Παραγωγή Βοής...



Όταν η ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση)  έδινε αποζημιώσεις στους αγρότες μας
για να θάβουν τα προϊόντα τους
τα έδινε όχι για θάψιμο των προϊόντων
άλλα για θάψιμο (εξαφάνιση) των αγροτών μας.
Το χειρότερο όμως είναι πως με αυτή  τη χρηματοδότηση πέτυχαν τον αισχρό σκοπό τους.
Μας χρηματοδοτούσαν δηλ. όταν "καταφέρναμε" να παράγουμε προϊόντα "άξια" να θαφτούν και ανάξια να καταναλωθούν! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !
Ε και μεις το δεχτήκαμε.
Δεχτήκαμε να κάνουμε το προϊόν μας σκουπίδι, κάναμε μάλιστα και απεργίες όταν δεν μας έδιναν τη ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΗ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ αυτή χρηματοδότηση.


Τώρα που ίσως το μόνο που θα μπορούσε να μας σώσει,
θα ήταν οι καλλιέργειες στο πιο εύφορο περιβόλι της Ευρώπης (αν όχι και της γης)
που λέγεται Ελλάδα, οι καλλιέργειες αυτές δεν υφίστανται.
Το μόνο που θα μπορούσε να μας σώσει
θα ήταν η ασυναγώνιστη ποιότητα και νοστιμιά των αγροτικών μας προϊόντων.

Σήμερα όμως δεν έχουμε αγρότες
μας τους έθαψε -όπως είπαμε- η ΕΕ μαζί με τα προϊόντα τους.
Δεν έχουμε το πρώτο και το ΜΟΝΑΔΙΚΟ απαραίτητο σε καιρούς κρίσης προϊόν
Δεν έχουμε το αγροτικό, κτηνοτροφικό και θαλάσσιο προϊόν.
Δεν έχουμε δηλ. τροφή.
Δεν έχουμε να φάμε κοινώς.
Και σε μια κρίση το πρώτο που θέλει κάποιος να εξασφαλίσει για να επιβιώσει είναι το φαγητό του.

Υπάρχει άραγε λύση;
Ναι υπάρχει, είναι η άμεση επιστροφή στην παραγωγή.
Είναι η επιστροφή στην εκμετάλλευση των εκατομμυρίων ακαλλιέργητων στρεμμάτων γης της χώρας μας και η εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου μας.
Αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες.

Ποιοι είναι όμως διατεθειμένοι να καλλιεργήσουν αυτή τη γη να εκμεταλλευτούν τα βουνά μας και τη θάλασσα;
Κανένας φυσικά θα ήταν η πιο απλή και αυθόρμητη απάντηση.
Κανένας που να είναι χορτάτος, θα έλεγα εγώ!!
Αυτός που είναι διατεθειμένος να το κάνει είναι αυτός που θα πεινάσει.
Είναι αυτός που θα πεινάσει πραγματικά.
Ακόμη όμως δεν υπάρχουν τόσο πεινασμένοι όπως φαίνεται.
Θα υπάρξουν όμως σύντομα αν όλα συνεχίσουν να πηγαίνουν -όπως τώρα-
από το κακό στο χειρότερο.
Δεν θα αργήσει αυτό να γίνει.
Είναι φρόνιμο να το αφήσουμε πρώτα να γίνει
ή να σκεφτούμε από τώρα την επιστροφή στην πρωτογενή παραγωγή
στην παραγωγή αγροτικών-κτηνοτροφικών-θαλασσινών ποιοτικών προϊόντων;

Πιστεύω πως η ώρα είναι τώρα.
Να αναδιπλώσουμε τις δυνάμεις μας
και να χρησιμοποιήσουμε τα άνεργα πτυχία μας στην οργάνωση σύγχρονων αγροτικών και κτηνοτροφικών επιχειρήσεων με ποιοτικούς υψηλού επιπέδου προσανατολισμούς.

Η Ελλάδα είναι η εύφορη πεδιάδα μας, αυτήν έχουμε και είναι θησαυρός, είναι όμως ένας κρυμμένος και απαξιωμένος θησαυρός.
Αν σωστά την εκμεταλλευτούμε αν εστιάσουμε στην παραγωγή
και ξεχάσουμε ρουσφέτια και φαύλους αναποτελεσματικούς και αντιπαραγωγικούς διορισμούς
δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα
Η λύση είναι μια:
ΠΑΡΑΓΩΓΗ και ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ
και όχι κι άλλο φούσκωμα της φούσκας μας.

Την έξοδο από την κρίση δεν θα μας τη χαρίσει κανένας, καμία ΕΕ, θα την κερδίσουμε εμείς οι ίδιοι ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ  ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ και τότε μόνο η έξοδος αυτή θα έχει και αξία αλλά κυρίως θα έχει διάρκεια αν όχι μονιμότητα.

Ποιος όμως είναι διατεθειμένος να ακούσει;
και πιο πολύ ακόμη, ποιος είναι διατεθειμένος να πράξει;
Η απάντηση μου είναι από τη μια ο πεινασμένος αλλά απ’ την άλλη και ο ΣΟΦΟΣ.
Θα προτιμούσα να αποφασίζαμε σαν ΣΟΦΟΙ παρά σαν πεινασμένοι.


...θα ήθελα η Βοή μου να ακουστεί δυνατά, θα ήμουν όμως ευτυχισμένος αν πετύχαινα έστω και τον προβληματισμό πάνω στο θέμα

 Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η.Α στις 26 Μαΐου 2011