Παρασκευή πρωί 10:30 πηγαίνω στην πολεοδομία να συναντήσω το φίλο μου, συνάδελφό μου μηχανικό και προϊστάμενο -ας τον ονομάσω Περικλή- για μια υπόθεση ενός ακινήτου.
Η γραμματέας του μου λέει πως λείπει, είναι εκτός έδρας για μια αυτοψία και το πιο πιθανό είναι να μην έρθει καθόλου. Αν ήθελα μπορούσα να τον δω την Δευτέρα.
Φεύγω άπρακτος και γυρνώ στη δουλειά μου.
Μετά περίπου από μισή ώρα 11:00 η ώρα περίπου, βλέπω το φίλο μου Περικλή και προϊστάμενο στην απέναντι καφετερία να πίνει τον καφέ του μόνος του.
Πετάγομαι απέναντι
Γεια σου Περικλή πως κι από δω δεν είσαι στη δουλειά σου;
Όχι Βαγγέλη, μου λέει, έχω άδεια σήμερα!!!!! Γυρνάω τη Δευτέρα με ήθελες κάτι;
Εκείνη ακριβώς την ώρα δεν του είπα τίποτα για την υπόθεση μου, ήπιαμε καφέ μαζί και ο Περικλής ήθελε να μιλήσουμε για την οικονομική κρίση που περνάμε.
Ακαριαία σχεδόν, διαπίστωσα πως για όλα τα δεινά της πολεοδομίας, της πόλης μας, του δημοσίου τομέα και της χώρας μας, φταίει το ΜΝΗΜΟΝΙΟ… και πώς να το είχα καταλάβει νωρίτερα τόσο αφελής που είμαι πια…
Η Ελλάδα γνώρισε το χρυσό αιώνα του Περικλέους και σήμερα γνωρίζει το «χρυσό» κανόνα του κάθε Περικλή… … … … …
πόσα άλλα αποσιωπητικά να βάλω πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σπείρε μια σκέψη, κάθε σπόρος είναι μια λαχτάρα.