ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ

Υπάρχουν στην Ελληνική κοινωνία, πέραν από πολιτικές και κομματικές προτιμήσεις και προκαταλήψεις, τέσσερις μεγάλες κατηγορίες πολιτών.

Η πρώτη κατηγορία είναι ίσως (αλλά και δυστυχώς) η πολυπληθέστερη και σε αυτήν ανήκουν όσοι εξυπηρετούνται και απολαμβάνουν ή νομίζουν πως απολαμβάνουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής με τα σημερινά δεδομένα της αναξιοκρατίας, των πελατειακών σχέσεων πολίτη και πολιτικής κομματικής ηγεσίας, εκμεταλλευόμενοι ένα «κράτος» που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ενεργοποιήσει τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς. Η κατηγορία αυτή των πολιτών ενδιαφέρεται μόνο πως θα ρουφήξει προς όφελος της και την τελευταία σταγόνα από το αίμα της χώρας και το τελευταίο πόρο προς ίδιον όφελος, χωρίς καμιά σκέψη και προοπτική για την κοινωνία και για τους άλλους πολίτες.

Η δεύτερη κατηγορία είναι όλοι αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει πως για να έχει η χώρα μας μέλλον και να μπορέσει να βγει από την τεράστια κρίση που έχει περιέλθει, χρειάζονται ριζικές αλλαγές στην νοοτροπία του κράτους και των πολιτών σε μια πορεία προς την υγιή παραγωγή, την εργατικότητα, την τιμιότητα, την ηθική, την δικαιοσύνη χωρίς ανήθικους συμβιβασμούς, την αλληλεγγύη, το μεράκι και τελικά την αγάπη για τον συμπολίτη, την αγάπη για την κοινωνία, με κοινωνική συνείδηση σε πλήρη εγρήγορση.

Η τρίτη κατηγορία είναι αυτή που συνειδητά έχει επιλέξει να μη συμμετέχει και στην ουσία να αδιαφορεί για τα κοινά. Ζουν και εργάζονται στη χώρα, ζουν και βλέπουν πως η χώρα η πατρίδα τους δεν πάει καλά και αυτοί παραμένουν αμέτοχοι και αδιάφοροι για την εξέλιξη και την όποια κατάληξη. Συνειδητά απέχουν για διάφορους λόγους, πολιτικούς, προσωπικούς ή άλλους και απολαμβάνουν όσα καλά τους έχει προσφέρει μέχρι σήμερα το κράτος και υπομένουν και υποφέρουν βεβαίως κι αυτοί με τα δεινά, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλουν να συμμετέχουν στην ουσία αδιαφορούν.

Υπάρχει τέλος μια κατηγορία πολιτών(;), ευτυχώς είναι η πιο μικρή, η οποία αρέσκεται στο να καταστρέφει ότι με κόπο έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας από μνημεία μέχρι κτίρια και επιχειρήσεις, από καταστήματα μέχρι και πολιτιστικούς και ιστορικούς θησαυρούς. Αυτή η κατηγορία πολιτών θεωρεί πως προσθέτοντας κι άλλα δεινά  στη χώρα, αυτός θα είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος που μπορεί να μας αφυπνίσει και να μας σώσει από την κρίση!

Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που κυριάρχησε στη διοίκηση και στα πολιτικά και κυρίως στα οικονομικά δρώμενα της χώρας από ιδρύσεως αν θέλετε του Ελληνικού κράτους. Είναι η κατηγορία  εκείνη που ο λαϊκισμός είναι ο οδηγός της και οι πελατειακές σχέσεις είναι το θηρίο εκείνο που κατασπάραξε και συνεχίζει να κατασπαράζει τον  πλούτο και την ελπίδα για το αύριο της Ελλάδας.

Κατέχει την εξουσία,  την παραεξουσία για να είμαι ακριβής, και λυμαίνεται ακόμη και σήμερα χωρίς ενδοιασμούς και ενοχές κάθε ευκαιρία που της παρουσιάζεται για ίδιο και μόνο όφελος, αδιαφορώντας σε «εγκληματικό» βαθμό για το σύνολο της κοινωνίας και για την προοπτική μιας αναγέννησης της χώρας.

Είναι όλοι αυτοί που συντηρούν το υπάρχον σάπιο και ανήθικο σύστημα εκμαυλισμού και εξαγοράς των πάντων με όποιο τίμημα.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτή που ή θα είναι σχεδόν μόνιμα εκτός εξουσίας ή όταν καταλαμβάνουν οι εκφραστές της κάποιο από τα ανώτερα κύρια αξιώματα γρήγορα απομακρύνονται σε δευτερεύουσες θέσεις ή υποχρεούνται σε παραίτηση από τις πιέσεις που τους εξασκεί η πρώτη κυρίαρχη, όπως την αποκαλέσαμε, κατηγορία.

Η τρίτη και τέταρτη κατηγορία επιδίδεται μονίμως στο έργο της, η μια στην μη συμμετοχή και στην αδιάφορη απραξία της και η άλλη σταθερά ταγμένη στον καταστροφικό της προσανατολισμό.

Ποια λοιπόν, μετά από αυτά, μπορεί να είναι η λύση στο απύθμενο πρόβλημα της κρίσης χρέους και αξιοπιστίας την οποία διερχόμαστε ως πολίτες και ως χώρα;

Η απάντηση σχεδόν μοιάζει αυτονόητη.

Παρόλο που τα αυτονόητα στη χώρα μας είναι τα πιο δυσεπίλυτα προβλήματα διαχρονικά, η απάντηση και συνεπώς και η λύση, που εναγωνίως αναζητούμε, είναι μία.

Την άσκηση της εξουσίας της όποιας εξουσίας και του ελέγχου του κράτους και κυρίως της διαχείρισης των οικονομικών θα πρέπει σήμερα κιόλας να την αναλάβει η δεύτερη κατηγορία, θα πρέπει να ανατεθεί στη δεύτερη κατηγορία πολιτών.

Όμως το σοβαρότερο ερώτημα που αμέσως προκύπτει από αυτή τη λογική διαπίστωση, είναι πως είναι δυνατόν να αποφασίσει η πρώτη κατηγορία, η κατηγορία που τόσα χρόνια κυριαρχεί και από εξουσία που είναι σήμερα (παραεξουσία είναι ο πιο σωστός χαρακτηρισμός) να πάει στο περιθώριο των εξελίξεων;

Υπάρχουν δύο τρόποι κατά την άποψη μου για να γίνει αυτό, ο ένας επώδυνος και καταστροφικός ο άλλος πολιτισμένος και αποτελεσματικός:

Ο πρώτος ο επώδυνος, είναι η πρώτη και δεύτερη κατηγορία πολιτών να  επιδοθούν σε μια ατέλειωτη διαδικασία συγκρούσεων μεταξύ τους, με απρόβλεπτα και οπωσδήποτε οδυνηρά αποτελέσματα για τη χώρα, που με βάση και τις μνήμες από το παρελθόν θα πρέπει πάσει θυσία να αποφευχθεί.

Στις εποχές που ζούμε της ταχύτητας και της επανάστασης της τεχνολογίας οποιαδήποτε σύγκρουση θα μας οδηγούσε, με μεγαλύτερη ταχύτητα και πιο σύντομα απ’ ότι φανταζόμαστε, στην καταστροφή χωρίς ελπίδα επιστροφής.

Ο δεύτερος θα ήταν ο ειρηνικός, να παραδεχτούν δηλ οι της πρώτης κατηγορίας ότι δεν πάει άλλο με την ιδιοτελή πολιτική τους και την οικονομική και κοινωνική τους συμπεριφορά, να κατανοήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους για το βάθος της κρίσης στο οποίο μας έχουν οδηγήσει, να αλλάξουν ριζικά και οριστικά στάση και συνειδητά πια να  παραχωρήσουν τα κύρια πόστα της εξουσίας στην δεύτερη κατηγορία πολιτών.

Βλέπετε εσείς να υπάρχει κάποια άλλη λύση;

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή λοιπόν, ας ξεχάσουμε το αμαρτωλό παρελθόν, ας ξεχάσουμε λαϊκισμούς και πελατειακές σχέσεις διαφθοράς, αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας κι ας σκεφτούμε το μέλλον της πολιτείας μας, της χώρας μας.

Όλοι ενωμένοι κι ενταγμένοι στο Ιερό σκοπό αυτό.

Στον σκοπό που κύριο μέλημα του θα έχει την επανεκκίνηση της παραγωγής από το μηδέν, από την πρωτογενή αγροτική παραγωγή μέχρι την σύγχρονη τεχνολογία και τεχνογνωσία. Αυτή είναι η λύση και η μόνη προοπτική για να ξεκινήσει η αναστροφή του κλίματος με σταθερή στόχευση στην συνεχή ανάπτυξη.

Πρώτη, δεύτερη, τρίτη και τέταρτη κατηγορία πολιτών όλοι κάτω από την ίδια σημαία, τη σημαία της διάσωσης της πολύτιμης και αγαπημένης μας πατρίδας.

Ζούμε σε κρίσιμη ιστορική στιγμή, θα καταφέρουμε να είμαστε άξιοι αυτής της τόσο ένδοξης ιστορίας του τόπου μας  ή θα κατρακυλήσουμε στο βούρκο της πτώχευσης και της υποτέλειας που πρώτα και πιο σκληρά θα διαλύσει τις πιο ασθενικές οικονομικά τάξεις;

 Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η.Α στις 16 Ιουνίου 2011

Συνεννοηθήκανε. Αυτό δεν αναμέναμε άλλωστε...

Αφού δεν μπορούν να συνεννοηθούν είναι σίγουρο πως δεν μπορούν και να συγκυβερνήσουν...
Γι αυτό το λόγο είμαστε Αγανακτισμένοι, γιατί ενώ ούτε μπορούν να κυβερνήσουν ούτε μπορούν να συγκυβερνήσουν δεν μπορούν ακόμη- ακόμη ούτε να προτείνουν ένα κοινά αποδεκτό πρωθυπουργό μια κοινά αποδεκτή κυβέρνηση...
Τι να τους κάνουμε τέτοιους πολιτικούς, τέτοια κόμματα;

Να ποιοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες μας
Να ποια είναι τα κόμματα μας
Να γιατί μας ρίξανε στο γκρεμό

ΠΑΣΟΚ: αφού χάνουμε από τις δημοσκοπήσεις πάμε για κυβέρνηση μεγάλης διάρκειας

ΝΔ: αφού κερδίζουμε από τις δημοσκοπήσεις πάμε για κυβέρνηση μικρής διάρκειας

ΚΚΕ: αφού οι δημοσκοπήσεις μας δίνουν ένα μεγαλύτερο ποσοστό πάμε εκλογές για να το  πανηγυρίσουμε

ΣΥΡΙΖΑ: αφού οι δημοσκοπήσεις μας φέρνουν πάνω από 3% πάμε για εκλογές

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Πάμε για εκλογές γιατί οι δημοσκοπήσεις λένε ότι μπαίνουμε στη νέα βουλή και αυτό θα είναι θρίαμβος για το νεοσύστατο κόμμα μας

ΛΑΟΣ: !  ;  ?  αυτοί πάντως δεν σκέφτηκαν τις δημοσκοπήσεις περίεργο

Εμάς αλήθεια αναρωτιέμαι που μας έχουν γραμμένους πως και μας έχουν σίγουρους, αφού μόνο τις δημοσκοπήσεις ρωτούν κι εμάς μας έχουν γραμμένους στα μπιιιπ.

Ε να λοιπόν η πρόταση γράψτε τους και σεις ΨΗΦΙΣΤΕ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ

Απαιτείστε και συνδιαμορφώστε πολιτική εκπροσώπηση των Αγανακτισμένων στην επόμενη βουλή.
Επειδή όμως χρειάζεται πολύς χρόνος και διαδικασίες χρονοβόρες για να συμμετάσχει ένα νεοϊδρυθέν κόμμα στην επόμενη βουλή, ας συμφωνήσουνε οι Αγανακτισμένοι (εμείς όλοι δηλαδή οι πολλοί) με ένα μικρό πολύ μικρό κόμμα να αποδεχτεί τις προτάσεις και τα προτεινόμενα πρόσωπα και να το διαδώσουμε σ’ όλη την Ελλάδα, πως το κόμμα αυτό στις επόμενες εκλογές θα εκπροσωπήσει τους Αγανακτισμένους.

Και τότε ναι ας πάμε στις εκλογές και να δούμε ποιον αυτές οι εκλογές θα ωφελήσουν τα επαγγελματικά γερασμένα και αναξιόπιστα κόμματα που μας έφεραν στο σημείο μηδέν ή την πρόταση προτροπή των Αγανακτισμένων;;

Εμπρός λοιπόν να προτείνουμε και να εκλέξουμε τους αντιπροσώπους μας στη νέα βουλή.
Υπάρχουν προτάσεις;
Μπορούμε να βρούμε εκείνα τα πρόσωπα που θα γίνουν οι ηγέτες των Αγανακτισμένων;
Μπορούμε να κατεβάσουμε ιδέες και πρόγραμμα διακυβέρνησης;
Κι ας μη ξεχνάμε το πρώτο κόμμα στις προηγούμενες εκλογές ήταν η αποχή
Αυτούς τους απέχοντες εκφράζουν οι Αγανακτισμένοι.
Οι σημερινοί Αγανακτισμένοι είναι οι χτεσινοί απέχοντες
Τι λέτε;
Μπορούμε να ξεκινήσουμε;

ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ 15/6/2011 (Συνεχώς με προσθήκες)

Ιδου το κέρδος

των ειρηνικών πολιτισμένων συγκεντρώσεων

Κλονίζουν το πολιτικό σύστημα

το οποίο κάτω από το βάρος των ενοχών του

και των αλόγιστων υπογραφών σε συμβόλαια και μνημόνια

αποφασίζει να κινηθεί προς άλλες κατευθύνσεις

που το κίνημα των αγανακτισμένων αλλά φιλειρηνικών διαδηλωτών

επιβάλλει με τον αγώνα του και την επιμονή και υπομονή του,

παρόλες τις προσπάθειες

αποσυντονισμού αυτού του κινήματος

από τους επαγγελματίες της δυσφήμισης και της καταστροφής

καθώς και της διαστρέβλωσης

των αιτημάτων και των προθέσεων των αγανακτισμένων.

Οι πολιτικές και οικονομικές λύσεις

θα έρθουν σύντομα

και θα είναι προς όφελος όλων μας.

Οι Αγανακτισμένοι θα επιβάλλουν τον πολιτισμό τους
Θα αποβάλλουν τους καταστροφείς
Και θα επιβάλλουν
Την Εθνική συμφιλίωση
και Ομόνοια όλων μας.

Η απαίτηση για εθνική συμφιλίωση
περνά μέσα από μια νέα κυβέρνηση
που δεν θα παίζουν τον πρώτο ρόλο οι πολιτικοί
αλλά οι πολίτες.
Όχι πρωθυπουργός πολιτικός (Παπανδρέου, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη, Τσίπρας, Παπαρήγα, Κουβέλης)
όχι υπουργός οικονομικών πολιτικός
όχι κυβέρνηση πολιτικών
σίγουρα όχι κυβέρνηση πολιτικών αλλά κυβέρνηση ποιοτικών πολιτών με αξία  αξιοπρέπεια
και ενεργό και αποδειγμένη ανεξαρτησία και αγάπη-λατρεία για την Ελλάδα

Την απάντηση αποδείχτηκε περίτρανα δεν μπορούν να τη δώσουν
οι πολιτικοί
αυτοί οι μικροί ελάχιστοι πολιτικοί που είναι στο προσκήνιο.
Θα μπορούσαν ίσως να δώσουν απάντηση
αυτοί που είναι σιωπηλοί
και έντιμοι (Αλέκος Παπαδόπουλος, Κωστής Στεφανόπουλος)
Όμως το κομματικό συμφέρον
αυτό που έφερε την Ελλάδα στο σημείο μηδέν αντιδρά


Το λόγο έχουν πάλι οι Αγανακτισμένοι
Οι Αγανακτισμένοι πρέπει να μιλήσουν
Να προτείνουν ανοιχτά και φωναχτά
μια λύση Συμφιλίωσης
μια λύση που να αποδεικνύει την αγάπη τους για την Ελλάδα
μια λύση που να σέβεται τις αγωνίες ενός ολόκληρου λαού.

Δημιουργική διαμαρτυρία

Tου Αλεξη Παπαχελα

 
Τίποτα δεν προκαλεί μεγαλύτερη ανησυχία και απελπισία από τις στατιστικές για την ανεργία των νέων· τα νούμερα είναι πραγματικά συγκλονιστικά. Eίναι μαθηματικώς βέβαιο πως αν δεν βρεθούν γρήγορα λύσεις, δηλαδή δουλειές, πολλά νέα παιδιά θα ακολουθήσουν τον δρόμο της άρνησης, της βίας, ακόμη και τον δρόμο των δεκάδων παιδιών των «Πυρήνων».

Για να τα λέμε όμως τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ένα ζήτημα είναι να υπάρξει ανάπτυξη και θέσεις εργασίας και ένα άλλο ζήτημα είναι να αλλάξει η νοοτροπία μας. Η γενιά της μεταπολίτευσης μεγάλωσε τα παιδιά της με την αρχή πως έχουν παρά πολλά δικαιώματα και μεγάλες προσδοκίες από το κράτος. Το ζητούμενο ήταν ένας διορισμός στο Δημόσιο ή μια δουλειά «αγρότη» που βασιζόταν σε εγγυημένες επιδοτήσεις. Πουθενά δεν υπήρχε το στοιχείο του ρίσκου, το κυνήγι της ευκαιρίας και η ιδέα πως πρέπει να τα βγάλεις πέρα μόνος σου. Ηταν τόσο μεγάλη η προσδοκία του βολέματος που δεν άφηνε περιθώρια για τέτοιες σκέψεις.

Ας μην ξεχνάμε πως ο Ελληνας νέος ερχόταν και έρχεται, σε μεγάλο βαθμό, αντιμέτωπος με όλη τη σαπίλα του ελληνικού συστήματος πολύ νωρίς. Πάει στον στρατό και το μόνο που βλέπει είναι παιδιά που τηλεφωνούν στους γονείς για να βεβαιωθούν πως ο τάδε μίλησε στον δείνα για μια καλή μετάθεση. Πάει στο πανεπιστήμιο και βιώνει την απόλυτη μιζέρια, τις μάχες για να μην κόβονται οι φοιτητές και να μη συνεργασθεί ο ιδιωτικός τομέας με κανέναν καθηγητή για να μη θιγούν τα αριστερά όσια.

Μεγάλωσαν όμως αυτά τα παιδιά με πολύ αντιφατικές αρχές και αξίες. Από τη μια θεωρούσαν αυτονόητο να έχουν δικό τους αυτοκίνητο και να πίνουν καφέ κάποιες ώρες κάθε μέρα. Πολλές φορές, άλλωστε, τον εξασφάλιζε αυτόν τον τρόπο ζωής η οικογένεια. Από την άλλη εθεωρείτο αδιανόητο για μερικούς να δουλέψουν σε τουριστικά επαγγέλματα ή στη γη, γιατί «ήταν πτυχιούχοι» ή γιατί εθεωρείτο εξευτελιστικό. Μεγάλωσαν θέλοντας όλα τα καλά ενός καπιταλιστικού συστήματος, τα οποία όμως περίμεναν από το τελευταίο ημισοβιετικό σύστημα.

Οι νέοι έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους πρυτάνεις και καθηγητές τους, όλους. Οχι όμως γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά στο Δημόσιο. Αλλά επειδή τους μεγάλωσαν με λάθος προσδοκίες και έστησαν μια ολόκληρη κοινωνία που στηριζόταν σε μια απάτη. Το σύστημα της μεταπολίτευσης βόλευε τους δικούς του πελάτες, απαξίωνε την επιχειρηματικότητα και την ιδιωτική πρωτοβουλία και έκανε μια χαρά τις δουλειές του. Το σύστημα χρεοκόπησε και τώρα δεν μπορεί να βολέψει και να προστατεύσει κανέναν.

Οι δρόμοι για τους νέους είναι δύο.
Ο ένας περνάει μέσα από τη βία, την άρνηση και τον χουλιγκανισμό. Ο άλλος παίρνει την οργή και τη μετατρέπει σε ένα μεγάλο κίνημα με στόχο να εκδιώξει το ανίκανο πολιτικό προσωπικό και τους υποκριτές πανεπιστημιακούς που κόπτονται, δήθεν, για το δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο ουδέποτε διαφύλαξαν και προστάτευσαν. Μιλάμε για ένα κίνημα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας που θα πάει πέρα από το «να γίνουν όλα στάχτη». Απαιτεί όμως ρίσκα, πρωτοβουλία, δράση και όχι μόνο ψευτοδιαμαρτυρία. Τελευταία, ακούω ιστορίες πρωτόγνωρες που με κάνουν αισιόδοξο. Ακουσα π.χ. για τον πρωτοετή φοιτητή που σηκώθηκε σε μια συνέλευση και τόλμησε να πει πως «καλή η απεργία αλλά πρέπει να σκεφθείτε και εμάς που έχουμε γονείς από την επαρχία και θέλουμε να μάθουμε γράμματα και να δουλέψουμε» και καταχειροκροτήθηκε! Ακουσα για νέα παιδιά που πάνε στην επαρχία και στήνουν μικρές επιχειρήσεις που κάνουν θαύματα.

Αν θέλουμε δουλειές για τους νέους μας, αν θέλουμε να μη χάσουμε τα καλύτερα μυαλά και ταλέντα μας στο εξωτερικό, οφείλουμε να τους ενθαρρύνουμε να βγάλουν από μέσα τους τα στοιχεία που έκαναν πάντοτε τον Ελληνα μοναδικό: τη μυρωδιά για την ευκαιρία και όχι τη λαμογιά, την εξωστρέφεια, το εμπορικό μυαλό, την ικανότητα να βρίσκει λύσεις εκεί που οι άλλοι κολλάνε, ό,τι τέλος πάντων κάνει τους Ελληνες να μεγαλουργούν όταν ζουν και δουλεύουν έξω, μακριά από το βόλεμα, τη συναλλαγή και την ψεύτικη και άρρωστη προστασία ενός χρεοκοπημένου πλέον κράτους και πολιτικού συστήματος.





Συμφωνώ και γι αυτό παραθέτω τις απόψεις του...περιμένοντας αν θέλετε και τα σχόλια σας

Ένα Καθρέφτισμα

Πάλι εσύ μπροστά μου;

της Ρέας Βιτάλη 07/06/2011

Τον είχα ξεχάσει… Μάλλον τον είχα αφήσει πίσω μου. Νόμισα ότι τον προσπέρασα. Τον εγκατέλειψα κάπου να κάθεται λουφαγμένος…Ίσως και να είχε έρθει η ώρα να κάνει και την αυτοκριτική του, σκεφτόμουν. Τι κατάφερε το καθίκι με την επιπόλαιη, εγκληματική στάση του; Με το να κοιτάει μόνο την πάρτη του! Ήρθε η ώρα της αλήθειας φανταζόμουν… Λάθος μου μεγάλο. Τι μαλάκας είμαι; Πόσο φριχτά ανυποψίαστη; Δε θα ξεμπερδέψω ποτέ μ΄αυτό το τέρας. Το κατάλαβα μόλις είδα την τεράστια ταμπέλα… Δε χρωστάμε. Δε πληρώνουμε. Δε πουλάμε. Τελεία και παύλα.

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα! Λείπει μόνο το «Δε γουστάρω». Όχι δε λείπει…Το αναγνωρίζω κι ας απουσιάζει ως λέξη. Κατσικώθηκε ως έννοια χρόνια σε τούτη τη χώρα. Το «έτσι γουστάρω» ως απόλυτη φιλοσοφία. Και πάνω που νόμιζα ότι την είδε αλλιώς… Τούτος ξεθάρρεψε κιόλας μες τις φωνές των πολλών. Ανδρώθηκε.

Τον είχα ξεχάσει…Νόμιζα ότι τον άφησα πίσω μου. Πάλι μπροστά μου τον βρήκα. Τον θυμάμαι να κάθεται στο καφενείο. Μα δεν άνοιξε ο κώλος του να κάθεται; Πολιτικές συζητήσεις της δεκάρας, αμπελοφιλοσοφία του κερατά, λίγο να τακτοποιήσει τ΄αρχίδια του, λίγο να κρυφοκοιτάξει τα βυζιά της ανατολικής, λίγο να πηδήξει… Μάλλον πολύ! Το σπέρμα που στούμπωσε ο εγκέφαλος κάπου έπρεπε να διοχετευτεί. Οι επιδοτήσεις νάναι καλά. Ξερή η γη. Χεστήκαμε! Πληρώνει η Ευρώπη.

Τον θυμάμαι να αγοράζει Kαγιέν. Τόσο Καγιέν ακόμα και στα λάχανα. Μα δεν έβγαιναν τα Καγιέν με τα δηλωμένα κουκιά εισοδήματά του. Χεστήκαμε! Να δηλώσουν πρώτα οι πλούσιοι.
Τον θυμάμαι να μην εμφανίζεται στην υπηρεσία του. Έχεις πάρει άδεια; Όχι μωρέ έχω καλή σχέση με τον διευθυντή. Τον θυμάμαι να βγαίνει στη σύνταξη στα 40. Μα δεν είναι νωρίς; Όχι μωρέ. Δούλευα στην Ολυμπιακή. Τον θυμάμαι να χτίζει το σύμπαν. Να φράζει τη θέα των πολλών. Δεν είναι άδικο; Κάνε και συ το ίδιο. Ποιος στο απαγορεύει; Τον θυμάμαι στο αστυνομικό τμήμα ν΄απαντάει σε μια παρανομία, μετατοπίζοντας μονίμως την ευθύνη «αν δεν υπάρχει καταγγελία δε μπορώ να κάνω τίποτα»…

Τον θυμάμαι να ακυρώνει ακόμα μια φορά μια δίκη… Χρόνια και χρόνια και χρόνια για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Μα δεν ενοχλείται κανένας; Σώπα μωρέ κάποτε θα βγει απόφαση. Σιγά τ΄αβγά. Τον θυμάμαι να γραπώνει επίδομα για ασθένεια που δεν είχε. Να πληρώνεται για υπερωρίες που δεν έκανε. Να εργάζεται σε υπηρεσία που δεν προσέρχεται. Να φωνάζει «πεινάω» ενώ ρεύονταν. Τον θυμάμαι να μιλάει για το δίκιο του εργάτη όντας μπιλιονέρ. Το θυμάμαι να ταξιδεύει Μύκονο, να χτίζει Μύκονο, να μιλάει Μύκονο, να συνδιαλέγεται Μύκονο, να κοιμάται Μύκονο, να ξυπνάει Μύκονο.

Τον θυμάμαι να παραδίδει όλες τις δουλειές και τα επαγγέλματα στους ξένους, στους Αλβανούς. Εκείνος ήταν για αφεντικό. Τον ανάγκαζε η ιστορία του. Τον υποχρέωναν ρε αδελφέ οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τον θυμάμαι να σνομπάρει τους ξένους τουρίστες και να τσεκουρώνει τους Έλληνες… «Σαν τον Έλληνα τουρίστα κανένας». Να ζει για να χτυπιέται σε τζακούζι. Τον θυμάμαι να δανειοδοτείται για επιχείρηση που δεν έκανε ή στην καλύτερη περίπτωση στοίχιζε το ένα τρίτο…Είχε άκρη με την Τράπεζα.

Τον θυμάμαι να κανονίζει φροντιστήρια για το παιδί του...Να το προτρέπει «κοίτα πώς τα κατάφερε ρε ο πατέρας σου!». Να το πιέζει για γνωριμίες «οι δημόσιες σχέσεις είναι το παν ρε μαλάκα». Να το κανακεύει, να κάνει τα στραβά μάτια στην αμορφωσιά, στην αχρηστία του. Να το στέλνει Λονδίνο να κάνει παρέα με ελληνάκια. Όπου πήγαινε «με ελληνάκια».

Τον θυμάμαι να ρουφάει κόκα για ν΄αντέξει την πίεση. Τον θυμάμαι να κλείνει δρόμους με συνθήματα τζούφια και επαναστατικές κινήσεις της δεκάρας. Μα θα κλείσουν μαγαζιά. Ποιος θα κατεβεί στο κέντρο να ψωνίσει; Χεστήκαμε. Δημοκρατία έχουμε. Να μην εμφανίζεται στο πανεπιστήμιο να διδάξει και να διδαχτεί. Να επιτρέπει τη βεβήλωση του χώρου. Ξανά Δημοκρατία έχουμε… Να διακινεί έντεχνα κάθε λογής παρανομία με εργαλείο τους μετανάστες. Ν΄ανοίγει διάπλατα πόρτες συνόρων. Δεν επιτρέπεται η ξενοφοβία.

Τον θυμάμαι να δρασκελάει κάθε αρχή. «Εδώ είναι Ελλάδα. Άμα γουστάρεις!». Τον θυμάμαι μασκαρεμένο παπά να εξευτελίζει τη θρησκεία μετατρέποντας το λειτούργημά του σε δημόσιο υπάλληλο και το παγκάρι σε οικογενειακό γεύμα. Τον θυμάμαι να μη κάνει τίποτα…Πόσοι άραγε πληρώθηκαν για να μη κάνουν τίποτα! Παγκόσμιο ρεκόρ! Τον θυμάμαι να μην αποδίδει ΦΠΑ και τις εισφορές στο ΙΚΑ των εργαζομένων…Να πληρώσει το κεφάλαιο που στέλνει τα λεφτά στην Ελβετία!

Τον θυμάμαι να σηκώνει ταμπέλες για λακκούβες σε δρόμους με προϋπολογισμό δισεκατομμυρίων…Δεν πρέπει λαός να πλήρωσε πιο ακριβά λακκούβες. Μέχρι που έπεσε μέσα κι αυτός. Η εκδίκηση της λακκούβας. Τον θυμάμαι να κάνει γαργάρα καίριες ερωτήσεις σε πολιτικούς...Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα; Τον θυμάμαι, τον θυμάμαι, τον θυμάμαι…Να ψηφίζει λαμόγια. Διάσημα λαμόγια. Μα είναι δυνατόν; Αναρωτιόμουν. «Δε ξέρω τι λέει ο κόσμος…Εμένα μου βόλεψε το παιδί μου»…Τον θυμάμαι ως διαδρομή Τσοχατζόπουλου....Στάση Διονυσίου Αρεοπαγίτη.

Τον θυμάμαι να δείχνει ο ένας τον άλλον στο άκουσμα της λέξης «κλέφτης»… Θυμάμαι λέξεις του…Δεν ήταν δα και πολλές! «Ρε μαλάκα», «καμιά δουλίτσα και για μας;», «Super!», «Έχω μια άκρη», «Αυτό είναι χούντα»….

Νόμιζα ότι τον είχα προσπεράσει. Είδα κόσμο έξω και χάρηκα. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και νόμιζα ότι συνεννοηθήκαμε. Έλεγα…Υπάρχει και Θεός! Ώσπου ξαφνικά, δυο βήματα πιο κει…Τον ξαναβρήκα μπροστά μου…Τον αναγνώρισα. Είναι ψυχικό μου τραύμα! Ο ίδιος! Φώναζε. Δε χρωστάμε…(Πάντα χρησιμοποιεί πληθυντικό για να κρύβεται)….Δε χρωστάμε. Δε πληρώνουμε. Δε πουλάμε….Κατάλαβα! Πάλι καλούνε την κλάση μας πατριώτη…Παρόν. Παρούσα. Έλλην έντιμος …Όχι απόλυτα νομοταγής…Χρέωσε μου ένα κόκκινο κι αυτό γιατί νόμιζα ότι δε λειτουργεί το φανάρι. Χρέωσε μου και έναν ακάλυπτο…(Ναι, ναι θα πληρώσω τώρα. Και με την παρανομία μου ακόμα θα καλύψω το κράτος)…Ας το ξαναπιάσουμε από την αρχή. Έλλην έντιμος, όχι απόλυτα νομοταγής ωστόσο επικίνδυνα αντιστασιακός στο «σύστημα»… Μιλάμε για αντίσταση…Έλλην επίμονα, επίπονα έντιμος, διαχρονικά μαλάκας.

Χρωστάω! Πληρώνω! Πουλάω! Κι να φανταστείς…Δε χρωστάω ρε γαμώτο…


Χωρίς σχόλια από μένα.
...αν και έχω πολύ καιρό να επισκεφτώ τους χώρους σας... Θα επιθυμούσα τις απόψεις σας


Σας ευχαριστώ

Χάσαμε την τιμή μας;

…Μια φορά κι έναν καιρό έκαμαν συντροφιά η φωτιά, το νερό κι η τιμή.

Εκεί που περπατούσαν λεν οι άλλοι δυο της φωτιάς:

- Κυρά φωτιά αν θα σε χάσουμε, που θα σε ματαβρούμε;

- Όπου δείτε καπνό, εκεί είμαι εγώ.

Ύστερα ρωτούν η τιμή και η φωτιά, το νερό:

- Εσένα νερό άμα σε χάσουμε, που θα σε ματαβρούμε;

- Όπου δείτε χλωρό λιβάδι, κει είμαι εγώ.

Ύστερα το νερό και η φωτιά ρωτούν την τιμή:

- Εσένα κυρά τιμή άμα σε χάσουμε, που θα σε ματαβρούμε;

- Εμένα τους λέει η τιμή, να μ’ έχετε από κοντά,

γιατί άμα με χάσετε μια φορά, πουθενά δε θα με ματαβρείτε.

Την τιμή μας, είναι σίγουρο, ότι την έχουμε χάσει, το τι πρέπει άλλο να αναζητήσουμε ως λαός είναι το ζητούμενο.

Οι περισσότεροι πάντως από εμάς θα ήταν ευτυχισμένοι να μην αλλάξει τίποτα από αυτά που μας έφεραν σε αυτή τη δεινή θέση.

Κι εγώ όπως πάντα περίεργος και μοναχικός αναρωτιέμαι

Έχουν δίκιο οι Τούρκοι για μια παροιμία που έχουν για μας η οποία λέει:

"Το μυαλό των Ελλήνων έρχεται στο τέλος" !!!...

 

ΑΓΑΝάΚΤΗΣΗ



Το κίνημα της μη βίας γίνεται ισχυρό

γίνεται αήττητο

δεν χωράνε προβοκάτσιες εκεί μέσα

συνθήματα και πανώ χιλιοειπωμένα είναι περιττά

κόμματα και κομματισμοί γίνονται επιτέλους αποκρουστικά

δεν προσκυνάμε μαυσωλεία και σάπια είδωλα πια

Η αποφασιστικότητα

η εργατικότητα

η αλληλεγγύη

η τιμιότητα

το μεράκι

η περηφάνια

η ηθική

η αγάπη

γέννιουνται ξανά

γίνονται τα πανίσχυρα όπλα

στα χέρια μιας πλειοψηφείας που σιωπούσε και έκανε υπομονή στη σκιά

Αλλά τα όρια πια ξεπεράστηκαν

και τα εμπόδια εύκολα υπερπηδούνται

όταν η χώρα κινδυνεύει να ξεπουληθεί

για ένα κομμάτι ψωμί

Ναι είμαστε αγανακτισμένοι

ήρθε η ώρα να μιλήσουμε

ήρθε η ώρα να παράγουμε

ήρθε η ώρα να παράγουμε ποιότητα παντού

αξιοκρατία και διαφάνεια

τιμιότητα και δουλειά

φαντασία και όρεξη

αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη χωρίς ανήθικους συμβιβασμούς

Ναι ήρθε η ώρα της μη βίας

της μη βίαιης εξέγερσης

αυτής της εξέγερσης που δεν θα βρεθούν όπλα για να την συκοφαντήσουν

που δεν θα βρεθούν όπλα να την υποτάξουν

Η βία φέρνει βία είναι αναποτελεσματική

η μη βία φέρνει τις νίκες

Ας ενταχθούμε σε αυτή τη Δύναμη της Αγανάκτησης όλοι

Ας βγάλουμε στην επιφάνεια τα ειρηνικά μας οπλοστάσια.

Ας δώσουμε στα όνειρά μας το έδαφος που χρειάζονται για να γίνουν πραγματικότητα

Η χώρα μας είναι πλούσια μπορεί να παράγει τα πάντα

εργάτες αφοσιωμένους δεν είχε μέχρι τώρα αυτό της έλλειπε

Σήμερα αποκτά αυτούς τους εργάτες, τους εργάτες της περηφάνιας

αποκτά ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ.