vagnes: ΝΟΗΜΟΝΕΣ ΚΙ ΑΝΟΗΤΟΙ.

ΝΟΗΜΟΝΕΣ ΚΙ ΑΝΟΗΤΟΙ.

ΑΝΟΗΤΟΣ

Πως να συναντήσεις την ευτυχία
αφού αυτά που κατακρίνεις
στο βάθος τα ζηλεύεις,
ανόητε...
φίλε μου...!

...με γλυκιά υπόκρουση

8 σχόλια:

Θερσίτης16 Νοεμβρίου 2009 στις 8:58 μ.μ.
Σπουδαία αλήθεια. Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
vagnes17 Νοεμβρίου 2009 στις 1:26 π.μ.
...μια πρώτη εκδοχή της πράγματι σπουδαίας αλήθειας Θερσίτη μου είναι, ότι εντοπίζουμε την ευτυχία σε αυτά που δεν έχουμε και όχι σε όσα ήδη έχουμε (έμψυχα, υλικά και πνευματικά αγαθά), μένουμε συνεπώς -και συνεχώς- ανικανοποίητοι στην ουσία, ανίκανοι να ευφραινόμαστε στην κάθε στιγμή.
Τα βάζουμε με τους άλλους που στα μάτια μας φαντάζουν πως με αυτά που πέτυχαν κέρδισαν την ευτυχία και τους κάνουμε κακή κριτική γιατί πείθουμε τον εαυτό μας, πως ότι κέρδισαν δολίως το κέρδισαν. Μέσα μας όμως διακαώς επιθυμούμε να τους μοιάσουμε γιατί είμαστε σίγουροι -οι δύστυχοι- πως με το δικό τους τρόπο θα κατακτήσουμε την χαμένη ευτυχία.
Όμως το άκρως παράδοξο και η τραγική ειρωνεία είναι, ότι και αυτοί το ίδιο ακριβώς πιστεύουν για μας!!
Αυτό συμβαίνει γιατί αγνοούμε την μοναδική αλήθεια, πως η ευτυχία που ψάχνουμε δεν είναι έξω από μας αλλά μέσα σε μας, μέσα στην ψυχή μας κι αν το καταλάβουμε, σίγουρα και σύντομα θα την συναντήσουμε.

Μια δεύτερη εκδοχή λιγότερο ποιοτική είναι, ότι θεωρούμε πως οι άλλοι με την μειωμένη ηθική τους υπόσταση και με ανήθικες έως ανέντιμες ακόμη και ποινικά κολάσιμες πράξεις, διαφεύγοντας την τιμωρία που τους έπρεπε κέρδισαν την ευτυχία.
Δικαίως εδώ κάνουμε κακή κριτική αλλά από μέσα μας -οι ανόητοι- θα θέλαμε να έχουμε το θράσος και όσα άλλα ελαττώματα απαιτούνται σε κάθε περίπτωση, για να βρεθούμε στη θέση τους με έπαθλο αυτή την δήθεν επιβράβευση ευτυχίας.
Μόνο όταν καταφέρουμε να υποτιμήσουμε και να απαξιώσουμε όλες τις ηθικές αξίες χάριν μιας υποθετικής μελλοντικής επιβράβευσης, διαπιστώνουμε αργά, πολύ αργά, πως το μόνο έπαθλο σ΄ αυτή την περίπτωση είναι η διαρκής απουσία ευτυχίας και ικανοποίησης. Οι τύψεις που το υποσυνείδητο διαρκώς αφυπνίζει καθιστούν ανέφικτη κάθε πιθανότητα ουσιαστικής ευτυχίας...

...αυτά (και πολλά ίσως άλλα) είχα στο μυαλό μου, Θερσίτη μου, όταν έγραφα τους στίχους τούτης της ανάρτησης και σ΄ ευχαριστώ που με το σχόλιο σου μου έδωσες την ευκαιρία να τα αναπτύξω...κάπως απλόχωρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ο Αλχημιστης17 Νοεμβρίου 2009 στις 2:46 π.μ.
Vagnes για αλλη μια φορα εψαξες για την αληθεια του ανθρωπινου ψυχισμου και συμπεριφορας, και με την βαθεια σου ματια την εβγαλες στην επιφανεια. Τοσο στο αρχικο ποστ και στην παραθεση των σκεψεων σου. Συμφωνω με αυτα που λες. Για να το πω λακωνικα: μαλλον δεν ειμαστε αρκετα σκληροι, και ειλικρινεις με τους εαυτους μας...Για ολα φταινε οι αλλοι εκτος απο εμας.

Να 'σαι καλα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
vagnes17 Νοεμβρίου 2009 στις 4:26 μ.μ.
...όλοι τις περισσότερες φορές στις καθημερινές σχέσεις μας συναντάμε, αλχημιστή μου, αυτό που στο τέλος αναφέρεις!!
Όποιον να ρωτήσεις αν συμφωνεί στην άποψη, πως όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη, θα συμφωνήσει άμεσα και κατηγορηματικά, όμως αν τον ρωτήσεις εκείνη την ίδια ώρα να σου πει πιο είναι το τελευταίο του λάθος, δεν θα σου απαντήσει εύκολα και δεν θα σου απαντήσει καθόλου αυτός που καυχιέται πως τα ξέρει όλα...
...και στην συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε εδώ, το πρώτο μας λάθος απ΄ όλα είναι, ότι προσπαθούμε να μιμηθούμε τους άλλους και όχι να ψάξουμε και να χαράξουμε τη δική μας πορεία προς την ευτυχία σύμφωνα ο καθένας με το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του...

...να είσαι καλά φίλε και συ και σ ευχαριστώ για το σχόλιο σου...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
gyristroula217 Νοεμβρίου 2009 στις 5:53 μ.μ.
Aααα, καιρό είχαμε να λάβουμε τέτοια δώρα από σένα, vagnes.
Να τολμάμε να ζούμε, φίλε μου, με λάθη, με σωστά, πάντως να ζούμε. Αν στεκόμαστε απλώς απέξω και γινόμαστε τιμητές όσων ζουν και πράττουν, μόνο ζήλεια εκπέμπουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
vagnes18 Νοεμβρίου 2009 στις 12:19 π.μ.
...το πρόβλημα γυριστρούλα δεν είναι με όσους τολμούν και ζουν, το πρόβλημα έχει να κάνει με όλους τους άλλους που δεν το κάνουν και απλά γίνονται αυστηροί κριτές και επικριτές σε αναπλήρωση των ψυχικών -και όχι μόνον- ελλείψεων τους.
Γι αυτούς όλα είναι στραβά κι ανάποδα, κάνουν το παν ακόμη και στις καλές προσπάθειες να είναι αντίπαλοι έως εχθροί και όταν κάποτε καταφέρουν αυτά που κατέκριναν, τότε αλλάζουν και το σκεπτικό τους πια αντιστρέφεται!

Μια φίλη μου κατέκρινε με αυστηρότητα την απιστία μεταξύ συζύγων, ώσπου έγινε η ίδια άπιστη και από τότε τεντώνει το λάστιχο της ηθικής, για να χωρέσει μέσα και τη δική της "απαραίτητη" (όπως έλεγε) απιστία. Αποτέλεσμα σήμερα και ο σύζυγος έγινε άπιστος αλλά ακολούθησε και η μια από τις δύο κόρες της που μετά από ένα χρονικό διάστημα ανοχής έφτασε στο διαζύγιο (έχουν και μια κόρη)...να μη τα πολυλογώ έγιναν μια "ωραία" ατμόσφαιρα εκεί μέσα, όπως είπε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος σε μια ταινία.

Όλα αυτά γιατί;
Γιατί η κοινωνία και τα ΜΜΕ της, προβάλλουν συνεχώς την απιστία ως μια διέξοδο "ευτυχίας"(!!!) και οι αφελείς και ανόητοι τα καταπίνουν όλα αυτά αμάσητα, ακόμη και αυτοί που είχαν ένα καλό επίπεδο σχέσης και διαβίωσης όπως η εν λόγω φίλη μου και η κόρη της...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Anwtatos20 Νοεμβρίου 2009 στις 2:30 μ.μ.
ΛΙΓΟΙ ΜΕΙΝΑΜΕ!....
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
vagnes20 Νοεμβρίου 2009 στις 4:32 μ.μ.
...και όσο πάμε λιγοστεύουμε proMang
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις