Πριν ξεκινησουμε να αναζητουμε αντικειμενικα κριτηρια αξιολογησης στην Παιδεια για παραδειγμα, θα πρεπει να απαντησουμε σε ενα βασικο ερωτημα:
Γιατι χρειαζεται αξιολογηση ενα πνευματικο Ιδρυμα, ενας πανεπιστημιακος δασκαλος;
"Για να επωφεληθει η κοινωνια (φοιτητες, επιχειρησεις, δημοσια διοικηση κλπ) απο την αξιοσυνη τους" φαινεται να ειναι η ορθη και προφανης απαντηση.
Η πολιτεια δηλαδη οσους αποφοιτους δεν απορροφηθουν απο ιδιωτικες επιχειρησεις, να τους αξιοποιησει στη δημοσια διοικηση αναλογα με την αξια του ο καθενας στην καταλληλη θεση. Με άλλα λογια να εφαρμοσει αξιοκρατικο συστημα παντου.
Για να ευχαριστησει δε τους αξιους καθηγητες τους, ετσι ωστε να συνεχισουν το εργο τους με την ιδια αποδοτικοτητα, θα πρεπει να τους ανταμειβει ηθικα και οικονομικα. Να δημιουργει με άλλα λογια μια ευγενη αμιλλα και ενα ισχυρο κινητρο, μεταξυ των καθηγητων αλλά και των φοιτητων, ωστε παλι η ολη κατασταση να οδηγει σε επιπροσθετο ανταποδοτικο κερδος για την κοινωνια.
Αν αυτη την αυτονοητη διαδικασια εφαρμογης, εκμεταλευσης και στηρηξης της αξιολογησης στην πραξη δεν μπορει να την εγγυηθει με αξιοπιστια μια κυβερνηση, ενα κομμα εξουσιας, ποιος ο λογος να επιζητουμε αξιολογηση καθηγητων, φοιτητων και πανεπιστημιων;
Η καθιερωση λοιπον της αξιολογησης θα πρεπει να ειναι το δευτερο απαραιτητο μερος μιας εξυγιαντικης προσπαθειας. Το πρωτο μερος θα πρεπει να ειναι η αξιοπιστια των κυβερνησεων και των κομματων, καθως και η διαπιστωση που πρεπει να αποδεικνυεται καθημερινα, της αποφασης ολων για τη στηριξη της αξιοκρατιας. Ειναι ακατορθωτο, ακατανοητο να επιθυμουμε να κτισουμε πρωτα τον δευτερο οροφο, ενω μας λειπει ο πρωτος.
Η αξιοκρατια και η αξιοπιστια πρεπει να ειναι ο κανονας και οχι η εξαιρεση. Τοτε και η αξιολογηση θα εχει την χρησιμοτητα και την αξια που της πρεπει για να την καθιερωσουμε, τοτε και η καθιερωση της δεν θα εχει σπουδαιους λογους να αμφισβητειται απο κανεναν.
Με απλα και λιγα λογια, αξιοπιστια προεκλογικων λογων και μετεκλογικων πραξεων, εμπρακτη αποδειξη σεβασμου της αξιοκρατιας και στο τελος δικαια και αντικειμενικα κριτηρια αξιολογησης σε ολους τους τομεις, που μπορουμε ευκολα να προτεινουμε ολοι μας και να εφαρμοσουμε για το καλο της χωρας μας.
Ποσο ευκολο ειναι αραγε αυτο να ξεκινησει να γινεται εφαρμοσιμο στην Ελλαδα, αν δεν αλλαξει ριζικα η νοοτροπια μας (πολιτων και πολιτικων) που λεει: Εγω να βολευτω και να επωφεληθω θελω των νοσηρων καταστασεων και ας πανε να κουμπουριαστουν ολοι οι άλλοι, με τις θεωριες τους περι αξιοκρατιας, αξιολογησης, αξιοπιστιας και άλλα κουραφεξαλα...
Υπαρχουν αραγε τροποι να ξεπεραστουν αυτα τα εμποδια;
Αν πιστευτε πως μπορουν να επιλυθουν τα αδιεξοδα, τοτε σας περιμενουμε, οι φιλοι μου κι' εγω στους "φακελους προτασεων" να μας αναπτυξετε τις προτασεις σας.
Η παρουσιαση των φακελων εχει ηδη αναρτηθει και στο papandreou.gr
Πάντα είσαι ενα κλικ μπροστά, αγαπητέ microekdoti...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αξιολόγηση πρέπει να γίνει θεσμός στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως και σε όλο το δημόσιο βίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά χρειάζεται και λίγο προσοχή, γιατί υπάρχουν δύο μορφές αξιολόγησης.
Αυτή με τα καθαρά ιδιωτικά κριτήρια και αυτή η οπόία έχει και ενισχυτικό χαρακτήρα.
Και για να γίνω πιο σαφής φέρνω ένα παράδειγμα:
Έστω ότι αξιολογούνται οι Σχολές Πολιτικών Μηχανικών. Το πιο πιθανό είναι να προηγείται στην κατάταξη το Εθνικό Μετσοβιο Πολυτεχνείο και να έπονται τα άλλα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι κινήσεις του κράτους (αν και εγω θεωρώ ότι πρέπει τα ιδρύματα να έχουν οικονιομική και διοικητική αυτοτέλεια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) πρέπει να είναι τέτοιες ώστε να οδηγήσουν κάποια από τα περιφερειακά σε κλείσιμο και υποβάθμιση, αλλά το πως η χρηματοδότηση θα κινηθεί έτσι
(τουλάζιστον το πρώτο διάστημα) ώστε να δοθούν κίνητρα να πλησιάσουν τον πρώτο.
Αυτό σημαίνει αξιολόγηση με ενισχυτικό χαρακτήρα σε πολύ γενικές γραμμές.
Και ενώ η έννοια αξιολόγηση είναι κάτι που στην κοινωνία έχει σχεδόν καθολική αποδοχή, κανένας δεν θέλει να τη βάλει "σπίτι του" γιατί βολευέται με την υπάρχουσα διαρρύθμιση, όπως επισημαίνεις και εσύ στο τέλος.
Καλως ορισες φιλε matrix
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ιστολογιο του Μιμη στην προσφατη αναρτηση του, διαβασα μια πολυ ενδιαφερουσα προταση και με προβληματισε πολυ θετικα, σου παραθετω ακριβως το σκεπτικο της:
"Προέκταση των παραπάνω είναι και η άποψη μου για τη δημιουργία Κεντρικών Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων. Δηλάδή ένα Πανεπιστήμιο Οικονομικών, ένα Πανεπιστήμιο Ιατρικής, ένα Πανεπιστήμιο Μηχανικών κλπ. Στα πανεπιστήμια αυτά θα γίνεται κεντρικός σχεδιασμός, προγράμματος σπουδών, συγγραμμάτων, οικονομικής διαχείρισης κ.λ.π. Στη συνέχεια σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, που θα επιλεχθούν με πληθυσμιακά κριτήρια και κριτήρια ζήτησης θα ιδρυθούν υποκαταστήματα του κάθε πανεπιστημίου. Έτσι σε όλη τη χώρα, οι φοιτητές του ίδιου κλάδου θα διδάσκονται τα ίδια μαθήματα, ενώ από τη στιγμή που το επίπεδο σπουδών θα είναι το ίδιο παντού και η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο ελεύθερη, οι μαθητές δε θα χρειάζεται να μεταστανεύουν σε άλλη πόλη, εξοικονομώντας και κοινωνικούς πόρους".
Νομιζω θα εχει μεγαλη επιτυχια να μπορουσε αυτο με καποιο τροπο να υλοποιηθει.
Ποια ειναι η αποψη σου, για να λυναμε και το προβλημα της ενισχυτικης αξιολογησης που αναφερεις στο σχολιο σου;
Φιλε elias και matrix
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντως αυτοι που γενικως αντιδρουν, με διαφορες απιθανες εκδοχες, στην αξιολογηση τους, πρεπει να παρδεχτουμε εδω, οτι ειναι οι λιγοτερο αξιοι και οι περισσοτερο ιδιοτελεις.
Δηλαδη η πλειοψηφια αυτων που μας κυβερνουν με άλλα λογια.
Οι αξιοι αναδεικνυονται στις ιδιωτικες επιχειρησεις, ως στελεχη, ως ανωτεροι υπαλληλοι, ως επιχειρηματιες, ως καθηγητες Πανεπιστημιων, ως ερευνητες, ως φιλοσοφοι κλπ κλπ.
Ποιον απο αυτους ευκολα μπορουμε να πεισουμε να ασχοληθει με την πολιτικη ειδικα εδω στην Ελλαδα;
Ομως αν θελουμε να παμε ενα βημα επανω, πρεπει οποτε βρισκουμε αξιους που θελουν με την πολιτικη να ασχοληθουν, να τους υποστηριζουμε με φανατισμο ολοι μας.
Αυτοι με την αξιοσύνη τους εχουμε ελπιδες να πεταξουν πολλους εξω απο τους "άλλους" τους γνωστους μας αναξιους και ιδιοτελεις.
Σχετικά με το θέμα της εκπαίδευσης θα τοποθετηθώ στους φακέλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά επειδή είχες περάσει από το ιστολόγιο μου κάποια στιγμή η ταινία "οι ζωές των άλλων" πως σου φανηκε τελικά?
Να είσαι πάντα καλά.
Φιλε Αντωνιε
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρομαι που με επισκεφτηκες και συ και θα περιμενω τις προτασεις σου για την παιδεια και ειδικα στο κεφαλαιο εκπαιδευτικοι οπου εχω και την ευθυνη.
Πιστευω θα με βοηθησει η αποψη σου για δυο λογους, ο πρωτος γιατι απο τη δουλεια σου εχεις ιδιαιτερως ευαισθητες εμπειριες και ο δευτερος γιατι οι αποψεις στις αναρτησεις σου (τουλαχιστον οσες απ' αυτες προλαβα να διαβασω)με βρισκουν απολυτα συμφωνο.
Οσο για την ταινια "οι ζωες των άλλων" που πηρα την ιδια μερα σε DVD και ειδα, εγινε ευθυς απο τις πιο αγαπημενες μου.
Ενας ψυχρος αρχικα ανακριτης και διδασκαλος πιστος στο "ιδανικο" καθεστως οπως στην αρχη νομιζε, μεταμορφωθηκε μπροστα στα ματια μας, βγαζοντας τον πραγματικο ιδεολογο και ευαισθητο εαυτο απο μεσα του.
Διαλεξε συνειδητα το μοναχικο βιο για να υπηρετησει με μεγαλυτερη αυτααπαρνηση το αγαπημενο του καθεστως.
Θυσιαζε τον εαυτο του για χαρη μιας ανωτερης ιδεας.
Οταν με τον πιο χυδαιο τροπο ο προϊσταμενος του ζητησε την βοηθεια του για να εξοντωσει τον συγγραφεα, απλως για να ανεβει εκεινος πιο ψηλα στην ιεραρχια, η πιστη του κατερευσε και τη θεση της πηρε ευθυς αμεσως η πιστη στο πανανθρωπινο αγαθο της ελευθεριας.
Ουτε στιγμη δεν διστασε.
Με τη συνειδηση του ησυχη, οπως παντα ηταν, συνεχισε τη μοναχικη ξανα ζωη του.
Ωσπου ηρθε η ωραιοτερη στιγμη της σεμνης ζωης του η επιβραβευση το ευχαριστω, "Ειναι για μενα" και το χαμογελο που ζωγραφιστηκε στο προσωπο του δεν θα ξεχασω ποτε...
Υπεροχη ταινια
Την πρόταση του κ. Ανδρουλάκη την έχω υπόψη μου και σε γενικές γραμμές συμφωνω ότι κινείται στη σωστή κατευθυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τα μαθήματα δεν είναι ανάγκη να κάνουν όλα τα τμήματα τα ίδια , πλην των βασικών φυσικά.
Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πρέπει να δοκιμάζουν νέα πράγματα και καταστάσεις και τα καλούπια που θα μπούν πρέπει να τους δίνουν τη δυνατότητα "ευελιξίας".
Επιπλέον, οι σχολές πρέπει να ορίζουν ένα μέγιστο αριθμό εισακτέων και όχι αυτό να γίνεται ανάλογα με τη ζήτηση. Πρέπει ο κόσμος να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να αντιστοιχούν 10πλασίοι μηχανικοί ανα κάτοικο στην Ελλάδα, σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης.
(Θα μου πεις θα βγαίνουν έξω και θα γίνονται...αυτό είναι ένα θέμα)
Πριν γίνει αυτό το κεντρικό Πανεπιστήμιο, πρέπει να εξισωθούν οι ανισότητες. π.χ. πριν δύο χρόνια θυμάμαι στα Εργαστήρια της Πολυτεχνικής Σχολής στην Ξάνθη δεν είχα ρεύμα γιατί δεν
είχαν πληρώσει τη ΔΕΗ.
Όσον αφορά περί των άξιων και την ενασχόληση με την πολιτική συμφωνώ...
Απλά αυτοί οι "άξιοι" δεν είναι πανάκεια.
Πρέπει να έχουν και επαφή με την πραγματικότητα, γιατί ξέρω αρκετούς που δεν έχουν καθόλου...
P.S. Χάρηκα που βρήκα ένα συνάδελφο στη blogσφαιρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή