1821 ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση κάνει ο φίλος "προεδρική Δημοκρατία" για το 1821 και την Ελληνική επανάσταση και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να την παραθέσω και να την διαβάσουμε...

...και ένα άκουσμα με ποιητική γεύση να μας συντροφεύσει.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΜΕ

Κάναμε μια συζήτηση προχθές με φίλους στηριζόμενοι σε ένα άρθρο της εφημερίδας «ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ» και αναπτύχθηκε ένας προβληματισμός που επιβεβαίωσε με απόλυτη βεβαιότητα τους ισχυρισμούς και τη συλλογιστική του άρθρου αυτού και αυτό όταν στην παρέα υπήρχαν φίλοι με όλες τις πολιτικές αποχρώσεις και πεποιθήσεις.



Πως είναι δυνατόν να ξεχάσαμε τόσο γρήγορα;

Δεν ήταν έτσι η Ελλάδα.
Πριν μερικά χρόνια η χώρα μας υπόσχονταν πολύ περισσότερα πράγματα.
Μας έδινε την αίσθηση ότι έχει βρει ένα προσανατολισμό από τον οποίο δεν θα γύρναγε ποτέ πια πίσω.
Μας έδειξε ότι έχει μπροστά της επείγουσες εκκρεμότητες, να φτιάξει μεγάλο οδικό δίκτυο μοχλό ανάπτυξης για την ξεχασμένη περιφέρεια, να επεκτείνει και να αναδείξει το σιδηρόδρομο ως το πιο ταχύ μέσο μεταφοράς μετά το αεροπλάνο, να κάνει Ευρωπαϊκές τις κρατικές της υποδομές, να φέρει τον ορθολογισμό στις συναλλαγές μεταξύ των πολιτών.

Όλα αυτά σύμφωνοι με χίλιες δυο δυσκολίες και κάποια αναπόφευκτα πισωγυρίσματα.
Ναι.
Αλλά το πράγμα πήγαινε προς τα κάπου.

Οι πιο πολλοί είχαμε φτάσει να λέμε και να πιστεύουμε ότι η πορεία μας πια θα είναι αυτή.
Μια πορεία προς τα μπρος ανεξάρτητα μάλιστα αν θα είναι ο ΣΗΜΙΤΗΣ, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η Μπακογιάννη στο τιμόνι.
Είχαμε την αίσθηση ότι επιτέλους έχουμε ξεκινήσει και δεν θα σταματήσουμε ποτέ πια.
Ακόμη και ο Καραμανλής ήρθε -όπως ο ίδιος έλεγε- για να διορθώσει και να συνεχίσει.

Είναι άκρως εντυπωσιακό και πλέον και διαπιστωμένο, ακόμη και από τον πιο αισιόδοξο οπαδό του πρωθυπουργού, ότι η Νέα Δημοκρατία ανέκοψε την πορεία της χώρας.
Μπορεί να δυσκόλεψαν τα πράγματα και οι συνθήκες, αλλά όμως αποδείχτηκε περίτρανα πως σήμερα δεν συζητάμε για μεγάλα έργα, δεν συζητάμε για νέα αυτοδιοίκηση, για ευρωπαϊκό κράτος.
Ακούμε τις βαρύγδουπες εξαγγελίες για μεταρρυθμίσεις, που ξεκινούν με ηχηρά βήματα στην αρχή αλλά ή μένουν στην μέση ή χειροτερεύουν τα πράγματα.

Τούτη η κυβέρνηση έχει παγώσει ακόμη και τη συζήτηση που είχε ξεκινήσει.
Το μόνο για το οποίο μας καλεί είναι για συναίνεση ώστε σφιχταγκαλιασμένοι να υποδεχτούμε μια κρίση που είναι πάνω από τις δυνάμεις μας να την χειριστούμε.
Μας ζητά να κλείσουμε τα μάτια ώστε να μη δούμε πόσο αδύναμους έχουν καταντήσει τους μηχανισμούς της άμυνας μας απέναντι στη δίνη μιας κρίσης.

Πρέπει να βρούμε πάλι το νήμα.
Είναι επείγουσα ανάγκη -αν ακόμη οι λέξεις δεν χάσανε το νόημα τους- να δούμε ένα σύγχρονο κράτος, μεγάλα έργα ως κοινωνικούς θησαυρούς μιας ήπιας οικολογικής ορθολογικής ανάπτυξης σχεδιασμένη στα δικά μας καλούπια.
Ένα κράτος στηριγμένο στον διακαή πόθο και στο όραμα για μια Ελλάδα πρότυπο.

Κάποτε -όχι πολύ πίσω- μας φαινόταν θέμα χρόνου να το πετύχουμε, να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά βήμα-βήμα.
Τώρα όλα φαίνονται μακρινές εποχές και υποσχέσεις από το παρελθόν μιας Ελλάδας που περιμένει κάπου ξεχασμένη αλλά πιστεύω –βαθιά μέσα μου- όχι κοιμισμένη.


Αφιερωμένο όχι μόνο στην Ελλάδα που ξεχάσαμε αλλά και στον ηγέτη που ξεχάσαμε όλοι εμείς αλλά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που τον γέννησε...
Έναν πρωθυπουργό που ακόμη και τις κόρες του δεν τις γνωρίσαμε ποτέ, ούτε από την τηλεόραση ούτε και σε κληρονομικά αξιώματα.

... γιατί υπήρξαν έργα χωρίς υποσχέσεις





και υπάρχουν υποσχέσεις χωρίς έργα...