανενας αλλος υποψηφιοτητα για προεδρος στο ΠΑΣΟΚ, θα ειχαμε μια απολυτα ηρεμη ατμοσφαιρα θα ειχε γινει ισως και η επανεκλογη, χωρις πιθανον να χρειαζοταν ουτε πολιτικα-εθνικα συμβουλια, εθνικες συνδιασκεψεις και συνεδρια.
Ολα θα ηταν πιο πολιτισμενα και θα μετα-πηδουσαμε απο αυτον που εκανε τα λαθη οπως και ο ιδιος παραδεχτηκε, σε αυτον που δεν θα τα εκανε στο μελλον οπως ο ιδιος υποσχεθηκε, θα μετα-πηδουσαμε απο το καλο και ηπιο παιδι στον αυστηρο και ανυποχωρητο εφηβο. Παλι θα ειχαμε κανει ενα πηδημα ενα μετα-πηδημα αυτη τη φορα, οχι για κανενα αλλο λογο, αλλά γιατι ουδεις στο ΠΑΣΟΚ δεν θα εβλεπε οτι μετα απο μια και δυο ήττες το πιο αυτονοητο θα ηταν, να θεσει κι' αυτος υποψηφιοτητα.

Ομως οι υποψηφιοτητες ειναι δεδομενες πια και το ερωτημα που τιθεται ειναι σαφες οπως τιθεται απο τον Μιμη και ειναι το εξης:

Εχουμε ο Πρόεδρος και όλοι μας τα ψυχικά και πολιτικά αποθέματα για να εκπληρώσουμε ένα καθήκον που το 2004 θα ήταν ανάβασις του «ΥΜΜΗΤΟΥ» και τώρα του «ΟΛΥΜΠΟΥ»;

και με δεδομενο, οπως ο Μιμης ξαναλεει, οτι :

Οι «χρυσές ευκαιρίες» στην πολιτική για έναν ηγέτη είναι το πολύ δύο, σπάνια τρεις, όσες και οι πιθανότητες ΑΙΦΝΙΔΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Ερωτω χωρις να περιμενω απαντηση αλλα με την ελπιδα προβληματισμου απο ολους μας:

Ποιος απο τους τρεις ηγετες μπορει να φτασει στο στοχο (που ειναι η Ροδος) ανεβαινοντας μονο τον "Υμμητο" χωρις να ριψοκινδυνευσει στον "Ολυμπο";

Με ποιον απο τους τρεις αρχηγους εχουμε περισσοτερες "χρυσες ευκαιριες";

Με ποιον απο τους τρεις αρχηγους εχουμε τη μεγαλυτερη πιθανοτητα να τον κατευθυνουμε προς την Ροδο και αυτος να μας ακολουθησει που ειναι ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ;

Ποιος απο τους τρεις υποψηφιους για να εχει μεγαλες πιθανοτητες αναληψης της εξουσιας πρεπει να αλλαξει τον εαυτο του, (πραγμα οχι ευκολο για οσους γνωριζουν ψυχολογια);

Θελουμε τη Ροδο; Πρεπει να αποφασισουμε με ποιον ολοι μαζι θα κανουμε το πιο μεγαλο αλμα(πηδημα) στη σωστη κατευθυνση πια, χωρις συναισθηματικες ή "ιδιοτελεις " δεσμευσεις και σκεψεις.