ΧΩΡΙΣ ΕΥΚΟΛΗ ΔΙΕΞΟΔΟ

Αν ένας αξιόλογος πολίτης αυτής της χώρας που ζούμε, για να αναγνωριστεί η αξία του, πρέπει ή να ξενιτευτεί ή να χάσει την αξιοπρέπεια του, τότε όλοι πρέπει να διορθώσουμε κάτι για να υπάρξει διέξοδος και πρώτα απ’ όλα πρέπει να διορθώσουμε τους εαυτούς μας.

Αισθανομαι προδομένος όταν αυτοί που μας κυβερνούν ενδιαφέρονται για την διαιώνισή τους στη εξουσία και την αυτοεξυπηρέτηση τους και αδιαφορούν γι΄ αυτά που θα έπρεπε να ενδιαφέρονται, στην ουσία δηλ. μοιάζουν με εμάς ενώ εμείς είχαμε την απαίτηση να είναι καλύτεροι από εμάς.

Θλίβομαι όταν η πνευματική ηγεσία των Πανεπιστημίων και της χώρας, μορφώνουν και «τακτοποιούν» τα δικά τους παιδιά και αδιαφορούν για τα δικά μας.

Θυμώνω όταν οι καθηγητές Πανεπιστημίου, διδάσκουν τον τρόπο να απεργείς και συγχρόνως να πληρώνεσαι, στηριζόμενοι στις πλάτες και τους αγώνες των φοιτητών τους.

Χάνω την ελπίδα μου όταν οι φοιτητές αντί να έχουν πρωτοπόρα οράματα, προσπαθούν να μας μοιάσουν.

Απογοητεύομαι με όλους εμάς, που υποκρινόμαστε ότι αγαπάμε το πράσινο και τα πάρκα και χτίζουμε στα οικόπεδα μας τσιμεντένια φρούρια με αντιπαροχή.

Βρίσκομαι σε αδιέξοδο με τους δικαστές, που είναι οι πρώτοι που δεν έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη που οι ίδιοι υπηρετούν.

Συγχύζομαι με τους δημόσιους υπαλλήλους, που πληρώνονται όχι για να δουλεύουν αλλά για να μας «δουλεύουν» και να δηλώνουν μονίμως αναρμόδιοι.

Λυπάμαι για όλους όσους πιστεύουν ακόμη, ότι όλοι πρέπει να είμαστε δημ. υπάλληλοι, ενώ αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Αγανακτώ με τους δημοσιογράφους, που στο βωμό της τηλεθέασης κατασπαράζουν κάθε ιερό και όσιο.

Προβληματίζομαι για κάποιους, που μόλις αποκτήσουν γνώσεις και κάποιο πτυχίο, θεοποιούν τον εαυτό τους και ξεχνούν την πίστη τους στο θεό, που διδάσκει αγάπη – ταπεινοφροσύνη – δικαιοσύνη!

Αισθάνομαι ότι υποτιμούν την νοημοσύνη μου τα κόμματα που φροντίζουν για την επιβίωση τους και αδιαφορούν για την αξιοπιστία τους.

Απελπίζομαι με τους βουλευτές, που σε μια νύχτα μετατρέπονται σε «βολευτές», σιωπούν και εξαφανίζονται ως τις επόμενες εκλογές.

Αισθάνομαι απέχθεια για τους συνδικαλιστές εργατοπατέρες, που λένε όχι σε όλα, ακόμη και σε κάθε θετικό που πάει να γεννηθεί.

Φαρμακώνομαι με όλους εκείνους τους γιατρούς, που μέσα από τα δικά μας δημόσια νοσοκομεία, εκμεταλλεύονται τον πόνο και την ασθένεια των συγγενών μας, χωρίς ίχνος συστολής και αξιοπρέπειας.

Αδυνατώ να συμπαθήσω όλους εκείνους από τους πιο πάνω, που κάνουν το σταυρό τους, για να μη υποψιαστούμε ότι στο μόνο που πιστεύουν είναι ο εαυτός τους.

Δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξος, ότι θα βρούμε διέξοδο όταν ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι δεν πάμε καλά σε τούτη τη χώρα, έχουμε τη βεβαιότητα από την άλλη μεριά, ότι θα σωθούμε κρυπτόμενοι πίσω από το δάχτυλο μας.

Αν όλοι όμως επιλέξουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αξιόπιστοι και αξιοθαύμαστοι ο καθένας στη δουλειά του και στη ζωή του, τότε μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Αν περιμένουμε να διορθωθούν πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά να ξεκινήσουμε και εμείς, τότε το παιχνίδι είναι οριστικά χαμένο.
Δημοσιευτηκε στα ΝΕΑ 7/6/2007 στις ματιες του Λ. Παπαδοπουλου με τιτλο "ΑΔΙΕΞΟΔΟ"