Όταν αντηχεί το σύνθημα:
"Κάψτε τα βιβλιοπωλεία"
δεν σημαίνει πως η διαδρομή της κοινωνίας μας πλησιάζει στο μηδέν
η κοινωνία φτάνει στο απόλυτο μηδέν
όταν οι γονείς που ακούνε τα παιδιά τους να εκστομίζουν αυτό το σύνθημα,
τους λένε και μπράβο!!!!!!!!!(?????)
Παραθέτω ατόφια την γνώμη του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα, για το που πάμε και αν υπάρχει πιθανότητα να φτάσουμε σ ένα καλύτερο μέλλον:
Φτάσαμε επιτέλους...
Του ΣΩΤΗΡΗ ΓΚΟΡΙΤΣΑ σκηνοθέτη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 8 Μαΐου 2010
Πηγαίναμε τριάντα πέντε χρόνια τώρα. Πηγαίναμε αποθεώνοντας όλοι μαζί την ψευτομαγκιά, την εξυπνάδα, την άρνηση, την τεμπελιά, την ευκολία, την πόζα, την επαναστατικότητα, την «γοητεία».
Σε όλους τους χώρους. Από το πώς φτιάχναμε τα σπίτια και τις πόλεις μας μέχρι το πώς κάναμε τις ταινίες μας και εσείς τις εφημερίδες σας. Από το τι μαθαίναμε στο σχολείο μέχρι το τι ονειρευόμαστε για το παιδί μας. Από το τι θεωρούσαμε αποτυχία μέχρι τι θεωρούσαμε επιτυχία.
Όλα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Την επίμονη άρνηση συνολικά της κοινωνίας μας να ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΕΙ!
Το τέλος αυτής της πορείας είχε, έχει και πάντα θα έχει το ίδιο αποτρόπαιο τέλος. Είναι αυτό που είδαμε χτες. Αυτό που ξαναείδαμε πριν από δυο χρόνια με το νεκρό παιδί. Αυτό που ενδιαμέσως βλέπαμε να γίνεται καθημερινά σε κάθε γωνιά της χώρας. Σε όλη την Ελλάδα ο πατέρας παρά τα άσπρα του πια μαλλιά να συνεχίζει να φέρεται σαν έφηβος. Να μαϊμουδίζει τον χίπη, τον επαναστάτη, τον μάγκα, τον ξύπνιο, τον πονηρό. Και οι γύρω να τον χειροκροτούν. Και αυτός να συνεχίζει τα «άλα του», τα «όπα του», τις γυροβολιές του μέσα σε χειροκροτήματα. Από τη δουλειά μέχρι το Κοινοβούλιο, από τη φορολογική του δήλωση μέχρι το εστιατόριο και με παντοτινό ναό της αρχοντοβλαχιάς τη «μεγάλη γειτονιά» της τηλεόρασης.
Μόνο που ο μεθυσμένος πατέρας δεν έβλεπε ότι με αυτόν τον τρόπο στερούσε από το παιδί του το δικαίωμα να είναι ΑΥΤΟΣ ο έφηβος!
Το παιδί όμως έβλεπε ότι ήταν κατειλημμένη η θέση που δικαιωματικά του ανήκε. Και για να μπορέσει να υπάρξει, να αποκτήσει ταυτότητα, αναγκάστηκε και στράφηκε σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο μοναχικά, πιο «ντεθιάρικα» όπως τα λένε, στέκια. Αυτό είδαμε χτες. Τον γιο να πυρπολεί, να καίει, να σκοτώνει και τον πατέρα του δυο βήματα πιο πίσω να λέει «Μπράβο γιε μου, καλά του έκανες. Για να μάθει να μην είναι απεργοσπάστης!». Μια φρικτή οικογένεια. Που δυστυχώς είμαι μέλος της. Αν υπάρχει ελπίδα, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως πως για να έρθει φως χρειάζεται πρώτα το σκοτάδι. Το σκοτάδι σήμερα είναι παντού. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για το φως. Ξέρω όμως ακόμα ότι το ύφασμα είναι τέτοιο που ο αμετανόητος πατέρας θα συνεχίσει τις εύκολες ζεϊμπεκιές του ρίχνοντας πάλι το φταίξιμο σε κάποιους άλλους. Αυτούς που τον «κλέψανε, τον κοροϊδέψανε, τον πουλήσανε, τους ξένους, τους πολιτικούς, τα κανάλια», ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!
Ελπίζω τη φορά αυτή το παιδί να μην κάθεται να τον χαζεύει αλλά να του πει να κάνει στην άκρη για να χορέψει αυτό. Παραμένω δηλαδή αμετανόητος φίλος της τέχνης που ελπίζει στην ουτοπία της αναίμακτης πατροκτονίας!
το ερώτημα που τίθεται από εμένα είναι το εξής:
ακόμη κι αν διαβάσουν όλοι οι γονείς τα γραφόμενα τούτα είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι τους αφορούν και αν έστω καταλάβουν πως τους αφορούν είναι διατεθειμένοι να επανορθώσουν τα φρικτά αυτά σφάλματα τους, ή πάλι θα φταίνε όλοι οι άλλοι???
Καλημέρα vagnes, πολύ καλό το κείμενο που δημοσιεύεις, κρίσιμο και το ερώτημα που βάζεις στο τέλος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς αλλάζουν οι 'κοινωνίες';; Ισχύει, τάχα, εδώ το 'πάθημα, μάθημα';;
Δυστυχώς, όχι.
Το πάθημα για να γίνει μάθημα, πρέπει πρώτα απ' όλα να μπορέσεις να το 'εξηγήσεις' λογικά, νηφάλια, χωρίς θυμούς, οργές, κυνήγια μαγισσών, διχασμούς.
Εμείς, είμαστε ένας πανικοβλημένος λαός, με πανικοβλημένη ηγεσία, με ανύπαρκτο πνευματικό μπούσουλα.
Ακόμη, κι όταν υπάρχουν φωνές σαν του Γκορίτσα, χάνονται μέσα στην βουή της Τρέμη και του Πρετεντέρη...
Μάλλον, λοιπόν, σιγά-σιγά αλλάζουν οι λαοί. Μην ξεχνάμε πως αυτοί που 'ζηλεύουμε' έτυχε να έχουν 400 χρόνια παραπάνω 'κράτος'.
Εμείς, τώρα, θα αιωρηθούμε σαν εκκρεμές (που το έσπρωξαν βίαια), πότε από δώ, πότε από εκεί, θα φτάσουμε στα άκρα, θα βγει άλλη μια φορά ο χειρότερος εαυτός μας, και τέλος πάντων, θα αργήσουμε αρκετά να επανακτήσουμε μια 'ισορροπία'.
Δυστυχώς..
...η ελπίδα φίλε μου Θανάση μπορεί να έρθει από την κρίση. Φτάσαμε στο όριο και νομίζω πως το ξεπεράσαμε κιόλας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό θα μας αναγκάσει να πάρουμε μέτρα παντού, δεν βγαίνει μόνο με μέτρα περικοπών, χρειάζονται και μέτρα για την ανάπτυξη του τόπου και των επιχειρήσεων. Χρειάζεται να καταλάβουν οι νέοι πως ο διορισμός στο δημόσιο δεν μπορεί να τους παρέχει πόρους για να ικανοποιήσουν τα οράματα τους. Χρειάζεται επειγόντως η ανάπτυξη επιχειρηματικού πνεύματος από τους νέους. Χρειάζεται να κλείσουμε τα αυτιά μας στις μονότονες κορώνες του Συριζα και του ΚΚΕ πως ο δημόσιος τομέας είναι λύση. Ποτέ πουθενά και9 σε κανένα καθεστώς δεν ήταν.
Χρειάζεται δουλειά και σκέψη όχι ξενύχτια και ποτά μέχρι πρωίας.
Συμφωνώ Θανάση θέλουν χρόνο όλα αυτά αλλά νομίζω πως τώρα είναι η ευκαιρία να ξεκινήσουμε. Δεν πάει άλλο, αρχίσαμε να σαπίζουμε μας μυρίστηκαν τα διεθνή κοράκια και θα μας κατασπαράξουν, αν δεν κινηθούμε σε μια πορεία ανάπτυξης. Οι νέοι μας προπαντός θα πρέπει να ξυπνήσουν από το λήθαργο που πάει να τους καταπιεί.